Καθώς η χώρα εισέρχεται στην περίοδο του τρίτου μνημονίου, αρχίζουν και αποκρυσταλλώνονται οι βάσεις πάνω στις οποίες επιχειρείται ο επανακαθορισμός του πολιτικού χάρτη. Το περιβόητο τέλος της μεταπολίτευσης ,που ακόμα συντελείται ,ολοκληρώνεται εντός μιας βαθιάς και απόλυτα ανατρεπτικής κρίσης. Είναι βαθιά γιατί προφανώς δεν είναι μόνο κρίση οικονομική. Είναι μια κρίση πρωτίστως πολιτική, κοινωνική ,πολιτισμική και θεσμική, που σάρωσε και εξακολουθεί να σαρώνει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης στο κράτος, τους θεσμούς και τα πρόσωπα. Έτσι η κρίση καθίσταται και ανατρεπτική γιατί ως κρίση αντιπροσώπευσης και αξιακή κρίση , έχει μεταβάλλει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας καθώς και τα πρότυπα των νεοελλήνων. Μιλάμε πια για μια άλλη Ελλάδα αλλά και για άλλους Έλληνες , όχι αναγκαστικά περισσότερο σοφούς και προβληματισμένους, αλλά πρωτίστως «θυμωμένους «. Και είναι αυτός ο θυμός που ανάλογα με το υπόβαθρο και την προέλευση του καθενός και της καθεμιάς από εμάς μετασχηματίζεται σε κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά συνθέτοντας τη σημερινή νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι οι παραδοσιακοί πολιτικοί και ιδεολογικοί διαχωρισμοί εξαφανίστηκαν .Όμως στην Ελλάδα των τριών μνημονίων και της ανεξαρτήτως κυβερνητικής πλειοψηφίας, διαρκους λιτότητας, όλοι και όλα διευρύνονται σε επίπεδο διακηρύξεων για την ώρα ,ούτως ώστε να υποδεχτούν τις σαρωτικές πολιτικές μετακινήσεις που η οικονομική κρίση προκάλεσε.

Η ριζοσπαστική αριστερά απευθύνεται σε πρώτη φάση στην Ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία γνωρίζοντας ότι το πλειοψηφικό της ρεύμα αποτελείται σε συντριπτικό βαθμό από πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ .Η αναζητούσα νέα ηγεσία δεξιά παράταξη απευθύνεται αναλόγως του υποψήφιου ηγέτη της στο χώρο του κέντρου και επεκτείνεται μέχρι τις παρυφές της «πατριωτικής αριστεράς»

Η εμπιστοσύνη του μεσαίου χώρου που παραδοσιακά αποτελούσε κριτήριο και παράγοντα πολιτικής ηγεμονίας ,αποτελεί και πάλι το ζητούμενο.Αυτό που δραματικά έχει αλλάξει είναι τα μέσα και σε ένα βαθμό και οι μέθοδοι. Η δημοσιονομική επιτήρηση απαγορεύει κάθε δυνατότητα παροχών. Η μεταρρυθμιστική ατζέντα είναι υπαγορευμένη από τους δανειστές και άρα αφαιρεί απο τις όποιες αλλαγές επιχειρηθούν κάθε αυτόνομη πολτιτική αίγλη που θα μπορούσε να πιστωθεί στους κυβερνώντες. Το πεδίο της αποτελεσματικότητας λοιπόν θα αναγορευτεί σε κρίσιμο παράγοντα παρότι δεν επαρκεί για την πολιτική ηγεμονία ,ακόμα και σήμερα που το τέλος των μνημονίων θεωρητικά θα μπορούσε να καταστεί αποδεκτος πήχυς επιτυχίας.

Αποτελεσματικότητα και στοιχειώδης σοβαρότητα, έγκαιρες ολοκληρωμένες προτάσεις και ειλικρινής λόγος, απουσία ιδεοληπτικών εμμονών και ιεράρχηση αυτονόητων προτεραιοτήτων, συναγερμός ευθύνης για την προσέλκυση επενδύσεων προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία, υποχώρηση της κουλτούρας σύγκρουσης που κυριαρχεί στη χώρα, ευρωπαικός ορίζοντας και οχι εσωτερικός επαρχιωτισμός, είναι μερικά από τα ελάχιστα κριτήρια αξιοπιστίας που αναζητούνται επειγόντως από την σημερινή πολιτική τάξη της χώρας. Αυτά είναι τα αναγκαία προαπαιτούμενα του πολιτικού συστήματος προκειμένου η χώρα να σταθεί στα πόδια της και να πάψει να είναι καθημερινά επιτηρούμενη

Στον αντίποδα αυτού του δρόμου υπάρχει βέβαια η βολική και εύκολη εναλλακτική της «ιδεολογικής» σύγκρουσης με το παλιό και το παρελθόν ,που ας μην ξεχνάμε ότι αλλάζουν εύκολα εκπροσώπους καθώς το νέο γρήγορα παλιώνει. Την ίδια όμως στιγμή το μέλλον δυστυχώς δεν περιμένει και το παρόν επιδεινώνεται. Είναι σαν να παίζουμε καθυστερήσεις ενώ έχουμε φάει γκολ και μάλιστα πολλά.

Η επιλογή του δρόμου τον οποίο οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα ακολουθήσουν είναι κρίσιμη .Η μετά την μεταπολίτευση εποχή έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικο. Απουσιάζει η προσδοκία, η προσμονή , η ελπίδα από τον κόσμο. Η αγωνία των στριμωγμένων στη γωνία πολιτών δεν μπορεί και δεν θα απαντηθεί από έναν άδειο πολιτικό βερμπαλισμό ,από θαυματοποιούς η απο νάρκισσους που τα έκαναν στο παρελθόν όλα καλά

Αν η πολιτική τάξη σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία και καθώς αναδιαμορφώνεται ο πολιτικός χάρτης ανακυκλωθεί αλλάζοντας περίβλημα και προσπαθώντας να αυτοσυντηρηθεί, το αποτέλεσμα θα είναι δυσάρεστο, γιατί όπως γράφει η Κική Δημουλά » το διατηρητέο χάος μικροαλλαγές μόνο στην πρόσοψη επιτρέπει» Η χωρα θα συνεχίσει να καρκινοβατεί και να βυθίζεται στην καθυστέρηση και τη φτώχεια. Αν αλλάξει αν δηλαδή βγεί από τα τείχη της , ,έστω σπρωγμένη από την αδυσώπητη πραγματικότητα της κρίσης , τότε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ,την κρίση, να την υπερβεί και να οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη μέρα.