Επρεπε να περάσουν 40 τόσα χρόνια από τη μεταπολίτευση. Να αλλάξουν δεκάδες Υπουργοί. Να έρθουν αμέτρητοι, άχρηστοι και ανωφελείς νόμοι για την Παιδεία, μίζερες μεταρρυθμίσεις, μίζερες αντιμεταρρυθμίσεις, απεργίες, καταλήψεις, περικοπές κονδυλίων, μείωση μισθών, υποβάθμιση πτυχίων, κλπ κλπ για να αντιληφθούμε επιτέλους ποια είναι τα μείζονα προβλήματα της Παιδείας και να τα λύσουμε αστραπιαία.

Ποια είναι αυτά; Τα εξής δύο: η αριστεία και το συναφές πρόβλημα των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων και το μάθημα των Θρησκευτικών. Το πρώτο λύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Νο 1, χάρη στη μπαλταδοκουράκεια επίνοια. Το δεύτερο λύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Νο 2, χάρη σε ένα θεόπεμπτο όνειρο που είδαν ταυτόχρονα οι μορφές που απαρτίζουν το χαριτωμένο Κουαρτέτο του λεγόμενου Υπουργείου Παιδείας. Σε οκτώ μήνες και κάτι μέρες λύθηκαν προβλήματα σαράντα και βάλε χρόνων.

Έχει σημασία που αμέτρητα σχολεία δεν έχουν ακόμη, αρχές Οκτωβρίου, δασκάλους και καθηγητές; Που η Παιδεία είναι ο πιο παραμελημένος τομέας της εθνικής ζωής; Που τα πτυχία είναι κουρελόχαρτα; Που υπάρχουν χιλιάδες αδιόριστοι δάσκαλοι και καθηγητές; Που τα ελληνικά Πανεπιστήμια βρίσκονται στον πάτο της παγκόσμιας κατάταξης; Που, μέσα σε όλα, έχουμε απίστευτα βαρεία δίδακτρα σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια; Όχι βέβαια! Αφού λύθηκαν αυτά τα δύο, τα πιο επαχθή, πιο αντιλαϊκά προβλήματα, τίποτε πια δεν εμποδίζει την Παιδεία να προκόψει και να ανθίσει.
Μένει η απορία; Τώρα που λύθηκαν όλα τα μείζονα προβλήματα της Παιδείας, πώς θα περνά τον καιρό του αυτό το χαριτωμένο Κουαρτέτο του Υπουργείου;