Ασε με να διαβάσω για σένα

Το καλοκαίρι οι γονείς μιας 17χρονης που «έχει μπει στην τελική ευθεία» (ήτοι δίνει Πανελλήνιες τον ερχόμενο Ιούνιο) με ενημέρωσαν ότι η εγγραφή της στο φροντιστήριο προϋπέθετε και την εξέτασή της από τον διαπιστευμένο ψυχολόγο του φροντιστηρίου. Δεν είχε δικαίωμα να αρνηθεί. Η συνεδρία ήταν υποχρεωτική.

Κάπως έτσι νοείται πλέον στην Ελλάδα της κρίσης η γονεϊκή ανάμειξη στην κατ’ οίκον μελέτη του παιδιού. Υποχρεωτική. Οσο πιο πολύ δίνεσαι στο homework των τέκνων σου, τόσο καλύτερες θα είναι οι ακαδημαϊκές επιδόσεις τους (και ας υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο πολλές πρόσφατες έρευνες, ανάμεσά τους η μεγαλύτερη αυτού του είδους, η οποία δημοσιεύτηκε πέρυσι από τους καθηγητές Κοινωνιολογίας Κιθ Ρόμπινσον και Εϊντζελ Λ. Χάρις από το Πανεπιστήμιο του Τέξας και από το Πανεπιστήμιο Ντιουκ της Βόρειας Καρολίνας αντιστοίχως).

Τολμώ να επισημάνω ότι η γονεϊκή «βοήθεια» ανασύρει ενήλικα συμπλέγματα. Διότι ο γονιός συχνά αναβιώνει μέσα από το σχολικό homework τις δικές του ημέρες ακαδημαϊκής δόξας, συχνά με ένα κρυφοανταγωνιστικό μένος (π.χ. «Ξέρεις πόσο καλή ήμουν εγώ στη Φυσική στην ηλικία σου;»), ανακατεμένο βέβαια με μια υποχθόνια, κρυφοσαδιστική προσδοκία ότι και το παιδί, πού θα πάει, θα φανεί μια μέρα αντάξιο του γεννήτορα (είναι το αντίστοιχο του ψυχωτικού πατέρα που καθυβρίζει τον γιο επειδή δεν είναι παιχταράς και τον έκανε ρεζίλι στο χθεσινό ματς με το 4ο Λύκειο Βύρωνα). Αποτέλεσμα; Γονείς που γυρνούν το βράδυ από τη δουλειά για να τρέξουν να διορθώσουν ορθογραφικά λάθη ή νούμερα αθροισμάτων, που «τσεκάρουν» με βλέμμα και body language πωρωμένου ιεροεξεταστή αν το παιδί έχει μάθει τέλεια την Ιστορία, που «γκρινιάζουν» όταν ο δάσκαλος δεν βάζει τόνους δουλειάς στο σπίτι κ.ο.κ. Φημολογείται μάλιστα ότι κάποιες υστερικές «μητέρες-ελικόπτερα» έχουν τελειοποιήσει τόσο την τεχνική τους που μιμούνται πλέον τον γραφικό χαρακτήρα του παιδιού.

Αλλες φορές, πάλι, το homework είναι η ναρκισσιστική «συνέχεια» μιας καθ’ όλα λαμπρής καριέρας (που μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει). Κατ΄αυτόν τον τρόπο η εργασία στα Καλλιτεχνικά της Γ΄Δημοτικού μοιάζει με έργο γραφίστα (γιατί η μαμά έχει δικό της «δημιουργικό γραφείο»), το διάβασμα των Μαθηματικών γίνεται ένας μαθησιακός Αρμαγεδδών για το παιδί της Δ’ Δημοτικού (γιατί ο μπαμπάς τυγχάνει να δουλεύει στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών), ενώ μια απλή εργασία για τη ζωή του Λόρδου Βύρωνα στο Γυμνάσιο καταλήγει σε εξονυχιστική μελέτη Συγκριτικής Λογοτεχνίας (επειδή αυτός ήταν πάντα ο διακαής ευσεβής πόθος της μαμάς).

Στο σημείο αυτό οφείλω να επισημάνω ότι επιβεβαιώνεται νυχθημερόν ο παλιός κανόνας: γονείς νηπιαγωγοί, εκπαιδευτικοί, παιδοψυχολόγοι, δημοσιογράφοι είναι οι πλέον ακατάλληλοι να βοηθήσουν το παιδί τους στα μαθήματα. Ενας φίλος χημικός που προέτρεπε ένα απόγευμα τον 13χρονο γιο του «Δες τις εξισώσεις σαν παιχνίδι» εισέπραξε την απάντηση: «Παίξε μόνος σου».

Οπως και να έχει, όταν επιμένεις να «διαβάζεις» εξουθενωτικά το παιδί, οι εντάσεις μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη. Διαβάζω το ξεκαρδιστικό άρθρο της Τζούντιθ Νιούμαν στους «New York Times» πέρυσι το καλοκαίρι με τίτλο «But I Want to Do Your Homework» (σε ελεύθερη απόδοση «Μα θέλω να διαβάσω για σένα»). H αμερικανίδα δημοσιογράφος ωρύεται την ώρα που ο γιος της κρατάει «σαν ψόφια κατσαρίδα» στα χέρια του μια εργασία στη Γλώσσα, αρνούμενος να δεχτεί τη βοήθειά της: «»Ακουσέ με» του λέω με έναν συριγμό αποδοκιμασίας. «Εμένα με πληρώνουν να κάνω αυτή τη δουλειά. Εχω πάρει Master στη Λογοτεχνία από ένα τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας» συνεχίζω αξιοθρήνητη. «Γράφω για όλα τα μεγάλα έντυπα. Για όνομα του Θεού, γράφω για τους «New York Times»!». Αλλά για να μην πάμε τόσο μακριά. Προχθές συνέλαβα εαυτόν να διορθώνω (ως γνήσια απόφοιτος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ) μεταμεσονυκτίως ένα εξωφρενικά ασήμαντο ορθογραφικό λάθος στο «Πρόχειρο» των Αγγλικών της 10χρονης θυγατρός μου. Το ένιωθα και εκείνη ακόμη την ώρα. H γονεϊκή ανάμειξη στo homework είναι απείρως τοξική.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015