Τα Εξάρχεια είναι σε συνεχή ταραχή. Παλιόπαιδα καίνε αυτοκίνητα. Παλιόπαιδα πετούν μολότοφ. Παλιόπαιδα καίνε κάδους. Πώς συμμορφώνονται τα παλιόπαιδα θεωρητικά; Υπάρχουν νόμοι, λειτουργούν θεσμοί, προβλέπονται ποινές. Πώς τιμωρούνται τα παιδιά πρακτικά; Τους χώνουν το κλομπ στο στόμα και τους σπάνε τα δόντια. Τους δέρνουν ώσπου να σπάσουν και τα δύο χέρια. Η ιστορία που παραθέτουμε είναι αληθινή και πρόσφατη, όλα έγιναν λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές.
Τα επεισόδια είναι γνώριμα. Κάποιοι πλησιάζουν στο αστυνομικό τμήμα της οδού Καλλιδρομίου και πετούν μολότοφ. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της ιστορίας και αφορά αξιόποινες πράξεις πολιτών. Στη συνέχεια, αστυνομικοί της ομάδας ΔΕΛΤΑ αναζητούν τους δράστες. Συλλαμβάνουν υπόπτους. Ως ύποπτοι εκλαμβάνονται όσοι κρατούν σακίδιο και έχουν ένα συγκεκριμένο ύποπτο styling. Αν δεν φοράς γραβάτα και το μαλλί δεν έχει χωρίστρα, είσαι ύποπτος.
Αυτά που συνέβησαν λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις εκλογές θυμίζουν βασανιστήρια της χούντας. Με τη μόνη διαφορά ότι επί επταετίας αυτά γίνονταν κατά κανόνα σε κρατητήρια. Την σήμερον ημέραν οι βασανισμοί γίνονται δημόσια, στον δρόμο, μπροστά σε περαστικούς. Συνελήφθησαν εννέα άτομα και σύμφωνα με τις περιγραφές των δικηγόρων τους το ξύλο που έφαγαν παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα. Δεκατετράχρονος χτυπήθηκε από τέσσερις άνδρες που του έσπασαν τα χέρια. Φοιτητής που μετέφερε ύποπτα αντικείμενα, γνωστά και ως «βιβλία», κρατήθηκε στο έδαφος ενόσω μοτοσικλέτα περνούσε επίτηδες πάνω από τα πόδια του. Τα δάχτυλα εννοείται ότι έσπασαν. Αλλος ανήλικος έχασε τα δόντια του. Για μώλωπες και παραμορφωμένα πρόσωπα δεν το συζητάμε, είναι το σύνηθες…
Αφήνουμε τα περιστατικά για να δούμε το πλαίσιο. Αριστερή κυβέρνηση αυταπόδεικτα, φασιστική αστυνομία αποδεδειγμένα. Οι κάλπες μίλησαν όπου υπήρχαν ειδικοί εκλογικοί κατάλογοι για τους ενστόλους. Οπου ψήφιζαν αστυνομικοί, η Ακροδεξιά θριάμβευσε. Ελαβε ποσοστά μεγαλύτερα από αυτά του Ιανουαρίου και υπερδιπλάσια του μέσου όρου. Σε αυτά τα εκλογικά κέντρα, με τους ειδικούς καταλόγους, ψηφίζει κι άλλος κόσμος. Η αναγωγή, λοιπόν, οδηγεί σε ασφαλές συμπέρασμα ότι στην αστυνομία η Χρυσή Αυγή έχει ποσοστό 40%-50%.
Σε άλλες εποχές θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι ο ένστολος που δέρνει έχει προβλήματα προσωπικότητας, ότι δεν ελέγχει τα νεύρα του, ότι τσακώθηκε με το κορίτσι του και ξεσπά στον κόσμο. Η βία είναι βία και τα σπασμένα δόντια παραμένουν σπασμένα, εν τούτοις σήμερα η καταστολή έχει ιδεολογικό χαρακτήρα. Οι αστυνομικοί που δέρνουν υλοποιούν ένα σχέδιο επιβολής που είναι παράταιρο όχι μόνο ως προς τη νομοθεσία και την ηθική. Είναι παράταιρο σε σχέση με την πολιτική βούληση της κυβέρνησης που ξαναψηφίστηκε.
Ο νέος υπουργός θα επιλέξει αν θα είναι υπουργός της προστασίας ή των βασανισμών. Δύσκολη δουλειά, εφόσον οι μισοί αστυνομικοί είναι φασίστες και συγκαλύπτουν ο ένας τα εγκλήματα του άλλου. Ακόμη πιο δύσκολη, επειδή το ιδεολογικό ξεσκαρτάρισμα σε μια υπηρεσία ενέχει κινδύνους. Ο αστυνομικός που χτυπά ως φασίστας πρέπει να αποπέμπεται ως κακός υπάλληλος και όχι ως κομματόσκυλο.
Κάτι τελευταίο, που αφορά όσους έχουν παιδιά με γραβάτα και χωρίστρα στο μαλλί. Οσο η αστυνομία αυτονομείται από το κράτος, όσο οι βασανισμοί παραμένουν ατιμώρητοι, τόσο επεκτείνεται το πεδίο της δράσης. Κάθε πολίτης θα βρίσκεται στο έλεος του ενστόλου που «στραβώνει» με τη ζωή των άλλων. Καθένας από εμάς, καθένας από την οικογένειά μας, μπορεί να βρεθεί με σπασμένα χέρια και σπασμένα δόντια, «γιατί έτσι». Δεν χρειάζεται όμως να τα αναλύουμε όλα μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο και μέσα από τους μηχανισμούς της ταύτισης. Οι έφηβοι που έφαγαν ξύλο, είτε πέταξαν μολότοφ είτε όχι, αποτελούν θλιβερές αποδείξεις για τον θλιβερό φασισμό που εξαπλώνεται σαν μύκητας.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ