Είμαι υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης για όλους τους ανθρώπους, όποιος και αν είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός τους, επειδή πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα. Είμαι κατά του γάμου: ως θεσμό τον θεωρώ χρεοκοπημένο, ως σόου (κυρίως έτσι αντιμετωπίζεται στη σύγχρονη Ελλάδα) τον βρίσκω κακόγουστο. Νομίζω πως το 2015 δύο άνθρωποι μπορούν και στη χώρα μας να συζήσουν χωρίς να φοβούνται τι θα πει ο κόσμος (που σε κάθε περίπτωση θα πει τα χειρότερα), αρκεί το κράτος με τους νόμους του (το Σύμφωνο που λέγαμε παραπάνω) να τους αναγνωρίσει τα δικαιώματά τους και να τα προστατεύει. Θεωρώ ότι ο διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες και πως κανένας παπάς δεν μπορεί να έχει λόγο στη ζωή μου αν δεν του το επιτρέψω εγώ. Οπως θεωρώ πως θα έπρεπε επιτέλους να έχει λειτουργήσει το ρημάδι το αποτεφρωτήριο (όχι ένα, πολλά σε όλη τη χώρα) από τη στιγμή που υπάρχουν φορολογούμενοι πολίτες που επιθυμούν τη μετά θάνατον καύση τους. Και τζαμιά θα έπρεπε να λειτουργούν νομίμως για εκείνους (Ελληνες ή μη) που θέλουν να λατρεύουν ελεύθερα και αξιοπρεπώς τους θεούς τους. Μια και μιλάμε για Δημοκρατία, ας επαναλάβω και άλλα αυτονόητα: πρέπει όλοι να φορολογούμαστε με δίκαια κριτήρια, να κερδίζουμε το ψωμί μας με την τίμια δουλειά μας, σε ένα περιβάλλον που θα ευνοεί τον άξιο και όχι τον κολλητό του βουλευτή που παράτυπα τον διόρισε, να εκπαιδευόμαστε από την πολιτεία, ώστε να προστατεύουμε τη δημόσια περιουσία (δεν έχει μείνει λευκός τοίχος στην Αθήνα χάρη στα οργισμένα και κακόγουστα βανδαλοπαιδάκια με τα σπρέι και την οργιώδη έμπνευση), να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να μην κακομεταχειριζόμαστε τα ζώα, να, να, να…
Ολα αυτά και πολλά ακόμη, που δεν είναι της παρούσης, συνθέτουν τη δική μου κοσμοθεωρία, τη δική μου «Μεγάλη χάρτα της σύγχρονης κοινωνίας». Μια κοσμοθεωρία με πολύ, θέλω να πιστεύω, φως, ανοιχτή πάντα σε αναθεωρήσεις, βελτιώσεις, διαφορετικές απόψεις – προσεγγίσεις, όπου όμως εκείνο που παραμένει αδιαπραγμάτευτο είναι το ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Τα οποία (δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, αν και δεν λέω κάτι καινούργιο) επιβάλλεται να ισχύουν, να είναι ίδια, για όλους. Αυτά τα δικαιώματα που οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις –άλλες ευθαρσώς και άλλες διά της πλαγίας οδού, με υπεκφυγές και με χυδαία κόλπα –έχουν αρνηθεί στους έλληνες πολίτες. Και που, αν κρίνω από τις προεκλογικές εμφανίσεις τους, από όσα είπαν και, κυρίως, από όσα δεν τόλμησαν να πουν εκείνοι που φιλοδοξούν να παίξουν εκ νέου ρόλο στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας, θα εξακολουθήσουν να τους τα αρνούνται. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, οι καθαρές, προοδευτικές φωνές. Ετσι, για άλλη μια φορά φτάνω στην κάλπη χωρίς να πιστεύω και να εμπιστεύομαι κανέναν. Νιώθοντας τεράστια απογοήτευση για το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού παιχνιδιού, για τη στενομυαλιά, την αμορφωσιά, την άγνοια και την υποκρισία εκείνων που παίρνουν μέρος στη θλιβερή παρτίδα. Με μισή καρδιά θα ρίξω ψήφο σε αυτόν που περισσότερο με έπεισε όχι πως θα σεβαστεί όλες τις εξαγγελίες του (ας μη γελιόμαστε, αυτό το είδος δεν υπάρχει), αλλά πως για τα μάτια του κόσμου, για την τιμή του παιχνιδιού, για τη υστεροφημία του, θα βοηθήσει αυτή τη χώρα-πολυτραυματία να κάνει έστω μισό βήμα μπροστά. Προτιμότερο ένα κουτσό βήμα, από το τεχνητό κώμα στο οποίο την έχουν βάλει οι ως σήμερα σωτήρες. Κάνω μεγάλη προσπάθεια για να δω ετούτες τις εκλογές έως μια διαδικασία που οδηγεί σε… κάτι σαν ελπίδα και όχι έως την εξόδιο ακολουθία των προοδευτικών ιδεών που κάποτε ονειρεύτηκα πως θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε μια τριτοκοσμική χώρα. Ασήκωτο το παραβάν, αυτή τη φορά, μάρμαρο το χέρι μου. Τα ξαναλέμε σε μια άλλη (;) Ελλάδα.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ