Ας μιλήσουμε για σεξ

Ας μιλήσουμε λίγο για πολιτική. Ας μιλήσουμε και για σεξ. Ταυτόχρονα, ένα θέμα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δίνει την αφορμή, με τη διάσημη πλέον δήλωση για τα ζευγάρια του ιδίου φύλου. Σε ερώτηση για τους γάμους ομοφυλόφιλων απάντησε «με προβληματίζει το εάν προσπαθούν να μας πείσουν αν είναι το νορμάλ και το σωστό τα ομόφυλα ζευγάρια». Να αφήσουμε τους γκέι και να πιάσουμε τον κόσμο όλο. Τι ακριβώς νοείται ως νορμάλ στον κόσμο τούτο, δηλαδή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; Τι είναι νορμάλ στο κρεβάτι (ή στον καναπέ ή στο πάτωμα ή στον πάγκο της κουζίνας);

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα δυσκολευόταν πολύ να δώσει έναν ορισμό του «νορμάλ». Δεν θα φτιάξουμε εδώ έναν κατάλογο με παραφιλίες. Αυτά τα ξέρουμε ως ενήλικοι: άλλος θέλει να δένει τη γυναίκα του στα κάγκελα, άλλον θέλει να τον κατουράνε, άλλος τη βρίσκει με το χέρι. Είναι νορμάλ αυτά; Κι όταν γίνονται κατ’ ιδίαν, πρέπει να γίνονται γνωστά και δημόσια; Είμαστε άραγε έτοιμοι να αρχίσουμε περιγραφές για το κανονικό, να ορίσουμε τα καθωσπρέπει και να καταδικάσουμε τα «ανώμαλα»;

Εδώ, λοιπόν, τίθενται δύο ζητήματα. Αφενός θα αρχίσουμε την ανάλυση για πρακτικές και προσανατολισμούς, αφετέρου θα κρίνουμε τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που δεν πήραν θέση επί του θέματος. Δεν πήραν θέση οι προστατευμένοι από τις κοινωνικές επιλογές τους (οι νυμφευμένοι που δυνητικά απολαμβάνουν τις 50 αποχρώσεις του γκρι) και οι κρυφοί (που απολαμβάνουν τις 100 αποχρώσεις του ροζ). Ουδείς εξανέστη. Ουδείς βγήκε δημόσια να πει «πρόεδρε, είμαι γκέι και νιώθω πιο νορμάλ από τους νορμάλ».

Να σταθούμε σε ένα δημοσίευμα των ημερών που αναφερόταν σε διάσημο πολιτικό (χωρίς να τον κατονομάζει) γράφοντας ότι έκανε έξαλλη ζωή με άνδρες σε κοσμικό νησί. Να θυμηθούμε επίσης τους υπαινιγμούς για άλλους βουλευτές που έχουν σχέση με άτομα του ιδίου φύλου. Να καταγράψουμε την αποπομπή βουλευτή από τη Νέα Δημοκρατία όταν διακινήθηκε τηλεοπτικό γκέι βίντεο. Αλήθεια, μας ενδιαφέρει τόσο πολύ τι κάνουν τα πολιτικά πρόσωπα στον προσωπικό τους χρόνο; Μας ενδιαφέρει αν ακολουθούν τους κανόνες του Μεϊμαράκη για το νορμάλ και το μη νορμάλ; Να το αντιστρέψουμε: μας ενδιαφέρει η δική τους γνώμη για όσα κάνει καθένας από εμάς;

Η απάντηση είναι σαφής. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη του προέδρου για τα σεξουαλικά των άλλων είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε ετεροφυλόφιλοι. Για αυτόν τον λόγο δεν απαιτούμε να αντιδράσουν βουλευτές οι οποίοι έχουν μια κάποια ζωή που διαφέρει από τη ζωή του Μεϊμαράκη. Το μόνο που μας αφορά είναι αν υπάρχει απόφαση κοινοποίησης ερωτικών δεδομένων. Αν κάποιος αρχηγός ή υπουργός ή βουλευτής είχε σύντροφο του ιδίου φύλου και κυκλοφορούσαν ως ζεύγος, θα τον ελέγχαμε για τα συνήθη: να μην καταχράται δημόσιο χρήμα, να μην προκαλεί με χλιδές, να φορολογείται κανονικά. Ακόμη πιο ακραία, θα θέλαμε να ταιριάζει πολιτικά: ο σύντροφος ενός βουλευτή δεν μπορεί να πάει στην πλατεία Βικτωρίας και να αρχίσει τις κλωτσιές στους πρόσφυγες. Μέχρις εκεί. Αν όμως παίζει συναινετικό ξύλο πάνω στο σεξ με το ταίρι του, με γεια τους, με χαρά τους.

Αν αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει μέσος όρος του νορμάλ και ότι καθένας κάνει ό,τι του αρέσει, μπορούμε να προβληματιστούμε για τις κυβερνητικές επιλογές στην περίπτωση που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης γίνει πρωθυπουργός. Μπορούμε να προβληματιστούμε σε επίπεδο ισονομίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και νομοθεσίας. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι αναγκαίο και δίκαιο. Δεν μπορούμε να αρχίσουμε ξανά μια συζήτηση για τα αυτονόητα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή το τι είναι νορμάλ και τι είναι ακραίο, μπορεί να τα συζητήσει ο πρόεδρος στο καφενείο, πίνοντας «αντρικό καφέ» –όπως ονομάζει τον σκέτο ελληνικό.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015