Τι μπορεί να διδάξει η Ιταλία την Αμερική για τον Ντόναλντ Τραμπ

Οι ομοιότητες μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι εντυπωσιακές: Και οι δύο είναι θορυβώδεις, ματαιόδοξοι, θρασείς επιχειρηματίες, ερασιχτέχνες πολιτικοί και επαγγελματίες γυναικάδες. Και οι δύο έχουν μια ταραγμένη σχέση με το εγώ τους και με τα μαλλιά τους. Και οι δύο πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ο διαφημιστής τους, και διαστρέφουν την θρησκεία για να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους.

Υπάρχει μια διαφορά, όμως. Ο Μπερλουσκόνι ήταν ο μακροβιότερος επικεφαλής ιταλικής κυβέρνησης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (αν και δεν κατάφερε πολλά, εκτός από μια διαρκή φιλία με τον Βλαντίμιρ Πούτιν). Ο Τραμπ δεν έχει πάει τόσο μακριά.

Για χάρη του αμερικανικού λαού και του ελεύθερου κόσμου, ελπίζω ότι δεν θα πάει μακριά. Αλλά ως Ιταλός πολίτης που έχει ζήσει με έναν δημαγωγό στην κυβέρνηση και έχει επιζήσει, πιστεύω ότι θα πρέπει να βοηθήσω τον αμερικανικό λαό να μάθει να αντιμετωπίζει τον υποψήφιο Τραμπ, προκειμένου να τον αποτρέψει από το να γίνει Πρόεδρος Τραμπ.

Κατ ‘αρχάς, για τους σκεπτικιστές, μην υποτιμάτε τον άνθρωπο. Γιατί ένας κανονικός ψηφοφόρος έλκεται από έναν δισεκατομμυριούχο υποψήφιο; Είναι απλό. Επειδή μπορεί να «παίζει με τις φαντασιώσεις των ανθρώπων», όπως το θέτει ο ίδιος ο Τραμπ. Ο άνθρωπος ξέρει από τηλεόραση, αγαπάει τα χρήματα, μισεί τους κανόνες, λέει αστεία, χρησιμοποιεί κακή γλώσσα, και είναι ευχάριστος.

Οπως ξέρει ο Τραμπ και ο Μπερλουσκόνι, μόλις πιάσεις τον κόσμο στο αγκίστρι μπορείς να τους πουλήσεις τα πάντα, και θα σε συγχωρέσουν για τα πάντα. Τα άθλια σχόλια για τις γυναίκες και τις ξένες χώρες; Ενα σημάδι αυθεντικότητας, λένε οι θαυμαστές του. To να απορρίψεις τον Τραμπ ως γελοίο, όπως έκαναν στην αρχή πολλοί Ιταλοί με τον Μπερλουσκόνι, και πολλοί Αμερικανοί εξακολουθούν να κάνουν με τον Τραμπ, θα ήταν λάθος. Να τον πάρουμε στα σοβαρά είναι επίσης λάθος. Ετσι, χρησιμοποιείστε την αίσθηση του χιούμορ σας.

Στη συνέχεια, μην σας πιάνει εμμονή με τον Τραμπ. Οι αμερικανικές ειδήσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται σαν να έχουν υπνωτιστεί από τον Τραμπ. Αυτό δεν είναι περίεργο. Είναι ασυνήθιστος, και ένας Θεός ξέρει πόσο οι δυτικές χώρες χρειάζονται κάποιο μπαχαρικό για να γίνει κάπως πιο νόστιμη η δημοκρατική διαδικασία. Αλλά η εμμονή μαζί του είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο Τραμπ.

«Βλέπεις;» θα μπορεί να λέει. «Όλοι τα βάζουν μαζί μου, με χτυπάει όλο το κατεστημένο». Ο Ρος Περό εκμεταλλεύτηκε την αγάπη των μέσων μαζικής ενημέρωσης για το περίεργο και το καινούργιο, το 1992. Σήμερα, χάρη στο Διαδίκτυο, είναι πιο εύκολο να εξαπλωθεί η φήμη του Τραμπ.

Σύντομα όμως το σόου του Τραμπ θα αρχίσει να επαναλαμβάνεται, επομένως επιταχύνετε την διαδικασία. Κάντε τον βαρετό. Αναγκάστε τον να γίνει συγκεκριμένος. Προς το παρόν, μπορεί να αγνοήσει τις ερωτήσεις σχετικά με το πώς, ακριβώς, θα απελάσει τους κατ ‘εκτίμηση 11 εκατομμύρια μετανάστες που ζουν στην Αμερική χωρίς νόμιμα έγγραφα. Μην σταματάτε να ρωτάτε. Τελικά ο κόσμος θα δει την αλήθεια πίσω από αυτή την παρωδία.

Ενώ ο Τραμπ μπορεί να είναι νέος στην πολιτική, ο Τραμπισμός – δηλαδή οι επιθετικοί που μασκαρεύονται σαν «ειλικρινείς», και οι απροετοίμαστοι που εμφανίζονται σαν «φρέσκοι» – είναι μια αρχαία ιστορία. «Οι άνθρωποι απολαμβάνουν να δίνουν εξουσία στους απρεπείς», έγραψε ο Σενέκας, πριν από 2.000 χρόνια. Αλλά πληρώνουν για αυτό, αργά ή γρήγορα. Και με τον Τραμπ, μάλλον θα πληρώσουν γρήγορα.

Ο Μπέπε Σεβερνίνι είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα Corriere della Sera και συγγραφέας.