Το άρθρο αυτό γράφεται τρεις ημέρες προτού ανοίξουν οι κάλπες. Οπως είναι φυσικό, δεν ξέρουμε ποια θα είναι η έκβασή τους, όμως είτε προκύψει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία είτε –κάτι που είναι και το πιθανότερο –μια κυβέρνηση ευρύτατης συναίνεσης, οι αρμόδιοι θα πρέπει την επομένη της ορκωμοσίας τους να πάρουν τον δρόμο του Γολγοθά των Βρυξελλών και να αρχίσουν τη διαπραγμάτευση.
Δεν εννοούμε, βέβαια, με κανέναν τρόπο επαναδιαπραγμάτευση, όπως άφηναν να εννοηθεί ο αρχηγός και οι ειδικευμένοι στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ. Pacta sount servanda και scripta manent, όπως θα έλεγαν και οι πρόγονοι του νομικού μας πολιτισμού Λατίνοι. Οπως όμως έχει αποδειχθεί σχεδόν πάντα στο παρελθόν, η εφαρμογή των κειμένων που προκύπτουν από τα κατευθυντήρια όργανα της Ευρώπης είναι πάντα μια περίπλοκη υπόθεση και υπάρχει ένα περιθώριο ερμηνείας που δίνει τη δυνατότητα βελτίωσης ή επιδείνωσης των προϋποθέσεων που έχουν τεθεί ανάλογα με τη μορφή που θα πάρει η διαπραγμάτευση.
Το γενικό πλαίσιο λοιπόν της επόμενης κυβέρνησης, όποια και αν είναι αυτή, είναι δεδομένο. Είναι το Μνημόνιο και οι συμφωνημένες γενικές εφαρμοστικές διατάξεις του. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και καλό θα ήταν να μη γίνει τέτοια απόπειρα και να μην αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη προς αυτή την κατεύθυνση για λόγους δημαγωγίας και ψηφοθηρίας.
Πολλοί αγανάκτησαν όταν πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος της Επιτροπής και σεσημασμένος φίλος της Ελλάδας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ προειδοποίησε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι οποιαδήποτε απόπειρα αθέτησης των συμφωνημένων ή πλημμελούς εφαρμογής τους θα δημιουργούσε ιδιαίτερα δυσάρεστο κλίμα για τη χώρα μας. Ομως έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Στη χώρα που γέννησε τον Αίσωπο θα ήταν περίεργο να επιμένουν μερικοί να σκαρφαλώνουν στα δέντρα και να φωνάζουν αναίτια «Λύκος! Λύκος!» κάθε φορά που η ζωή τους δυσκολεύει.
Δεύτερο αίτημα των καιρών είναι η επάρκεια των εκπροσώπων. Πρέπει να είναι πρόσωπα γενικής αποδοχής. Ιδιαίτερα μετά τη διαπόμπευση της χώρας από τον ανεκδιήγητο και αλλοπρόσαλλο κ. Βαρουφάκη για τη θέση του υπουργού Οικονομικών είναι ανάγκη να επιλεγεί πρόσωπο χωρίς ιδεοληψίες, κομματικό παρελθόν, με τη μέγιστη δυνατή αποδοχή στους κοινοτικούς μηχανισμούς. Εδώ εννοούμε ότι πίσω από το ταμπελάκι που λέει «Ελλάς» αποκλείεται να καθήσει στα κοινοτικά τραπέζια οπαδός της μαρξιστικής – λενινιστικής ανάλυσης, ακόμη και αν ο ίδιος δεν στερείται σοβαρότητας. Ούτε όμως μεταξύ των πολιτευτών και ενδεχόμενα βουλευτών της ΝΔ είναι σκόπιμο να επιλεγεί το πρόσωπο που θα έχει στα χέρια του την τύχη της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν στην κοινωνία προσωπικότητες καταξιωμένες που έχουν βέβαια ως πολίτες προτιμήσεις και πεποιθήσεις αλλά δεν έχουν ακόμη καταβροχθιστεί από τον Μολώχ της κομματικής αντιπαράθεσης. Ας τους βρούμε και ας τους αξιοποιήσουμε για τη σωτηρία της χώρας.
Τέλος, πρέπει οι ηγεσίες και όσοι βουλευτές εκλεγούν και φιλοδοξούν να εκφράσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό να δεσμευτούν με όρκο «φρικτό» ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο για δευτερεύοντες λόγους την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Η δέσμευση θα μπορούσε να είναι κάτι απλό. Οτι, δηλαδή, ο εξαναγκαζόμενος από τη συνείδησή του, που προφανώς πρέπει να είναι ανεξέλεγκτη, να εγκαταλείψει την κυβερνητική πλειοψηφία οφείλει να παραιτηθεί και να αποδώσει την έδρα του στον πολιτικό σχηματισμό που τον εξέλεξε. Μόνο με τάξη, ασφάλεια, κυβερνητική και φορολογική σταθερότητα και αφού ξανανοίξουν τα μεταλλεία στη Χαλκιδική θα υπάρξουν άμεσα νέες επενδύσεις, οικονομική ανάκαμψη, μείωση της ανεργίας και έμμεσα δημοσιονομικά πλεονάσματα και μείωση του χρέους.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ