Καιρός να δοκιμάσουμε την αλήθεια

Θυμάστε πόσο ευκολότερος ήταν ο κόσμος όταν πιστεύαμε όλοι πως το Μνημόνιο χωρίζει τους ανθρώπους στα δύο; Σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς;

Αυτό ήταν η πυξίδα μας. Ηξερες τι ήθελες, τι ψήφιζες, ποιοι ήταν οι φίλοι σου και ποιοι οι εχθροί σου.

Ετσι πορευτήκαμε ως το δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι σταθερές κατέρρευσαν όπως το Τείχος του Βερολίνου. Οι διαφορές δυσδιάκριτες και τείνουν να υπερισχύσουν τα υφολογικά κριτήρια. Νέος και όμορφος ή παλιός και μάγκας;

Το πολιτικό σύστημα δεν έχει δείξει την ωριμότητα που αρμόζει. Προγραμματίζει σε βάθος εβδομάδων, εγκλωβίζεται στρατηγικά, μεταθέτει τα βάρη στις πλάτες των πολιτών και γενικά δεν παίζει τον ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκώς επιταχυνόμενη πορεία προς το αδιέξοδο. Αργά στην αρχή, γρηγορότερα από το 2009, με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τις τελευταίες εκλογές και εντεύθεν. Φτάσαμε ήδη σε ένα στρατηγικό κενό.

Η χώρα δεν είναι κυβερνήσιμη. Το αδιέξοδο που βιώνουμε πηγάζει από την απόσταση που χωρίζει αυτό που αντικειμενικά χρειάζεται ο τόπος και αυτό που υποκειμενικά χρειάζεται ο λαός.

Με άλλα λόγια, αν ο κυβερνήτης κάνει αυτό που χρειάζεται η χώρα θα εξαφανιστεί· αν κάνει αυτό που χρειάζεται ο λαός, θα καταστρέψει τη χώρα.

Αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο μπορεί να ξεπεραστεί θεωρητικά με δύο τρόπους.

Πρώτον, με την ωρίμαση όλων μας και την κατανόηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών. Αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται στον ορίζοντα του άμεσου μέλλοντος.

Δεύτερον, με την εκλογή ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο χωρίς να θέλουν να επανεκλεγούν. Πρέπει να βρεθούν πολιτικοί που να θέλουν να δικαιωθούν αργότερα, από τα παιδιά μας ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε, από την Ιστορία.

Το Ποτάμι προτείνει λύσεις που δεν είναι ευχάριστες. Ούτε εύκολες. Είναι όμως αναγκαίες. Πιστεύουμε πως έχει έρθει η ώρα να δούμε την αλήθεια κατάματα και να χτίσουμε τα όνειρά μας πάνω σε γερά θεμέλια. Δεν θα αμφιταλαντευθούμε στις αποφάσεις μας αυτές.

Ο,τι και να επιλέξει ο κόσμος, το πολιτικό σύστημα ξέρει πως η χώρα δεν θα αντέξει νέες εκλογές. Συνεπώς θα χτίσει τη νέα κυβέρνηση με τα «τουβλάκια» που θα μοιράσει ο ελληνικός λαός στις 20 Σεπτεμβρίου.

Το Ποτάμι θα απαιτήσει:

-Αμεση έναρξη της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος ώστε η μεθεπόμενη Βουλή να είναι αναθεωρητική. Πρέπει επιτέλους προνόμια όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών να καταργηθούν.

-Αμεση κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Αυτό θα δημιουργήσει συνθήκες συνεργασίας μετεκλογικά καθώς το πρώτο κόμμα δεν θα μπορεί να μπλοκάρει τον σχηματισμό κυβέρνησης.

-Αξιοκρατικές, διαφανείς διαδικασίες επιλογής διοικητών (νοσοκομείων, λιμανιών, οργανισμών κ.τ.λ.). Ετσι θα σταματήσει να χτυπάει η καρδιά του πελατειακού κράτους. Ενός κράτους που ανήκει στον 19ο αιώνα, στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

-Ευέλικτη μικρή δομή κυβέρνησης τουλάχιστον στα κεντρικά υπουργεία.

n Δέσμευση από όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα πως θα συνεχίσουν να στηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Τα άλλα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν να συμφωνήσουν εύκολα στους όρους αυτούς. Το ένστικτό τους είναι να μας προσπεράσουν ώστε να διατηρηθεί άθικτο το επιχειρησιακό τους σχέδιο χρήσης του Δημοσίου για ίδιους σκοπούς.

Το Ποτάμι έχει να συνεισφέρει πολλά αν συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Θα προσφέρει όμως περισσότερα αν μείνει αταλάντευτο στη στάση ευθύνης που έχει επιλέξει να υπηρετήσει και μετά τις εκλογές και που έχει εξηγήσει επαρκώς στον ελληνικό λαό πριν από αυτες.

Η χώρα χόρτασε υποκρισία. Καιρός να δοκιμάσει την αλήθεια.