Τσίπρας 1: «Δε βρήκα ούτε έναν πολίτη να μου πει ότι δεν εφάρμοσα τις υποσχέσεις μου».
Τσίπρας 2: «Εμείς δε χάσαμε τις τράπεζες, εμείς σώσαμε τις τράπεζες».
Ο ορισμός του αδίστακτου ψεύτη. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουν σημασία τα ψυχαναλυτικά ή τα πολιτικά κίνητρα, το αποτέλεσμα μετράει: Καμμία απολύτως εμπιστοσύνη σ’ έναν αδίστακτο πολιτικό.
Είναι λυπηρό πολίτες, που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, να κλείνουν τα μάτια με το επιχείρημα: «Κι οι άλλοι καλύτεροι είναι;». Μπορεί και να είναι. Μα κι αν δεν είναι, η υποχρέωση είναι, ν’ αναδείξουμε τους καλύτερους κι όχι να σερνόμαστε πίσω από τον α ή β απατεώνα.
