Εδώ και πέντε χρόνια σταθερά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις κόβουν μισθούς, συντάξεις και επιβάλλουν φόρους. Ουδεμία ξέφυγε από αυτό τον κανόνα.
Αντιθέτως ελάχιστες ήταν οι αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, εκείνες που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσες απασχόλησης και δημιουργίας νέου πλούτου.
Ούτε ιδιωτικοποιήσεις προωθήθηκαν, ούτε αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας επελέγη για την άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης και της ύφεσης.
Για κάποιο ιδιαίτερο και ανεξιχνίαστο λόγο η ελληνική πολιτική προτιμά να κόβει μισθούς και συντάξεις ή να επινοεί νέους φόρους παρά να αξιοποιεί περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Κάθε τέτοια απόπειρα αντιμετωπίζεται ως »ξεπούλημα» και εγκαταλείπεται υπό το βάρος ποικίλων αντιδράσεων.
Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική κρατική περιουσία είναι ατέλειωτη, εν πολλοίς αναξιοποίητη και σε κάθε περίπτωση ανοχύρωτη και διαθέσιμη προς λεηλασία από κάθε λογής αυθαίρετους καταπατητές.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αιγιαλού. Ατέλειωτα χιλιόμετρα ακτογραμμής παραμένουν δεσμευμένα από ένα δειλό κράτος, που δεν μπορεί ούτε να προστατέψει, ούτε να αξιοποιήσει την περιουσία του.
Πλήθος νόμων, ρυθμίσεων και νοοτροπιών εμποδίζουν και αποτρέπουν την αξιοποίηση αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας και υψηλά αποτιμώμενης περιουσίας.
Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο επιχειρήθηκε η αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας, με σκοπό ακριβώς τη διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκών για ήπια και ελεγχόμενη αξιοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων της ατέλειωτης ακτογραμμής και του απέραντου ελληνικού αιγιαλού.
Εκείνη η νομοθετική πρωτοβουλία προέβλεπε διαδικασίες που επέτρεπαν τη διάθεση του 5% του αιγιαλού σε ξεχωριστές τουριστικές επενδύσεις, ικανές να αναβαθμίσουν υπάρχοντες τουριστικούς προορισμούς και να αναδείξουν ανεκμετάλλευτες ζώνες.
Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό ουδέποτε πέρασε από τη Βουλή. Οι αντιδράσεις μικρών και μεγαλύτερων συμφερόντων απέτρεψε την ψήφισή του. Αντιμετωπίσθηκε ως μέγιστο κακό, ως μια πρωτοβουλία καταστροφής και όχι ως μια ευκαιρία επενδύσεων για την πολύπαθη οικονομία μας και άντλησης εσόδων για το πτωχευμένο κράτος μας.
Ωστόσο υπάρχουν παραδείγματα χωρών που κάνουν ακριβώς αυτό. Η γειτονική Ιταλία προχωρεί ήδη σε ελεγχόμενη αξιοποίηση της δικής της ακτογραμμής, δίδει δυνατότητα αγοράς σε επιχειρηματικά σχήματα που κατευθύνονται σε ξεχωριστές τουριστικές επενδύσεις, που αυξάνουν την απασχόληση, αναβαθμίζουν τον αιγιαλό, σέβονται το περιβάλλον και πολλαπλασιάζουν τις αξίες της γης.
Το κακό είναι ότι στην περίπτωσή μας το διεθνές ενδιαφέρον ήταν μεγάλο, δεδηλωμένο και ικανό να κινητοποιήσει πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα επενδυτικούς πόρους.
Να σημειωθεί ότι στις περιπτώσεις αυτές για κάθε ευρώ εξαγοράς τοποθετούνται άλλα τρία για ανοικοδομήσεις και διαμορφώσεις. Μπορεί να φαντασθεί κανείς τις θέσεις εργασίας και τα συνολικότερα ευεργετήματα μιας τόσο εκτεταμένης σε όλη τη χώρα επενδυτικής δραστηριότητας. Κατά μια εκδοχή μια λελογισμένη, επιλεκτική και οργανωμένη αξιοποίηση του αιγιαλού θα άλλαζε τη χώρα, θα την καθιστούσε δυναμικό και απολύτως ανταγωνιστικό τουριστικό προορισμό, ικανό να την απαλλάξει από την κρίση και από το χρέος ακόμη.
Αλλά είπαμε, η ελληνική πολιτική προτιμά τις περικοπές μισθών, συντάξεων και την επιβολή φόρων, παρά οτιδήποτε άλλο τη φέρνει απέναντι στα μικροσυμφέροντα της κομματικής πελατείας.
