Η διαστροφή της πραγματικότητας και η προσαρμογή της στις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις υπήρξε η συνήθης τακτική πολλών πολιτικών ηγετών τις τελευταίες δεκαετίες. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε ότι ο κ. Τσίπρας έχει ξεπεράσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο όριο προκειμένου να υπηρετήσει το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον. Με απίστευτη ευκολία, χωρίς ίχνος ντροπής για ό,τι συμβαίνει στη χώρα τους τελευταίες μήνες, εξακολουθεί να παριστάνει τον μόνο ικανό, τον μόνο αποφασισμένο ηγέτη που μπορεί να δώσει προοπτική στην οικονομία και στην κοινωνία…
Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για τρίτη φορά μέσα σε ελάχιστους μήνες για να έχει υποτίθεται λυμένα τα χέρια από τους συντρόφους του που τον υπονομεύουν και δεν τον αφήνουν να κυβερνήσει. Ο όψιμος ρεαλιστής κ. Τσίπρας όμως δεν τολμά ακόμη και τώρα να υποστηρίξει ευθαρσώς την αναγκαστική ευρωπαϊκή συνθηκολόγησή του επιμένοντας να κλαυθμυρίζει για τους σκληρούς και ανάλγητους Ευρωπαίους. Με ένα μεγάλο μέρος του κόμματός του πλέον απέναντί του, επιλέγει να δίνει μάχες αριστεροσύνης για να συγκρατήσει ό,τι μπορεί από ένα εκλογικό ακροατήριο που το είχε ντοπάρει με τον μύθο της ασυμβίβαστης Αριστεράς.
Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τους υπουργούς και τα στελέχη του που ξορκίζουν σε όλους τους τόνους μια ενδεχόμενη μετεκλογική συνεργασία με άλλες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Κι όλα αυτά προτού καν ξεκινήσει η προεκλογική μάχη όπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις παλινωδίες, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τον άνευ ορίων μνημονιακό συμβιβασμό τους.
Βάζει τη χώρα σε έναν νέο κύκλο αστάθειας και αβεβαιότητας με την προσδοκία να εμπιστευτούν οι πολίτες τον αναγκαστικό ρεαλισμό του. Μόνο που χωρίς ίχνος στοιχειώδους αυτοκριτικής, χωρίς καμία διάθεση ελάχιστης συνεννόησης ποιοι και πώς μπορούν να τον εμπιστευθούν; Γιατί όλες οι ενδείξεις που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο λαϊκισμός και ο αντιευρωπαϊσμός εξακολουθούν να δεσπόζουν στις αντιλήψεις του κ. Τσίπρα και πολύ περισσότερο βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γεγονός ότι η στροφή του κ. Τσίπρα και του κόμματός του αποτελεί αναγκαίο παράγοντα για να διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στον πυρήνα της ευρωζώνης. Με απαραίτητη προϋπόθεση όμως να είναι ουσιαστική και όχι προσχηματική για να διατηρηθούν στην εξουσία. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ηγεσία με ριζοσπαστικές πράγματι απόψεις για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη και όχι απλώς ως επικάλυψη ανιστόρητων κινηματικών ιδεοληψιών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
