«Φθάνω περπατώντας ως την µπροστινή είσοδο του ξενοδοχείου, μόνη μου. Είναι εκείνο το κομμάτι της νύχτας όπου παντού υπάρχει μια μπανανόφλουδα και, αν δεν προσέξω, μπορεί να βρεθώ να στηρίζομαι στα χέρια μου, με το πρόσωπο στο πάτωμα. Ανταλλάσσω φιλοφρονήσεις με τον ρεσεψιονίστ, λίγο θέατρο για να αποδείξω ότι δεν είμαι μεθυσμένη. Το τελευταίο πράγμα που ακούω είναι τα τακούνια μου, σταθερά σαν μετρονόμος, ενώ αντηχούν στο λόμπι. Και μετά δεν υπάρχει τίποτε». Το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Blackout: Remembering the Τhings I Drank to Forget» («Μπλακάουτ: Ενθυμούμενη όσα έπινα για να ξεχάσω») της Bρετανίδας Σάρα Χέπολα κυκλοφόρησε πρόσφατα και έβγαλε για λίγο από την «ντουλάπα» το θέμα «γυναίκα και αλκοόλ».
Η Χέπολα εξομολογείται ότι κάθε ημέρα της ζωής της –τουλάχιστον ως τα 30 της –κύλησε μέσα σε τόνους Chardonnay. Μιλάει για χαοτικά κενά μνήμης –όταν σχεδόν έχανε τις αισθήσεις της για να ξυπνήσει λίγες ώρες αργότερα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου δίπλα σε κάποιον άγνωστο -, για τον απρόσμενα «μάτσο» τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τον εθισμό της («Ηθελα ιστορίες, και έβλεπα το ποτό σαν την πρώτη ύλη για την περιπέτεια. Τα καλύτερα βράδια ήταν εκείνα για τα οποία μπορεί και να μετάνιωνες»), αλλά και για την ημέρα που έπιασε «πάτο» και (αφού συνέχισε να πίνει για άλλα πέντε χρόνια) αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Το βιβλίο της Χέπολα δεν είναι μόνο ένα σκληρό ταξίδι στα βορβορώδη μονοπάτια του γυναικείου αλκοολισμού. Αποτυπώνει τα στερεότυπα που εξακολουθούν να περιβάλλουν τις σχέσεις της σύγχρονης γυναίκας με το αλκοόλ. Με προεξάρχον, βέβαια, το στερεότυπο με τις μεθυσμένες νεαρές Βρετανίδες που ξερνούν έξω από τις παμπ (σημειωτέον ότι τα ταμπλόιντ «τρελαίνονται» εσχάτως να δημοσιεύουν αντιαισθητικές φωτογραφίες με κορίτσια που έχουν πάρει τον κακό δρόμο).
Την ίδια στιγµή οι ειδικοί καταθέτουν ότι οι γυναίκες πίνουν σήμερα περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο της Ιστορίας. Και δεν είναι μόνο οι έφηβες που (και στην Ελλάδα) ρουφούν σαν σφουγγάρια ή οι νεαρές ενήλικες (που στην Ελλάδα, λόγω της κρίσης, περνούν λαθραία μέσα στο μπαρ πλαστικά μπουκάλια νερό γεμάτα βότκα). «Σήμερα το κρασί είναι αναμφίβολα μέσα στις αμερικανικές κουζίνες» έγραφε η ερευνήτρια Γκάμπριελ Γκλέιζερ σε άρθρο της με τίτλο «Why She Drinks» στη «Wall Street Journal». «Βρίσκεται φυσικά εκεί για ψυχαγωγία, αλλά οπωσδήποτε και σαν ένα αξιοσέβαστο αντίδοτο στο σύγχρονο στρες –ιδιαίτερα για τις γυναίκες». Στις ΗΠΑ ακόμη και οι μητέρες διεκδικούν ένα «διάλειμμα» (πολλές λόγου χάρη ακολουθούν στο Facebook ομάδες όπως η «Μoms Who Need Wine»). Παράλληλα, οι ειδικοί συνεχίζουν να διερευνούν τις βιοχημικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο το αλκοόλ επιδρά στα δύο φύλα. Σύμφωνα π.χ. με μελέτες, οι άνδρες αναφέρουν ότι η κατανάλωσή του τούς προσδίδει αυτοπεποίθηση, ενώ οι γυναίκες αποφαίνονται ότι τις κάνει να νιώθουν πιο τρυφερές, σέξι και θηλυκές.
Προσωπικώς, μόνο δύο γυναίκες έχω γνωρίσει που απολάμβαναν αληθινά απενοχοποιημένα το αλκοόλ (οι πιο πολλές συγκαταλέγονταν σε άλλες, κατά τι θολές κατηγορίες, π.χ. «φαίνομαι «κομμάτια» αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι καθόλου»). Και οι δύο τους «γερά ποτήρια». Η μία εξ αυτών, 40 χρόνων σήμερα, μου αφηγούνταν γελώντας ακραία σκηνικά από την πρώιμη νεότητά της (διότι με το αλκοόλ είτε περνάς καλά είτε έχεις να αφηγηθείς μια καλή ιστορία). Η δεύτερη, δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερη σε ηλικία, μου εκμυστηρεύτηκε τις προάλλες πως εδώ και τέσσερα χρόνια δεν πίνει. Μεσολάβησαν, βέβαια, κάποια συνταρακτικά γεγονότα (εγκυμοσύνη, θηλασμός, παρ’ ολίγον Grexit κ.ο.κ.). «Επινα αρκετά. Επινα όμως επειδή μου άρεσε, όχι για να μεθύσω. Το όριό μου ήταν τα πέντε ποτά. Θυμάμαι μια φορά ένας μπάρμαν με ρώτησε: «Ξέρεις ότι πίνεις ένα μπουκάλι ρούμι την εβδομάδα μόνη σου;». Δεν γινόμουν ποτέ λιώμα. Σήμερα, βέβαια, είμαι μια χαρά και χωρίς αυτό».
Τα στερεότυπα γύρω από τις γυναίκες και το αλκοόλ μένει να αποδομηθούν ή να καταρρεύσουν. Υποθέτω ακόμη και αυτό που κατασκεύασε ο μέγας πότης, Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Tα θηλυκά κρατιούνται καλά. Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπίρα, μιας και ξέρουν πως κάνει κακό στη σιλουέτα».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 15 Αυγούστου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
