Η πρόσφατη (την περασμένη Παρασκευή) αντιπαράθεση στη Βουλή μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και της Φώφης Γεννηματά είναι ενδεικτική του τι ζούμε όσοι παρακολουθούμε αυτή την περίοδο «το καλοκαίρι της σαχλαμάρας». Ο φόβος είναι ότι στη συνέχεια θα ζήσουμε «το φθινόπωρο της σαχλαμάρας» και πάει λέγοντας…
Η Πρόεδρος του ΠαΣοΚ δεν εξέπληξε. Έκανε, όπως δυστυχώς αναμενόταν, τη λάθος ερώτηση. Το πρόβλημα δεν είναι αν η κυβέρνηση είχε προετοιμάσει Plan B σε περίπτωση ρήξης και αν αυτό το είχε στήσει ο Γιάνης Βαρουφάκης ή οποιοσδήποτε άλλος. Πολλές κυβερνήσεις ετοιμάζουν εναλλακτικά σχέδια και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουν προετοιμάσει Plan A, για το οποίο διατηρούμε τις αμφιβολίες μας σε σχέση με την παρούσα κυβέρνηση…
Το μείζον ζήτημα, αυτό για το οποίο έπρεπε η κυρία Γεννηματά να εγκαλέσει τον Πρωθυπουργό, είναι η επιλογή που αυτός έκανε για τη θέση του υπουργού Οικονομικών: ενός ανθρώπου δηλαδή ο οποίος, απορροφημένος από τον ναρκισσισμό του, μιλάει στους πάντες για τα πάντα, αδιαφορώντας για το απόρρητο των κυβερνητικών επιλογών και καθιστώντας ολόκληρη τη χώρα αναξιόπιστη. Μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να φανταστεί πχ τον γάλλο υπουργό Οικονομικών να συζητά το Plan B της χώρας του για οποιοδήποτε ζήτημα με τον κάθε τυχάρπαστο λόρδο, βαρώνο ή κάθε λογής στέλεχος hedge fund;
Το γεγονός ότι ο Βαρουφάκης έχει εκθέσει τη χώρα μας την ίδια πριν καν τον Πρωθυπουργό έπρεπε να απασχολήσει την κυρία Γεννηματά. Το λάθος της, η παράλειψή της αν θέλετε, επέτρεψε στον κ. Τσίπρα να της απαντήσει με ευκολία. Στο σημείο αυτό όμως φάνηκε πόσο «μικρόψυχος» είναι ο νεαρότερος Πρωθυπουργός στην ελληνική ιστορία. Διότι η ευκολία της απάντησης μετετράπη σε αλαζονεία, εκφραζόμενη με τον γνωστό πλέον, άγαρμπο καταγγελτικό και μηδενιστικό βερμπαλισμό που τον χαρακτηρίζει ως γνήσιο τέκνο της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Ο κ. Τσίπρας επέλεξε την πάγια τακτική του: από την άμυνα, κατευθείαν στην επίθεση. Πρόκειται άλλωστε για μία τακτική που στην Ελλάδα, όπου όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι διακατέχονται από βαθύ ενοχικό σύνδρομο, έχει αποδειχθεί άκρως επιτυχημένη.
Άρχισε λοιπόν να ομιλεί για λαμόγια, πράσινα και γαλάζια, να στοχοποιεί τους πάντες και τα πάντα.
Όλα αυτά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Πρωθυπουργός άρχισε να υβρίζει τα κόμματα των οποίων την ψήφο ζητεί για να περάσει εντός του Αυγούστου ένα τρίτο Μνημόνιο, που ο ίδιος είχε δεσμευθεί ότι δεν θα φέρει και το οποίο είναι, όπως ο ίδιος πάλι είπε, προϊόν εκβιασμού στον οποίο δεν πιστεύει κλπ.
Είχε προηγηθεί, μία ημέρα νωρίτερα, μία θυελλώδης συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, όπου ο κ. Τσίπρας πέρασε τη γραμμή του για έκτακτο Συνέδριο τον Σεπτέμβριο. Το… ανέκδοτο της υπόθεσης είναι ότι οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε γραφικότητα (με πρώτη την Πρόεδρο της Βουλής που ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να ανέχεται), επιμένουν να λένε δημοσίως ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, όχι όμως και την κορυφαία επιλογή της που είναι το Μνημόνιο, αριθμός 3!
Κατανοούμε ότι ακούγεται προβοκατόρικο, αλλά ίσως η ΝΔ και το ΠαΣοΚ πρέπει να πουν στον Πρωθυπουργό ότι αφού η Αριστερή Πλατφόρμα στηρίζει την κυβέρνηση, ας βάλει αυτή «πλάτη» στην ψήφιση του Μνημονίου και των σκληρών προαπαιτούμενων που θα τη συνοδεύουν. Αφήνουμε εκτός τον Σταύρο Θεοδωράκη, που έχει δηλώσει ότι θα συμμαχούσε και με τον Διάβολο για να περάσει η συμφωνία με τους δανειστές από τη Βουλή, διότι «Το Ποτάμι» γλίτωσε (τυχαία άραγε;) από τα πρόσφατα πρωθυπουργικά βέλη.
Εκτός λοιπόν από σαχλαμάρες, μπορούμε να έχουμε και πλάκες. Συνιστούμε στα άλλοτε κραταιά κόμματα της Μεταπολίτευσης να εξέλθουν για λίγο από τη «μνημονιακή ραστώνη» στην οποία έχουν περιπέσει. Για την ακρίβεια, ας αρχίσουν να προετοιμάζουν και εκείνα κανένα Plan B. Μπορεί να τους είναι χρήσιμο…
