Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Από την ώρα που στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα διεφάνη η προοπτική εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και (απροσδοκήτως;) σχηματισμού κυβερνήσεως «της Αριστεράς», άρχισαν οι κακολογίες: η επωαζόμενη ριζική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό χαρακτηρίστηκε «αριστερή παρένθεση».

Οι προβλέψεις ήταν δυσμενείς, με το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στεγάσει στις τάξεις του ετερόκλητα στοιχεία, ορισμένα μάλιστα από τα οποία είχαν ασαφείς θέσεις ακόμη και επί θεμάτων αρχής. Μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε πράγματι να οδηγήσει στον σχηματισμό «κυβερνήσεως της Αριστεράς». Αλλά θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ενιαίο κυβερνητικό σχήμα οι «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι κατά κανόνα οριακές πολιτικές δυνάμεις που συναποτέλεσαν τις «συνιστώσες», όπως απεκλήθησαν, ουδέποτε έκρυψαν ότι η ένταξή τους στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ απέβλεπε στην αξιοποίηση του προνομίου των 50 εδρών που ο εκλογικός νόμος χαρίζει στο πρώτο κόμμα.

Το όραμα της εξουσίας λειτούργησε ως συνεκτική δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ, που εύκολα ξεπέρασε τις αναπόφευκτες εσωτερικές συγκρούσεις εν όψει της εξουσίας. Το ακόμη εντυπωσιακότερο είναι ότι από το πανηγύρι της επιτυχίας απεκλείσθη το ΚΚΕ. Σύμβολο και σημαιοφόρος της Αριστεράς από της ιδρύσεώς του, το κόμμα που πλήρωσε το ακριβότερο τίμημα στα πέτρινα χρόνια της κυριαρχίας της Δεξιάς βρέθηκε στο περιθώριο των διεργασιών που έφεραν(;) την Αριστερά στην εξουσία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Αυτό που μένει στο μυαλό των πολιτών είναι ότι η Αριστερά κάθε φορά που πλησιάζει τη βρύση παραπατάει και νερό δεν πίνει.

Την πρώτη και τελευταία φορά που στο παρελθόν η Αριστερά στην Ελλάδα, με το σχήμα της ΕΔΑ, σημείωσε μεγάλη εκλογική επιτυχία (25%, εκλογές του 1958), διεσπάσθη στα τρία για να ικανοποιηθούν προσωπικές φιλοδοξίες που πρόβαλλαν οι συνιστώσες της περιόδου.