Olivier

Είναι ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος και ο πιο δραστήριος διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, στη μεγάλη παράδοση του Οκτάβ Μερλιέ και του Ροζέ Μιλιέξ. Ο Ολιβιέ Ντεκότ συμπληρώνει την τετραετία του στη διεύθυνση του Ινστιτούτου και αναχωρεί από την Αθήνα στο τέλος Αυγούστου, για την κεντρική υπηρεσία του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού στο Παρίσι. Οταν ήρθε στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2011, ήταν μόλις 35 ετών. Στη διάρκεια της τετραετίας του ενίσχυσε τη θέση του Γαλλικού Ινστιτούτου ως κορυφαίου εκπαιδευτικού, μορφωτικού και πολιτιστικού θεσμού, κάνοντας πράξη την αμοιβαιότητα: ο γαλλικός πολιτισμός στην Ελλάδα αλλά και ο ελληνικός πολιτισμός στη Γαλλία. Ανταλλαγές παντού και ενίσχυση της γαλλοφωνίας. Ο απολογισμός της τετραετίας του είναι εντυπωσιακός. Συνεργάστηκε με τους πολιτιστικούς θεσμούς της χώρας και μετείχε στην καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή, πολλές φορές ως κριτικός θεατής. Μου είχε εκμυστηρευθεί ότι βρήκε πολλή ποιότητα στην Ελλάδα. Το αποδεικνύουν αυτό οι μεταφράσεις ελληνικών κειμένων αλλά και παραστάσεις θεατρικών έργων στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και στο Παρίσι. Τελευταίο «δώρο» του, λίγο προτού φύγει, ένας μνημειώδης τόμος με τις μεταφράσεις θεατρικών έργων του 19ου αιώνα και του πρώτου μισού του 20ού.

Ο Ολιβιέ Ντεκότ αποτελεί παράδειγμα του αποκλειστικά γαλλικού είδους του «στελέχους πολιτισμού», δηλαδή ενός στελέχους της δημόσιας διοίκησης που συνδυάζει μεγάλες διαχειριστικές ικανότητες και δημιουργικό πνεύμα. Δηλαδή αυτό που μας λείπει. Ο Ολιβιέ, για να το πούμε γαλλικά, είναι ένας homme de culture.

Τον βρήκα στο Παρίσι. «Οταν έφτασα, κατακαλόκαιρο, η πρώτη εντύπωση ήταν η ζέστη, με τη διπλή έννοια. Υπέφερα από τη θερμική ζέστη αλλά γρήγορα εκτίμησα τη ζέστη των ανθρωπίνων σχέσεων, που αποκτήθηκαν γρήγορα. Το αρνητικό που κρατώ στη μνήμη μου είναι η παλιά παράδοση των συκοφαντών (καταγγελτικές επιστολές κ.λπ.) που μοιάζει αρκετά ζωντανή. Στα θετικά, είναι η ακατάβλητη επιθυμία πολλών καλλιτεχνών να συνεχίζουν να δημιουργούν παρά τις δυσκολίες. Αυτό με εντυπωσίασε πολύ, ιδίως σε σχέση με τη Γαλλία, όπου όλα είναι πιο εύκολα, κυρίως ως προς τη χρηματοδότηση και τις υποδομές».

Γράφω αυτό το κείμενο στον ενεστώτα. Γιατί αισθάνομαι ότι η σχέση του Ολιβιέ με την Ελλάδα δεν έχει τελειώσει.