Δημαγωγός: πρόσωπο, συνήθως της δημόσιας ζωής, που κολακεύει και ξεσηκώνει το λαό υιοθετώντας απόψεις ευχάριστες αλλά όχι και ωφέλιμες για την κοινωνία, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του.

Οι Βόρειοι Ευρωπαίοι είναι κατά κανόνα εσωστρεφείς, ψυχροί και συγκρατημένοι στις αντιδράσεις τους, ορθολογιστές και παίρνουν χαρτί και μολύβι. Τα ενδιαφέροντά τους περιστρέφονται κυρίως γύρω από την εργασία τους. Κρίνουν τον πολιτικό περισσότερο από τις πράξεις του και λιγότερο από τα παχιά του λόγια. Εμπιστεύονται αρκετά τις ηγεσίες τους λόγω πίστης στην κατανομή των κοινωνικών ρόλων και του αξιοκρατικού τους περιβάλλοντος (αυτό όμως μπορεί και να τους παγιδεύσει).

Αντίθετα, η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, κυρίως λόγω κλίματος, έχει ως χαρακτηριστικά την εξωστρέφεια, την αγοραία συνάθροιση και συζήτηση επί παντός επιστητού και το να ανάβει και να κορώνει → Δεν αντέχει να ακούσει τη γλώσσα της λογικής είτε γιατί αντιδρά ή ονειρεύεται ιδεολογικά είτε διότι τον πνίγει ο φθόνος ή το προσωπικό του «δίκιο » και αποζητά πρωτίστως δικαίωση, και ανακούφιση → Ο δημαγωγός κάνει πως τον συμμερίζεται, τον καθησυχάζει και εκτονώνει το πάθος του με ψευδείς υποσχέσεις → Με τον τρόπο αυτό κερδίζει την ψήφο του!

Έτσι, συμπεριφορές της Ελληνικής κοινωνίας διατηρούνται ατόφιες από την εποχή του Αλκιβιάδη μέχρι και σήμερα! Και οι δημαγωγοί συνήθως θριαμβεύουν γιατί κρίνονται πιο πολύ από λόγια και υποσχέσεις που ανακουφίζουν παρά από τις πράξεις τους. Μόνο που η αντίδραση, η ανακούφιση και τα όνειρα δεν λύνουν από μόνα τους κανένα πρόβλημα…

Σήμερα, οι συμπεριφορές μας επηρεάζονται αρνητικά και από την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, την παντελή απουσία εποικοδομητικού διαλόγου και τη μειωμένη αίσθηση του κοινού συμφέροντος. Ας όψονται όσοι υποβάθμισαν και υποβαθμίζουν συστηματικά την Παιδεία με την κομματικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης και με το άηθες προσωπικό τους παράδειγμα.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να επαναφέρουμε στα σχολεία με έμφαση τις κλασσικές ελληνικές σπουδές και να καθιερώσουμε μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, επιμορφώνοντας κατάλληλα και τους δασκάλους μας; Και μήπως οι κλασσικές σπουδές είναι πλέον ανάγκη να επανέλθουν σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο;