Θα μπορούμε επί χρόνια να συζητάμε για το περιεχόμενο των μέτρων, αν δηλαδή έπρεπε να αυξηθεί ο φόρος κατανάλωσης στα νησιά και να έχουν όλοι το δικαίωμα να ανοίγουν φαρμακείο όπου τους αρέσει. Θα μπορούμε να συζητάμε για τον διχασμό του 21ου αιώνα, τον διχασμό του «Ναι» και του «Οχι», τις προσδοκίες, τους φόβους, τον φθόνο, την πάλη των τάξεων, την ταξική συνείδηση. Θα μπορούμε επί χρόνια να συζητάμε για τις ευθύνες των εταίρων στην κατρακύλα, για τον εκμαυλισμό των δωροδόκων, για την κοινή λογική και τη μεταρρύθμιση που δεν έγινε.
Να σταθούμε σε κάτι άλλο, λιγότερο πρακτικό, το οποίο θα απορροφηθεί από τα γεγονότα. Είναι ζήτημα που άπτεται της ηθικής. Είχε άραγε ο Αλέξης Τσίπρας το δικαίωμα να αθετήσει τον λόγο του, είχε το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις και να ασκήσει πολιτική που δεν εγκρίνουν οι ψηφοφόροι του; Εχει δικαίωμα ένας πρωθυπουργός της Αριστεράς να υπογράφει φιλελεύθερα μέτρα, πιο φιλελεύθερα και από αυτά που θα προωθούσαν ο Σαμαράς με τον Τζήμερο;
Οι εκλογές είναι από μόνες τους μια ετυμηγορία και ο ελληνικός λαός πήρε απόφαση. Θέλει διακυβέρνηση από τους μεν και όχι από τους δε. Εν τούτοις η νέα κυβέρνηση διαρκώς αθετεί όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Να μη φτιάξουμε κατάλογο, τα μάθαμε όλοι απέξω κι ανακατωτά. Συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις, κόκκινες γραμμές, μπλε και πράσινοι κόκκοι. Ερχεται λοιπόν η κρίσιμη ώρα, αυτό που λέμε «ιστορική στιγμή» και ο Πρωθυπουργός ζητεί εκ νέου επιβεβαίωση της εντολής. Και τη λαμβάνει ενισχυμένη. Η κάλπη του δημοψηφίσματος ήταν περισσότερο από σαφής. Ο λαός δεν θέλει τα μέτρα, ο λαός δεν θέλει τη συμφωνία, ο λαός θέλει αυτά που θέλει, τα οποία δεν είναι της παρούσης να κριθούν.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κατηγορηθεί για εξαπάτηση, για ασύστολα ψεύδη, για δεξιό κυνισμό. Μπορεί να κατηγορηθεί ότι εξυπηρετεί συμφέροντα, των Αμερικανών, των Εβραίων, των Κινέζων. Μπορεί να κατηγορηθεί για ατολμία, για δειλία, για αφομοίωση από το σύστημα. Ο λαός τού λέει «Οχι» και εκείνος εφαρμόζει το «Ναι». Σε πρώτη ανάγνωση ισχύουν τα παραπάνω: εξαπάτηση, εξυπηρέτηση, κιότεμα. Δεν είναι έτσι όμως. Η συμφωνία που υπέγραψε, όσο σκληρή και να είναι, δίνει χρόνο επιβίωσης στη χώρα. Η χώρα ήταν στην εντατική, χωρίς παλμό, και ο Πρωθυπουργός έπρεπε να διαλέξει. Να τραβήξει τα σωληνάκια ή να δώσει μια μάσκα οξυγόνου.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας έριχνε μια μούντζα στο Eurogroup, θα επέστρεφε στο αεροδρόμιο ως νικητής του Μουντιάλ. Για μια νύχτα δόξας και αποθέωσης από τους ψηφοφόρους του «Οχι» θα οδηγούσε τη χώρα στον θάνατο. Το Grexit είναι τόσο άγνωστο όσο και η μετά θάνατον ζωή. Ισως να οδηγεί στον παράδεισο, ίσως στην κόλαση, ίσως στο κενό, στο τίποτα. Το βέβαιον είναι ότι ο θάνατος θα ήταν βιαστικός, άδικος και βεβαίως μη αναστρέψιμος. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν λύγισε, δεν αλλαξοπίστησε. Αντί για ένα ξεκάθαρο «Ναι» ή για ένα ξεκάθαρο, ψηφισμένο «Οχι», άρθρωσε το πολύ διπλωματικό «Σε λίγο βλέπουμε».
Οι μοιρολογίστρες μπορούν να περιμένουν. Αναφερόμαστε σε όσους περίμεναν να θρηνήσουν τη χώρα ή να κλάψουν για τη χαμένη επανάσταση. Σαφώς θα εφαρμοστούν μέτρα που θα είναι δυσάρεστα για ορισμένους, εν τούτοις δεν σημαίνει ότι η διακυβέρνηση εξαντλείται μέσα σε ένα εξάμηνο. Κάποια από τα μέτρα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί προ πολλού: δεν νοείται σε δημοκρατία να λειτουργούν συντεχνίες, δεν νοείται να μη φορολογείται ο πλούτος.
Επιπλέον, στα καλά νέα υπάρχει και η λέξη «αναδιάρθρωση». Με την αναδιάρθρωση του χρέους και τη μετακύλιση υποχρεώσεων του Δημοσίου σε βάθος χρόνου, θα ελαφρυνθεί το βάρος του προϋπολογισμού για τοκοχρεολύσια, θα γίνει ευκολότερη η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων και θα διευκολυνθεί η άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι στιγμής διαχειριζόταν προβλήματα που δημιούργησαν άλλοι. Τα διαχειριζόταν ίσως άτσαλα, αλλά να κρατήσουμε το ουσιώδες. Τώρα θα αρχίσει να κυβερνά.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Ιουλίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
