Με απογοήτευση (όχι όμως και με έκπληξη), παρατήρησα ότι κατά την διάρκεια του τελευταίου δημοψηφίσματος (που εν τέλει προκάλεσε διχασμό στην ελληνική κοινωνία) υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες που αίφνης θυμήθηκαν την «δικτατορία των media» και το ότι δεν δίδεται ίσο βήμα στην εκφορά όλων των απόψεων, κάτι που ούτως ή άλλως δεν ίσχυσε.
Κάποιοι μάλιστα, το έκαναν απέναντι στα ίδια τα Μέσα που τους είχαν δώσει βήμα για να μιλήσουν (ο κ. Κλέων Γρηγοριάδης στο ΜEGA ήταν ένα κραυγαλέο παράδειγμα). Οι περισσότεροι ωστόσο το έκαναν στα κοινωνικά δίκτυα, την μόδα της εποχής όπου ο καθένας γράφει ότι του κατέβει.
Μιλάμε φυσικά για τους ίδιους καλλιτέχνες που έκαναν και κατά κανόνα κάνουν κωλοτούμπες για την προβολή της δουλειάς τους και φυσικά του εαυτού τους στα ίδια τα μέσα που τώρα αποκαλούν δικτατορικά.
Μιλάμε για τους ίδιους καλλιτέχνες που πετούσαν την σκούφια τους για μια συνέντευξή τους σε ένα έντυπο ή σε ένα κανάλι (σε πολλά από τα οποία κανάλια, είχαν οι ίδιοι δουλέψει ή εξακολουθούν να δουλεύουν).
Μιλάμε για τους ίδιους καλλιτέχνες για τους οποίους οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων γίνονταν «βδέλλες» πιέζοντας τους «κακούς» (τώρα) δημοσιογράφους για «καμιά συνεντευξούλα ίσως;»
Μιλάμε για τους ίδιους καλλιτέχνες που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στο να κολακέψουν προκειμένου να δουν το όνομά τους τυπωμένο στην εφημερίδα, την φωτογραφία τους δημοσιευμένη, ή την φάτσα τους στο γυάλινο κουτί.
Και φυσικά μιλάμε για τους ίδιους καλλιτέχνες που άπαξ και στο μέλλον απογοητευτούν από αυτούς που τώρα εξυμνούν, θα τους βρίσουν ασυστόλως.
