Τη βεβαιότητά του ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα παγκόσμιο θέμα το οποίο ενδιαφέρει τους πάντες και το οποίο θα φέρει, μέσω του «Όχι», έναν διεθνή σεισμό, εξέφρασε χθες μιλώντας στη Μαρία Χούκλη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Αυτό ήταν και το κυριότερο ουσιαστικά «χαρτί» στο οποίο έδειξε να στηρίζει τις ελπίδες του για την επόμενη ημέρα ενός ισχυρού «Όχι» το οποίο ζήτησε και πάλι από τον ελληνικό λαό.

Το επιχείρημα του πρωθυπουργού συνιστά, δυστυχώς, τον απόλυτο ορισμό της πλάνης.

Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ουδείς πρόκειται να προστρέξει σε βοήθεια της Ελλάδας μετά από αυτή την «επανάσταση», όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε.

Πράγματι, το ελληνικό ζήτημα απασχολεί τους πάντες. Αυτοί οι πάντες όμως λένε, άπαντες, ότι είναι ζήτημα που πρέπει να λύσει η Ευρώπη και στο οποίο σίγουρα δεν εμπλέκονται: με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από την Ουάσιγκτον μέχρι τη Μόσχα, το Πεκίνο και τους Bricks όλοι ενδιαφέρονται, πλην όμως ουδείς επεμβαίνει. Και δεν πρόκειται να επέμβει.

Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνον με τις χώρες, αλλά και με τους λαούς: δέκα διαδηλώσεις μερικών χιλιάδων ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη λένε πάρα πολλά αν θέλεις να κάνεις ποίηση ή κινηματογράφο, αλλά δεν λένε απολύτως τίποτα αν θέλεις να κάνεις πολιτική.

Οι ρομαντικές βεβαιότητες του πρωθυπουργού μπορεί να συγκινούν, αλλά, όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή, δεν θα έχουν καμία αξία, κανένα αντίκρισμα, κανένα περιεχόμενο. Η δε συνεχής, επαναλαμβανόμενη διαβεβαίωσή του ότι μετά το «Όχι» θα επιτύχει συμφωνία εντός 48 ωρών, είναι εξίσου ρομαντική και εξίσου στον αέρα.

Πλανάται πλάνη οικτρά ο πρωθυπουργός αν πιστεύει ότι όλοι οι ηγέτες της Ευρώπης μπλοφάρουν εν χωρώ. Συμφωνία μπορεί να πετύχει ίσως ακόμα και με το «Όχι». Όμως θα είναι συμφωνία θανάτου: ούτε το πανίσχυρο ηγεμονικό Βερολίνο, ούτε οι Βρυξέλλες, αλλά, δυστυχώς, ούτε και οι άλλες, φίλιες για την Ελλάδα πρωτεύουσες, πρόκειται να αλλάξουν άποψη μετά το δημοψήφισμα στο οποίο τραγικά αυτοεγκλωβίστηκε η Ελλάδα. Και θα κάνουν αυτό που έχουν πει ότι θα κάνουν…

Κύριε πρόεδρε, πρέπει αμέσως να αντιληφθείτε ότι ένας αγώνας στον οποίο πας για να πεθάνεις, δεν είναι αγώνας. Είναι λάθος. Μην μας οδηγήσετε σε αυτό το μοιραίο λάθος.

Πριν από την επανάσταση του 1821, έγιναν, στα 1770, τα «Ορλοφικά». Και πνίγηκαν στο αίμα. Με όρους επανάστασης που χρησιμοποιείτε, με την παράνοια του δημοψηφίσματος εκεί είμαστε σήμερα. Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να μην το βλέπετε!…