Εδώ και περίπου ένα μήνα, η συζήτηση είχε φουντώσει σε παρέα γειτόνων, με θέμα την επόμενη ημέρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-αποβλήτων και λιποτακτών του ΠΑΣΟΚ, ως και πασών των περιθωριακών συνιστωσών του πολιτικού μορφώματος της Κουμουνδούρου.
Παρακολουθούσα από απόσταση και με ψυχραιμία τη συζήτηση, που κάποια στιγμή κορυφώθηκε και μάλιστα με διχαστικές αντεγκλήσεις. Μόνο μια ώριμης ηλικίας, αλλά και νοημοσύνης διακριτική κυρία περίμενε με υπομονή, να εκτονωθεί η ατμόσφαιρα. Και όταν άνοιξαν οι βαλβίδες ανακούφισης, στο θερμό καζάνι του διαλόγου, η διακριτική και ευγενική κυρία επενέβη:
«Ψυχραιμία κυρίες και κύριοι, η πραγματική αλήθεια, για το αβέβαιο αύριο, έχει πόδια κοντά. Πλησιάζει. Σε δυο-τρεις εβδομάδες, θα γίνει το σώσε, αφ’ ενός με τις τριτοκοσμικές ουρές στις τράπεζες και αφ’ ετέρου με τον πολιτισμένο ξεσηκωμό της ήρεμης πλειοψηφικής δύναμης των ίδιων των πολιτών».
Ειλικρινά, με συνετάραξε η πράγματι σοφή παρέμβαση της κυρίας. Ανταλλάξαμε τα τηλέφωνά μας. Και σήμερα, πρωί-πρωί, την πήρα στο τηλέφωνο για να την συγχαρώ για την πρόβλεψή της. Σπάνια βεβαίως η συμπεριφορά αυτή ενός δημοσιογράφου προς μια άγνωστη, προς ένα «κόκκο συνάπεως» του ανωνύμου πλήθους.
Ναι, το παραδέχομαι, ότι με συχνά εθελοντικά βαπτίσματα στο ανώνυμο πλήθος αντλείς μερικές φορές πολύτιμα διδάγματα, αλλά και διορθώνεις προσανατολισμούς. Διαφορετικά δεν σου αξίζει ο τίτλος του παντογνώστη, που συχνά εκτρέπεται, στο κωμικό φαινόμενο του δοκισίσοφου, του κοινώς «ξερόλα» (διάβαζε Γιάνης γιατί όχι και Ζωή).
Ανεξάρτητα όμως από την πρόβλεψη της κυρίας Αριστέας (κρατώ το επώνυμό της), η πεποίθηση του γράφοντος, για τη νομοτελειακή αυτοκατάρρευση του απατηλού μύθου, της κατ’ επίφασιν ριζοσπαστικής αριστεράς, χρονολογείται από τη δραματική στιγμή, που ο αδιαμφισβήτητης εντιμότητας Αλέκος Αλαβάνος, πιθανόν υπό την πίεση προσωπικών του υποθέσεων, παρέδωσε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής της ηγεσίας του Συνασπισμού στον γεμάτο από επιπόλαιη ναρκισσιστική αυταρέσκεια Αλέξη.
Η κίνηση αυτή του Αλαβάνου, που έγινε με κίνητρα ενθάρρυνσης της φερέλπιδος νεολαίας, ήταν ένα ακούσιο μοιραίο λάθος για το μέλλον της Αριστεράς και κατ’ επέκτασιν της ίδιας της πατρίδας μας. Θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί, με μια προηγούμενη συζήτηση ανάμεσα σε συντρόφους με σύνεση, αλλά και πείρα. Γιατί όπως και να το κάνεις, η πείρα δεν διδάσκεται, σε κάποιες από καθέδρας αερολογίες. Αλλά αποχτιέται, πανάθεμά την!
Όσο για την επόμενη μέρα, την 13η Ιουλίου, προσωπικά πιστεύω, ότι θα ισχύσει η αλληγορία του Ηρακλείτου «πόλεμος πατήρ πάντων». Η τελευταία φάση του πρώτου και δεύτερου μνημονιακού πολέμου γίνεται με την αυτοκατάρρευση του μύθου, που ισοδυναμεί με την κάθαρση της τραγωδίας.
Ξεκολλώντας από το πηχτό τέλμα του πεντάμηνου διαπραγματευτικού θρίλερ και με ανανεωμένες και ομονοούσες τις δυνάμεις του δημοκρατικού πολιτικού μας τόξου, πρέπει να είμαστε, περισσότερο από βέβαιοι, ότι θα προχωρήσουμε σε μια εκ βάθρων ανανέωση και αλλαγή.
Ας ξεχάσουμε το παρελθόν της Βαβυλωνίας των ατέρμονων πολιτικών καυγάδων. Και ας εναρμονιστούμε, χωρίς σοβινιστικές αγκυλώσεις, προς το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ας κρατήσουμε τις πολλές θετικές πλευρές του και ορισμένοι ας εγκαταλείψουν το αλαζονικό σύνθημα: «Αλλάζουμε την Ευρώπη», όταν δεν έχουν προηγουμένως κατορθώσει να ξεπεράσουν τις δικές τους παιδικές αρρώστιες του, κατά τον Β.Ι. Λένιν, αριστερισμού.
