Αξιολόγηση: τα ισοδύναμα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση στους συνομιλητές της, τους οποίους με όλο και μεγαλύτερο μίσος και πάθος ονομάζει συλλήβδην «δανειστές», έχουν δύο χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι πρόκειται συνήθως για εντελώς αφηρημένες βουλησιαρχικές προβολές στο μέλλον επιθυμιών των ερασιτεχνών που στελεχώνουν τα οικονομικά υπουργεία: «Πάταξη της φοροδιαφυγής», «φορολόγηση του λαθρεμπορίου καυσίμων», «άμεση απόδοση του εισπραχθέντος ΦΠΑ» αποτελούν πάγιους στόχους των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους που χάνονται στα βάθη των δεκαετιών. Από τις προσπάθειες γενεών φιλότιμων και έντιμων δημοσίων υπαλλήλων και συχνά εμπνευσμένων υπουργών Οικονομικών δεν έχει προκύψει κανένα απτό αποτέλεσμα. Μερικές φορές μάλιστα η φορολογική αναρχία και ασυδοσία έχουν επιδεινωθεί.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η συστηματική απουσία οποιασδήποτε προσπάθειας περιορισμού των δαπανών ενός σπάταλου κράτους. Ολα τα βάρη πέφτουν πάνω στους ραγιάδες του ιδιωτικού τομέα. Στην πραγματικότητα η εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, μετά την κατάληψη του κράτους από τους πραξικοπηματίες δημοσίους υπαλλήλους, την απόλυτη ακινησία και την έλλειψη κάθε μορφής απόπειρας αναθεώρησης και ανασυγκρότησης του δημοσίου τομέα. Οι συνδικαλιστικές εξουσίες των δημοσίων υπαλλήλων που ελέγχουν την Κοινοβουλευτική Ομάδα και το εκλογικό σώμα που σήμερα νομιμοποιεί την κυβέρνηση Τσίπρα έχουν θριαμβεύσει και αρνούνται οποιαδήποτε αμφισβήτηση των κακώς κειμένων.
Πρώτος και βασικός τους εχθρός είναι η αξιολόγηση, που την καταδιώκουν, με «βαθυστόχαστες», δήθεν θεωρητικές αναλύσεις και την καθημερινή τους προπαγάνδα, ως αριστοκρατική επιλογή. Την καταργούν με την πρακτική τους όπου εργάζονται και μισθοδοτούνται από το Δημόσιο, από τον παιδικό σταθμό, μέχρι τα συμβούλια των κατεχόμενων από τους κόκκινους τραμπούκους πανεπιστημίων. Ολοι ίσοι, όλοι ανεπαρκείς, όλοι ασύδοτοι. «Ολοι, όλα, παντού για πάντα» είναι το σύνθημά τους, που σιγά-σιγά καταλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας και δημιουργεί ένα νέο πρότυπο, τον σύγχρονο ζαμανφουτιστή.
Αν δεν ανατραπεί αυτού του είδους η ιδεολογία, η Ελλάδα θα κατολισθήσει στην παγκόσμια κλίμακα των εθνών και θα γίνουμε έθνος ιδιόμορφο, κατάλληλο μόνο για χρήσεις που θα επιτρέπει αυτή μας η ιδιομορφία. Παθητικοί, μοιραίοι και άβουλοι, θα περιμένουμε μοιρολατρικά μια νέα παροχή του Δημοσίου που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε μέσα στη γενικευμένη κακομοιριά της ισότιμα διανεμόμενης πενίας.
Το τραγικό είναι ότι αυτού του είδους οι επιλογές είναι ξένες, όχι απλώς με το πνεύμα της εποχής, όπως διαμορφώθηκε μετά την οριστική συντριβή του κομμουνισμού παγκοσμίως, αλλά και με τα ιδιαίτερα ιστορικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας όπως υπάρχουν και προβάλλονται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από εκείνα τα προϊστορικά και εν μέρει μυθικά ταξίδια του Οδυσσέα, μέχρι τη σύγχρονη με εμάς επιστημονική και επιχειρηματική περιπέτεια των Ελλήνων που διαπρέπουν σε όλες τις χώρες, αφού εκπατρίστηκαν σε όλα τα πλάτη και μήκη της υφηλίου.
Πώς είναι δυνατόν τα παράσιτα της κοινωνίας, οι αδαείς, οι ημιμαθείς και οι αποτυχημένοι να αναρριχήθηκαν και να κατέλαβαν την εξουσία «δημοκρατικά» με κάποια πλειοψηφία, όπως και αν προέκυψε αυτή, στη χώρα των Αργοναυτών; Η απάντηση είναι, νομίζουμε, απλή. Κατέλαβαν την Παιδεία, τη μετέτρεψαν σε κράτος εν κράτει και κατάργησαν το κυρίαρχο συστατικό της. Αυτό που εξασφάλιζε την κοινωνική κινητικότητα, τη ζωή και την ανάσα της Δημοκρατίας. Κατάργησαν, οι νεκροθάφτες του ολοκληρωτισμού και οι βρικόλακες της μετριότητας, την προϋπόθεση της αριστείας, δηλαδή την αξιολόγηση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
