Είναι άραγε έξυπνο να μουλαρώνει κανείς και να γενικεύει; Ο Αλέξης Τσίπρας εμμένει ακόμη και τώρα στην προστασία των συντάξεων. Για μια ακόμη φορά χθες, βγαίνοντας από την πιο κρίσιμη συνάντηση με τους θεσμούς, μια συνάντηση που δεν έγινε, δήλωσε: «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια».
Ενας ευέλικτος χειρισμός θα αξιοποιούσε τη λεπτομέρεια. Θα μπορούσε δηλαδή ο πρωθυπουργός να πει ότι δεν θα υπάρξει γενική περικοπή των συντάξεων εντούτοις θα αλλάξουν τα δεδομένα για τα συνταξιοδοτημένα νιάτα. Δηλαδή, δεν ακουμπάμε αναπηρικές και μπλα μπλα μπλα όμως εξετάζουμε τις περιπτώσεις όσων εισπράττουν σύνταξη γήρατος χωρίς να είναι γέροι.
Συγκεκριμένα: 19.000 άτομα ηλικίας 26 ως 50 ετών παίρνουν σύνταξη κατά μέσο όρο 1.200 ευρώ και 60.000 άτομα ηλικίας 51 ως 55 ετών παίρνουν σύνταξη κατά μέσο όρο 1.150 ευρώ. Βλέποντας τα πινακάκια διαπιστώνουμε ότι όσο μεγαλώνουν οι συνταξιούχοι, τόσο μικραίνει η σύνταξη.
Εάν ο πρωθυπουργός έλεγε ότι θα κάνει έναν λογικό και υγιή διαχωρισμό μεταξύ συνταξιούχων, εάν δεσμευόταν ότι δεν θα συνεχιστεί αυτή η αθλιότητα, ότι δηλαδή από 1η Ιουλίου θα αλλάξει το σύστημα, τότε η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική.
Το αυτό ισχύει με τις διαθεσιμότητες. Δεν είναι ανάγκη να επιμένει στην επιστροφή των υπαλλήλων με επιχείρημα την κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα των δανειστών και να εξηγήσει ότι όσοι είναι σε διαθεσιμότητα λαμβάνουν το 75% του μισθού χωρίς να δουλεύουν. Η επιστροφή στις θέσεις εργασίας για 2.900 εργαζόμενους θα στοιχίσει κάπου 880.000 ευρώ το μήνα ενώ τώρα η δαπάνη ανέρχεται στα 2,6 δισ. για το τίποτα.
Τι θέλουμε να πούμε. Η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνεται με όρους κλάψας. Δεν μπορεί να γίνεται χωρίς να συνυπολογίζεται η πραγματικότητα των άλλων κρατών. Δεν μπορεί να γίνεται χωρίς λογική. Δεν μπορεί να υπερασπίζεται τα κεκτημένα της πασοκαρίας και της Δεξιάς. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν έχει πλήρες, λεπτομερές σχέδιο. Οι 47 σελιδούλες της πρότασης που κατατέθηκε δεν δείχνουν καν το πλαίσιο, δεν δείχνουν καν τις προθέσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας παλεύει για μια πολιτική λύση αλλά την παλεύει με όρους δεκαπενταμελούς. Με μόνη διαφορά ότι οι δανειστές δεν είναι ούτε γονείς ούτε καθηγητές ώστε να υποκύψουν σε συναισθηματικούς εκβιασμούς.
