Αγανακτισμένοι με τα παιδιά

«Ελα, κοριτσάκι µου, προχώρα επιτέλους» άκουσα μια μεσήλικη γυναίκα να φωνάζει σε μια μαθήτρια του Δημοτικού που περπατούσε κάπως νωχελικά (με μια θηριώδη σε μέγεθος και βάρος τσάντα στους ώμους). Το παιδί τής έκανε χώρο κάπως ενοχλημένο και εκείνη το προσπέρασε, όπως προσπερνάει κανείς πολτοποιημένα στο οδόστρωμα σαλιγκάρια έπειτα από ολονύκτια νεροποντή.

Τους βλέπεις πλέον παντού. Στον δρόμο. Στο γραφείο. Στο πικνίκ. Το «κίνημα» των εγχώριων child haters (=όσων απεχθάνονται τα παιδιά και δεν το κρύβουν) έχει αρχίσει να διογκώνεται. Πάνω στους χίπστερ-μπαμπάδες με τους μάρσιππους και τις μαμάδες που διαδηλώνουν υπέρ του μητρικού θηλασμού σκάει ένα παλιρροϊκό κύμα Αγανακτισμένων με την εξιδανίκευση της τεκνοποιίας.

Στην ύπαρξή τους έχει συμβάλει η απενοχοποίηση –την τελευταία δεκαετία –των απανταχού «childless» (=ατέκνων) και των «childfree» (=ελεύθερων τέκνων). Και βέβαια η περί αυτών ακμάζουσα βιομηχανία με ξενοδοχεία και εστιατόρια που υπόσχονται ένα «child free environment» (=περιβάλλον χωρίς παιδιά), προσανατολιζόμενη σε αμιγώς ενήλικα τουριστικά προϊόντα (adult oriented, couples only, singles vacations κ.λπ.). Αυτό βεβαίως δεν συνεπάγεται ότι όλοι οι κατ’ επιλογήν (ή κατ’ ανάγκη) άτεκνοι μισούν θανάσιμα όλα ανεξαρτήτως τα πλάσματα που είναι κάτω του 1,40 και δεν πάσχουν από νανισμό. Ομως είναι αρκετοί εκείνοι που νιώθουν πλέον ότι παίρνουν το αίμα τους πίσω αποτινάσσοντας τον ζυγό της περιθωριοποίησης χιλιετιών (υπενθυμίζω ότι μέχρι πρότινος αν επέλεγες έναν βίο χωρίς απογόνους η κοινωνία σε θεωρούσε ατομιστή, εγωκεντρικό, αποσυνάγωγο).

Σηµειωτέον ότι από τις πλέον θερµόαιµες κατηγορίες child haters είναι οι ίδιοι οι γονείς, που τα τελευταία χρόνια βγαίνουν αισίως από την «ντουλάπα» και μιλούν για τις σκοτεινές περιοχές της γονεϊκότητας. Αυτές δηλαδή που κρύβονται πίσω από τα θήλαστρα και τα αλαζονικά μητρικά χαμόγελα: την υπερκόπωση, την εξανέμιση και της τελευταίας ρανίδας προσωπικού χώρου και χρόνου, το ασυμβίβαστο μεταξύ δημιουργικότητας και της 24ωρης ενασχόλησης με ένα άπληστο συναισθηματικά πλάσμα. Πολλές επιστημονικές έρευνες των τελευταίων ετών επιστρατεύονται για να το «αποδείξουν». Μεταξύ αυτών η γνωστή έρευνα (2004) του βραβευμένου με Νομπέλ συμπεριφοριστή οικονομολόγου Ντάνιελ Κάνεμαν, στο πλαίσιο της οποίας 909 εργαζόμενες τεξανές γυναίκες ταξινόμησαν 19 δραστηριότητες ανάλογα με την προσωπική ικανοποίηση που αντλούσαν από αυτές. Η φροντίδα των παιδιών πήρε μετά βίας τη θέση 16 (προτιμούσαν σαφώς να μαγειρέψουν, να πάνε για ψώνια, να δουν τηλεόραση ή να καθαρίσουν το σπίτι).

Η διχαλωτή γλώσσα εκτοξεύεται βέβαια και προς τους γεννήτορες. «Αν υπάρχει κάτι που μισώ περισσότερο από τα παιδιά είναι οι γονείς» διακηρύσσει ο 56χρονος βρετανός συγγραφέας Τζεφ Ντάιερ (ένας εκ των 16 αγγλόφωνων συγγραφέων του που συνεισέφεραν με κείμενά τους στην πρόσφατη ανθολογία «Selfish, Shallow and Self-Absorbed»).

Συχνά δε οι ίδιοι οι γονείς είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί του λόμπι των child haters. Ανάμεσά τους ο μάλλον απρόθυμος πατέρας Μάικ Τζουλιάνελ, δημιουργός του αντι-γονεϊκού μπλογκ «Dad and Buried» («Μπαμπάς και θαμμένος»), όπου καταγράφει σε ημερολόγιο την εναγώνια προσπάθειά του να διατηρήσει την προ παιδιού ανθρώπινη ταυτότητά του. Ο ίδιος είχε παλαιότερα γράψει (στην «Huffington Post») τους «11 λόγους για τους οποίους όλοι μισούν τους γονείς». Αναφέρω ενδεικτικά τον υπ’ αριθμόν 3: «Εξαιτίας του αδιάλειπτου κομπασμού τους για το πόσο απίστευτα ευφυή ή απίστευτα αθλητικά ή απίστευτα χαριτωμένα είναι τα παιδιά τους. Ξέρετε κάτι; Και εγώ ήμουν ευφυής, αθλητικός και χαριτωμένος. Εως ότου έφτασα στην εφηβεία». Αλλά και τον υπ’ αριθμόν 7: «Εντάξει, το πήραμε το μήνυμα: Είστε κουρασμένοι. Εκτακτο δελτίο: Ολοι είναι κουρασμένοι. Σταματήστε να παριστάνετε τον μάρτυρα».

Κλείνω αφιερώνοντας στους απανταχού child haters (γονείς και ατέκνους) αυτό που μου έλεγε προ ημερών η μητέρα ενός 13χρονου αγοριού στο καφενεδάκι της Δεξαμενής. «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήθελα να ήμουν η Μαρία Κάλλας ή η Σιλβί Γκιλέμ. Πώς θα ήταν αν είχα αφιερωθεί σε κάτι, αν είχα αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα μου σε αυτόν τον κόσμο. Οταν όμως τρώω μαζί του παγωτό και μου λέει πως με αγαπάει σαν όλους τους πλανήτες Χ 59, απλώς δεν αναρωτιέμαι για τίποτα».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 7 Ιουνίου 2015