Διαδικτυακό σάλο προκάλεσε ο χαρακτηρισμός «βραβείο της παρηγοριάς» για την ταινία «Ο αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου στις Κάννες. Επειδή κατά την άποψη που εκφράστηκε το ειδικό βραβείο της επιτροπής είναι υποδεέστερο των υπολοίπων.
Που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο χαρακτηρισμός γράφτηκε για να προκαλέσει, η ψυχρή λογική λέει ότι πρόκειται για άποψη κάποιου (εν προκειμένω ειδικού) και ότι στη δημοκρατία που ζούμε (αν είναι όντως δημοκρατία) έχει κάθε δικαίωμα να την εκφέρει.
Δικαίωμα φυσικά έχει να κρίνει αυτή την άποψη όποιος θέλει, καταδικασμένος φυσικά να μείνει στην ουρά της εφήμερης δημοτικότητας εκείνου που κατάφερε να γίνει μεγαλύτερο θέμα από τη βράβευση του «Αστακού».
Οσοι βεβαίως έσπευσαν να υπερασπιστούν τον «δικό» μας Λάνθιμο εναντίον του «αμφισβητία», δεν πρόσεξαν την παγίδα στην οποία έπεσαν: αν το ειδικό βραβείο είχε δοθεί στη «Δολοφόνο» του Ταϊβανού Χου Χσιάο Χσιέν ή στο «Louder than bombs» του Νορβηγού Γιοακίν Τρίερ και κάποιος Ελληνας το είχε αποκαλέσει και πάλι «βραβείο της παρηγοριάς», θα είχε κανένας πρόβλημα στην Ελλάδα;
Θα έβριζε κανείς αυτόν ή αυτήν που το έγραψε ή το είπε;
Μα και βέβαια όχι. Η αλήθεια είναι ότι ούτε που θα το προσέχαμε. Ή κι αν το προσέχαμε, δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση.
Γιατί λοιπόν υπάρχει τώρα πρόβλημα;
Μα φυσικά, επειδή ο Γιώργος Λάνθιμος είναι… Ελληνας. Είναι «δικό» μας παιδί.
Αρα για κάποιους το επιχείρημα είναι ο… πατριωτισμός, τον οποίο πολύ φυσικά εκφράζουν με φανατισμό.
Βραβεύθηκε Ελληνας ή κάτι ελληνικό στο εξωτερικό; Ουαί κι αλίμονό σου αν δεν σκύψεις το κεφάλι και δεν χειροκροτήσεις.
Γιατί αν δεν το κάνεις είσαι… προδότης!
Πόσο σοβαρά όμως μπορεί να πάρει κανείς τους φανατικούς που συνδέουν την Τέχνη και τις βραβεύσεις της με την… πατρίδα;
