Είναι εμφανέστατη η απότομη ψυχολογική μετάπτωση του Αλέξη Τσίπρα, στο πρώτο κιόλας τετράμηνο της πρωθυπουργικής του πορείας. Ο εκνευρισμός και η κατήφεια έχουν διαδεχθεί εκείνα τα κορυβαντικά επινίκεια, με τις ζεϊμπεκιές και τις υψωμένες γροθιές της «συναγωνίστριας» Ρένας Δούρου, στα προπύλαια του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Η ίδια κατήφεια έχει διαδεχθεί τις αλαζονικές ειρωνείες έναντι των κυβερνητικών προκατόχων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τη φράση του Δημήτρη Παπαδημούλη: «Θα γεράσετε, περιμένοντας, στη στάση, την εξουσία» (Μπράβο ύφος και ήθος…).

Κακά τα ψέματα. Ο Αλέξης θα μπορούσε ν’ αποφύγει την τυχοδιωκτική, άκαιρη και εθνικώς επιζήμια, προσφυγή στις κάλπες, του φετινού Ιανουαρίου. Και μάλιστα, σε μια εποχή, όπου ήδη η χώρα, μετά από τις αιματηρές θυσίες των βιοπαλαιστών της ελληνικής κοινωνίας, είχε βγει στις αγορές και άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις για τις πρώτες αναπτυξιακές και επενδυτικές πρωτοβουλίες.

Ο Αλέξης όμως επέλεξε, μαζί με τον Για(ν)νη Βαρουφάκη, τα ρητορικά παραμιλητά της μοναχικής πορείας και των προκλήσεων προς τους δανειστές. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά και οι δυο τους, με το άλλο επιπόλαιο κίνημα των Ισπανών Podemos, κορύφωσαν τη Δονκιχωτική ρητορική, με τη λαοπλάνα εξαγγελία, ότι θ’ αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης!

Την ίδια όμως στιγμή, οι κουστωδίες των οικονομικών υπουργείων της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλώνιζαν, όχι μόνον στα κέντρα αποφάσεων της Ευρωζώνης, αλλά και στις πρωτεύουσες των υπερπόντιων μεγάλων δυνάμεων, για λίγα ψίχουλα οικονομικής συνδρομής, σ’ ένα μπατηρημένο δημόσιο ταμείο. Και όπως ήταν επόμενο, όλες αυτές οι επισκέψεις ικεσίας ναυάγιζαν η μία μετά την άλλη!

Άραγε γιατί; Μήπως εκτός από τη δανειακή αναξιοπιστία και από τις «συνομωσίες» των ντόπιων και Ευρωπαίων «Μερκελιστών», ή μήπως από τις ασταμάτητες επιπολαιότητες, αλλά και τα αμέτρητα ενδοπαραταξιακά αντίπαλα μέτωπα του ημιδιαλυμένου παζλ των Συριζαϊκών συνιστωσών;

Μήπως από την αφοριστική διάθεση, έναντι των δημοσιογράφων, τόσο από το επιτελείο του Αλέξη, όσο και από το αυτόνομο βιλαέτι της προέδρου της Βουλής Ζωής;

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί, ότι το δημοσιογραφικό Σώμα τελεί ακόμη εν αναμονή μιας καταδικαστικής ανακοίνωσης της ΕΣΗΕΑ* και της ΠΟΕΣΥ για τις ατεκμηρίωτες επιθέσεις της κυβέρνησης και της προέδρου της Βουλής εναντίον των δημοσιογράφων. Προφανώς, για να μετατοπισθούν οι ευθύνες, για τη διεθνή απομόνωση, αλλά και τον διασυρμό της πατρίδας μας, μόνον και μόνον, γιατί κάποιοι, αντί να σφίγγουν φιλικά το χέρι που μας βοηθά, απεναντίας ανάγωγα το δαγκώνουν.

Έτσι, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, από επίδοξος ισότιμος διαπραγματευτής της Ευρωζώνης γίνεται συχνά αντικείμενο όχι απλώς διακριτικών αστεϊσμών, αλλά και απροσχημάτιστων εμπαιγμών, άλλοτε με τη γραβάτα, δώρο του πανούργου Ματέο Ρέντσι και άλλοτε από το κόλλημα της γραβάτας του πολυμήχανου Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, στον γυμνό λαιμό του. Μήπως λοιπόν, με άλλα λόγια, «μας έχουν πάρει στο μεζέ»; Ή μήπως θ’ αρχίσουμε να παίζουμε και το «μπιζ» στους προθαλάμους του Eurogroup;

Επομένως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ας ψάξει αλλού τους υπαίτιους της προϊούσας αποδόμησής του. Και ας ξεκινήσει από τον εαυτό του και τον εξ ακροδεξιών κυβερνητικό του εταίρο, που εν ονόματι της άμυνας της πατρίδας κλείνει και μετά αποσύρει συμφωνίες για τα «σαπάκια» της Λόκχηντ.

Ας αναλογισθεί ο θρυλικός ακτιβιστής του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου, ότι πάνω από πέντε ή έξι φορές κλώτσησε περιφρονητικά την πρόταση, για σύμπηξη διακομματικού κυβερνητικού μετώπου, για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Μόνον και μόνον, για να οδηγήσει χωρίς πλοηγό πρόσω ολοταχώς και με άγνοια των κανόνων πλεύσης τον σημερινό κυβερνητικό «Τιτανικό», με ορμή στις ξέρες!

Με την ευκαιρία, θυμίζουμε, στον πρωθυπουργό, ότι το 2007 οι δημοσκοπικοί δείκτες ανέβαζαν τη δημοτικότητά του από το 4% ή 5% στο 17%! Και δεν θα ξεχάσω, πώς αντιμετώπισε, το φαινόμενο σε μια φιλική συνάντησή μου, ένας λαμπρός συνάδελφος, προσκείμενος στο χώρο του Συνασπισμού: «Μην εκπλήττεσαι. Σύντομα και αυτή η μέτρηση θ’ αποδειχθεί ανεμογκάστρι…».

Κάποιοι νομοτελειακοί κανόνες της πολιτικής λειτουργούν, χωρίς οίκτο και επιείκεια, ιδίως προς την κατεύθυνση εκείνων που συνεπαίρνονται, από το πέταγμα, με τα κέρινα φτερά του Ικάρου. Και ίσως έφτασε η ώρα κάποιοι ν’ αναλογιστούν, αν και κατά πόσο εκτός από το διαρκώς απειλούμενο Grexit, ενεδρεύει και ένα Tsiprexit…

__________________________________

* Η ΕΣΗΕΑ το 2005 κυριολεκτικά κόλλησε στον τοίχο την πολιτική ηγεσία του υπουργού Εθνικής Άμυνας, μ’ επικεφαλής τον τότε ΥΠΕΘΑ Σπήλιο Σπηλιοτόπουλο. Η ΕΣΗΕΑ λοιπόν αποφάσισε να μην αναφέρονται τα ονόματα των μελών της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου και να μην προβάλλεται η εικόνα τους στην τηλεόραση. Το δημοσιογραφικό μας σωματείο αντέδρασε έτσι, γιατί είχε απαγορευθεί η ελεύθερη πρόσβαση των δημοσιογράφων στο υπουργείο, εκτός από το γραφείο τύπου και μάλιστα με συνοδεία στρατονόμων! Οι συντάκτες του ΥΠΕΘΑ έκτοτε αποκαλούσαν τον Σπήλιο Σπηλιοτόπουλο με το παρατσούκλι «ο ακατονόμαστος». Τώρα, γιατί τόση σιωπή;