Run, Θανάση, run

Μου αφηγήθηκαν πρόσφατα την ιστορία της αναγέννησης ενός καθ’ όλα μη αθλητικού 40χρονου άνδρα. Που διήγε έναν ανέφελο βίο μεταξύ πολυθρόνας και καναπέ σε κάποιο βόρειο προάστιο των Αθηνών. Ωσπου πήγε να ζήσει με τη συμβία του στον επάνω ακριβώς όροφο από την πεθερά του και απέκτησε τρία παιδιά. Μια μέρα ο 40 και κάτι πλέον «dadbod» (όπως λέγεται πάνω από τη Μάγχη ο νωθρός μεσόκοπος άνδρας με την απενοχοποιημένη μπιροκοιλιά) πήγε για τρέξιμο. Σιγά σιγά άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο μακριά, όλο και πιο γρήγορα. Στο τέλος μεταλλάχθηκε σε «κολλημένο» τριαθλητή (κολύμβηση, τρέξιμο, ποδηλασία) με ολόσωμο μαύρο κορμάκι, αθλητικό ρολόι με GPS και καρδιακούς παλμούς και βλέμμα σαλεμένο από τις ενδορφίνες. Ο άνθρωπος είχε βρει το καταφύγιό του από την οικόσιτη νεύρωση. Run, Θανάση, run.

Η ιστορία αυτή ήρθε απλώς να μου υπενθυμίσει τη νέα, ηχηρή άφιξη στην ανθρωπογεωγραφία των δυτικών πόλεων. Η πρόσφατη μανία με το τρέξιμο –ιδιαίτερα διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα της κρίσης –έχει εμφυσήσει, μεταξύ άλλων, ζωή στις αποκαλούμενες «marathon widows» («χήρες του μαραθωνίου»). Ουδεμία σχέση, σπεύδω να τονίσω, με τη Σέριλ Σάντμπεργκ, διευθύντρια επιχειρησιακών λειτουργιών του Facebook που έμεινε προ ημερών όντως χήρα όταν ο 47χρονος σύζυγός της Ντέιβ Γκόλντμπεργκ έπεσε από διάδρομο τρεξίματος στο Μεξικό. Οχι, «marathon widows» αποκαλούνται δίκην αστεϊσμού οι σύντροφοι των ερασιτεχνών δρομέων (όχι απαραιτήτως των μαραθωνοδρόμων) που κατακλύζουν, με ανοιχτές, ρυθμικές δρασκελιές, την υφήλιο.

Είναι όλες εκείνες που ζουν δίπλα σε κάποιον που «ανεβάζει» στο Facebook (μέσω της εφαρμογής Strava) τον χάρτη με την ακριβή διαδρομή που έτρεξε «χθες» («Επιτέλους έβγαλα άνετα τα 10 χλμ.») για να εισπράξουν τη σωρεία των likes («Στα έλεγα, μεγάλε, ότι είναι ζεν»). Που βλέπουν τον άνθρωπό τους να περιφέρεται (μετά τα 10 χλμ.) με επιθέματα πάγου στις αρθρώσεις. Που τον ακούν ξανά και ξανά να απαριθμεί, σαν νεοφώτιστος Μουρακάμι, όχι απλά τα οφέλη του τρεξίματος, αλλά το επιβεβαιωμένο και ιατρικώς «runner’s high». «Εχει γίνει άλλος άνθρωπος» μου έλεγε προ ημερών μια 35χρονη φίλη για τον εδώ και λίγους μήνες δρομέα-σύντροφό της. «Ολο το άγχος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό με τη δουλειά είναι σαν να εξανεμίζονται. Κάποια βράδια τρέχει από το Παγκράτι μέχρι το Φάληρο! Και ενώ κάνει διατάσεις στο σαλόνι την ώρα που εγώ παλεύω να δω «Downton Abbey», μου λέει απλώς ότι όλο αυτό είναι μια ανάσα γενναιοδωρίας για τον εαυτό του». Τα οφέλη, βέβαια, λένε οι ειδικοί, αφορούν και τις ίδιες (διότι αν ακόμη και εσύ η ίδια δεν ασκείσαι καθόλου, δεν μπορεί να μην επηρεαστούν η κοσμοθεωρία και η φυσική σου κατάσταση). Περυσινή έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρτφορντ στις ΗΠΑ, η οποία δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή ιατρική επιθεώρηση «BMJ Open», είχε ως αντικείμενο τους συντρόφους δρομέων (ανδρών και γυναικών) που είχαν δηλώσει συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Η καλή φυσική κατάσταση και οι καλοί δείκτες υγείας (με μεγάλη διαφορά από τον μέσο όρο) «αντανακλούνταν» και σε εκείνους.

Αρκεί, βέβαια, να αντέξεις. Αναφέρω ενδεικτικά μερικές από τις οδηγίες επιβίωσης που έδωσε προ ημερών η βρετανική «Telegraph» στις απανταχού «marathon widows»: «Ναι, όταν στεκόσουν δίπλα του μπροστά στο Ιερό δεν ήξερες ότι παίρνεις έναν μεσήλικο με λίκρα, αλλά ποιος ο λόγος να εμπλακείς σε μια μάχη που είναι προεξοφλημένο ότι θα χάσεις;». «Πρέπει να προσέχεις να μην γκρινιάζεις» λέει η ψυχοθεραπεύτρια Λούσι Μπέρεσφορντ. «Κανείς δεν θέλει να επιστρέψει σε ένα σπίτι με μια γκρινιάρα σύζυγο. Απλώς θα τον εξωθήσει σε μερικούς γύρους ακόμη». «Εκμεταλλευτείτε το χόμπι αυτό για να εκτονώσετε τις συζυγικές εντάσεις». Και η τελευταία: «Οπως συμβαίνει με τα ρούχα των ballroom χορών και τις ολόσωμες αθλητικές φόρμες, όσον αφορά τα ανδρικά ρούχα τρεξίματος, το καλό γούστο είναι είδος υπό εξαφάνιση. Παραιτηθείτε, λοιπόν, από το όνειρο να τον μετατρέψετε σε Κόλιν Φερθ ντυμένο με Tom Ford».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 24 Μαΐου 2015