Η νέα Ελλάδα δημιουργήθηκε ως εθνική εστία ενός «Ελληνισμού» που είχε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις. Εξω από τα πρώτα σύνορά μας βρίσκονταν τότε όλες οι μεγάλες αστικές συγκεντρώσεις Ελλήνων: στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στην Αλεξάνδρεια, στη Θεσσαλονίκη και στα Ιωάννινα, στην Οδησσό, ακόμα και στην Τεργέστη και σε πολλές μικρότερες πόλεις, οι ελληνικές συνοικίες κυριαρχούσαν στην οικονομική δραστηριότητα, στην κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη και στην πολιτιστική δημιουργία. Εκεί, όμως, που αδιατάραχτα και αδιαμφισβήτητα είχαν την πρωτοκαθεδρία οι Ελληνες ήταν στη Μεσόγειο με επεκτατικές τάσεις και έξω από τα στενά του Γιβραλτάρ και του Σουέζ.
Σήμερα 3.750 πλοία, που κινούνται σε όλον τον κόσμο, ανήκουν σε έλληνες πλοιοκτήτες. Ενώ η εντός των συνόρων οικονομία μας αντιστοιχεί μόνο στο 0,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ένα στα τέσσερα καράβια μεταφοράς ξηρού φορτίου (bulk carrier) ανήκει σε Ελληνες. Επίσης, ένα στα πέντε τάνκερ παγκοσμίως είναι υπό τον έλεγχο ελληνικών συμφερόντων. Ενώ ένας Ελληνας στους τέσσερις είναι άνεργος και ένας στους τρεις βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, η ποντοπόρος ναυτιλία ανθεί. Ο στόλος ελληνικών συμφερόντων υπολογίζεται ότι έχει αξία 106 δισ. δολαρίων, αναλογεί στο 7% της οικονομίας μας και απασχολεί 192.000 άτομα.
Τα τελευταία χρόνια ο στόλος των ελλήνων εφοπλιστών έχει αισθητά ανανεωθεί. Ο μέσος όρος ηλικίας των πλοίων υπό ελληνική σημαία έχει κατέβει στα 9,9 έτη, ενώ για τον παγκόσμιο στόλο ο αντίστοιχος αριθμός είναι 12,4 έτη. Πλοία ελληνικής ιδιοκτησίας μεταφέρουν το 60% του αργού πετρελαίου που καταναλώνει η Κίνα και το 50% των συνεχώς αυξανόμενων εξαγωγών της τεράστιας αυτής χώρας προς τον υπόλοιπο κόσμο. Η ελληνική σημαία είναι μακράν η πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο μόνος τομέας όπου πρωτοπορούμε.
Χρόνια τώρα, οι σχέσεις του ελληνικού κράτους με την ελληνική ναυτιλία και ιδιαίτερα με το ποντοπόρο τμήμα της είναι από κακές έως άθλιες. Δεν θέλω τώρα να μπω σε λεπτομέρειες, όπου ενδεχομένως άλλοι μπορεί να είναι πολύ περισσότερο ενημερωμένοι.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί, ιδιαίτερα κάτω από τις σημερινές περιστάσεις, με μια κυβέρνηση που μας σερβίρει τα πιο αλλόκοτα παραμύθια για μελλοντικές χρηματοδοτήσεις, πότε από τις ΗΠΑ, πότε από την Κίνα, πότε από τις χώρες που ενδεχομένως συγκροτήσουν κάποτε την ενιαία τράπεζα των BRICS, υπάρχει δίπλα μας αυτή η κολοσσιαία δεξαμενή ρευστότητας και δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αξιοποιηθεί. Αν το πρόβλημα είναι ο αριθμός όσων θα απασχοληθούν σε ελληνόκτητα πλοία, πέρα από τις δεσμεύσεις, που οι εφοπλιστές είναι έτοιμοι να αναλάβουν, τότε ας τους προσλάβουμε σε μια θέση κομματικού αργόμισθου, όπως τις καθαρίστριες με τα κόκκινα γάντια και τα περίτεχνα μανικιούρ ή τους αργόσχολους, που εισέβαλαν στην ΕΡΤ και ας πληρώνει κάποιος, ίσως σε ένα κοινό ταμείο εφοπλιστών και κυβέρνησης, τους μισθούς τους για να μη δουλεύουν. Ετσι, εξάλλου, αφού υψώσει ελληνική σημαία, η ελληνόκτητος ναυτιλία θα έρθει πιο κοντά στη νέα Λαϊκή μας Δημοκρατία.
Σε λίγο, όλοι θα παριστάνουμε ότι δουλεύουμε, αυτοί θα παριστάνουν ότι μας πληρώνουν και τα bitcoins του ελλαδικού σοσιαλισμού θα τα αποταμιεύουμε αφού, ούτως ή άλλως, δεν θα υπάρχει τίποτα να αγοράσεις.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
