Τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στην αίθουσα του δικαστηρίου που δικάζει την υπόθεση Τσοχατζόπουλου με τις μίζες των εξοπλιστικών να κάνουν χαμηλές πτήσεις στη δημόσια ζωή του τόπου σα να ήταν τούρκικα μαχητικά στο Αιγαίο, έχουν έναν βαθύτερο, ανομολόγητο πρωταγωνιστή: το ΠαΣοΚ.

Όλα όσα έρχονται στο φως στη δίκη, όλα όσα σχεδόν μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικαιρότητας και της κοινής γνώμης περιστρέφονται γύρω από το πώς λειτούργησε στην Ελλάδα το διαβόητο «θεσμικό κόμμα» της Μεταπολίτευσης.

Στην ουσία μάλιστα, αν θέλει κανείς να πάει ένα βήμα παραπέρα, οφείλει να δει ότι ακόμα και η επικαιρότητα που δεν σχετίζεται με την εν λόγω δίκη, πάλι, κατά βάθος, με το ΠαΣοΚ σχετίζεται: με τη χρεοκοπία της χώρας, των θεσμών και των αξιών της.

Ταυτόχρονα, ο νυν πρόεδρος του ΠαΣοΚ, μιλά για τα ψέματα, όπως λέει, της νέας κυβέρνησης, και το ότι αυτή δεν είναι ακόμα έτοιμη, όπως αναφέρει, να τα παραδεχθεί.

Μπορεί να έχει άδικο, μπορεί να έχει και δίκιο: σε κάθε περίπτωση, ως ΠαΣοΚ, ίσως να διαθέτει το τεκμήριο του ειδήμονος…

Όμως, όλα αυτά, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ως προς ένα σημείο:

ότι οι παθογένειες που σήμερα αντιμετωπίζουμε και οι συνέπειές τους που με τέτοια οξύτητα βιώνουμε, είναι, ουσιαστικά, γέννημα θρέμμα του ΠαΣοΚ, το οποίο, με έναν αδιανόητα φαουστικό τρόπο, κατάφερε όχι απλώς να τις επιβάλλει στο δημόσιο βίο όσο κυβερνούσε το ίδιο, αλλά και να τις… μεταλαμπαδεύσει και στους άλλους πολιτικούς χώρους και σε ένα βαθμό και στην κοινωνία στο σύνολό της, με τα γνωστά, τραγικά αποτελέσματα.

Οπότε, ένα ερώτημα εγείρεται αδήριτο:
Ποιος –και, κυρίως, γιατί, λυπάται το ΠαΣοΚ;
Και η απάντηση είναι μία: ουδείς…