Το βραχυκύκλωμα της χώρας

Σε μια αμερικανική κινηματογραφική ταινία ο σκηνοθέτης, για να αποτυπώσει το εθνικό παραληρηματικό μεγαλείο της χώρας του, σκέφτηκε να κατατροπώσει τον παντοδύναμο, αρχαιοελληνικό μυθικό θεό Δία. Πώς τα «κατάφερε»; Με συνεχείς εκνευριστικές προκλήσεις τον κούρασε και τον βραχυκύκλωσε, με αποτέλεσμα να εξαπολύει ασταμάτητα και ανεξέλεγκτα τους κεραυνούς του∙ άδειασαν οι μπαταρίες του και σωριάστηκε στο έδαφος εξουθενωμένος και ταπεινωμένος.

Εδώ και πέντε χρόνια η μικρή μας χώρα βρίσκεται με τον Δία της βραχυκυκλωμένο να εκτοξεύει πάλι ανελέητα τους κεραυνούς του, που όμως πλήττουν κυρίως αυτούς που αγαπούσε και ερωτευόταν, τους Ελληνες. Πέντε κεραυνόπληκτα χρόνια, κοντεύουν να σκοτώσουν την αυτοπεποίθηση της χώρας μας, η οποία ανεμίζει από «συμφωνία σε συμφωνία» για να γίνει μια κανονική χώρα, όπως λένε καθημερινά οι πολιτικοί της, αλλά η σωτηρία χάνεται στα σύννεφα που βρέχουν καταρρακτωδώς απελπισία.

Η τρόικα-Θεσμοί-Brussels Group το αποτρόπαιο πρόσωπο της αρχαίας τριμερούς Χίμαιρας (με κεφάλι λιονταριού που έβγαζε φωτιές, σώμα κατσικιού και ουρά φιδιού) διατηρεί∙ εμμένει ψυχοπαθολογικά στις απαιτήσεις της∙ δίνει εντολές, δεν διαπραγματεύεται την απανθρωπιά της. Η αλαζονεία των τροϊκανών κονδυλοφόρων και ο αδιαπραγμάτευτος ζήλος των εντολοδόχων τους υπερισχύουν κάθε ελληνικής προσπάθειας για μια δίκαιη και ανθρώπινη συμβιβαστική λύση. Η μικρή μας χώρα δίδασκε αιώνες τον κόσμο∙ πολλά είπε, ταπεινώστε την τώρα, για την «αλαζονεία» της ιστορίας της, για την «αυθάδειά» της να βλέπει κατάματα το απειλητικό πρόσωπο της Χίμαιρας!

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν σώζει χώρες, δεν πολιτικολογεί∙ την Κίρκη κάνει, μεταμορφώνοντας με το καπιταλιστικό ραβδί του όποια χώρα αγγίξει∙ και στο τέλος δεν την αναγνωρίζει ούτε η ιστορία της. Η Κομισιόν και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα κάνουν ότι βοηθούν και ταυτόχρονα όλοι μαζί βυθίζουν τη χώρα πιο βαθιά στο τέλμα∙ για να «ομολογήσει»! Να αποδεχθεί δηλαδή τις εμμονές τους, την εκμηδένιση των συντάξεων, τη νανοποίηση των μισθών, τις αγεληδόν απολύσεις των εργαζομένων –όσων έχουν δουλειά ακόμα -, τον θάνατο των ανθρώπων που περισσεύουν και το Δημοσιονομικό δεν κλείνει.

Πώς τα κατάφεραν όμως άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, και ξέφυγαν από την τρομακτική μπότα της τρόικας; Πώς την Ισπανία και την Ιταλία που είχαν παραλύσει δεν τις βρήκε η πατημασιά της; Τι να φταίει και ο Δίας μας παραμένει βραχυκυκλωμένος; Ο καθένας γνωρίζει τις δικές του απαντήσεις, αλλά όλες μαζί δεν κάνουν μια ικανή απάντηση για το πώς θα γλιστρήσουμε κι εμείς από την τροϊκανή μπότα. Η προηγούμενη κύρια κυβερνητική δύναμη είχε, υποτίθεται, πολιτικές συγγένειες με τους κάθε λογής ανέκφραστους Τόμσεν και Μέρκελ, ήταν πολιτικοί της φίλοι. Αποτέλεσμα; Οι σημερινοί κυβερνήτες έχουν μεγάλη ιδεολογική πολιτική απόσταση, αλλά προσπαθούν για μια λυκοφιλία, έστω. Αποτέλεσμα;

Είναι, αναμφίβολα, δύσκολη η διαπραγμάτευση με τους «κουφούς» τροϊκανούς∙ και ατελέσφορες, έναν χρόνο τώρα, οι προσπάθειες της χώρας. Κοκκινίζουμε τελευταία πιο έντονα κάποιες γραμμές μας, και σωστά, γιατί αν κοπούν λ.χ. κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις ποιος θα αγοράζει ψωμί; Μήπως όμως βάλαμε πολλές κόκκινες γραμμές μαζί; Μήπως πρέπει να επανασχεδιάσουμε ένα πιο αποτελεσματικό και πιο ευέλικτο κοκκίνισμα; Πολλά παράδοξα στον αιώνα των πέντε πέτρινων μνημονιακών χρόνων. Κάποτε ίσως κοπάσει η θύελλα των μνημονίων. Είναι μια ελπίδα κι αυτή. Αλλά ελπίδα ήταν και η συμμαχία των χωρών του Νότου που χάθηκε γρήγορα. Ελπίδα ήταν και η πρόσφατη πλειοψηφική εκλογική βούληση του ελληνικού λαού∙ αλλά η Κίρκη του νεοκαπιταλισμού δεν συγκινείται με κανέναν λαό που θέλει, λέει, να είναι ανεξάρτητος και υπερήφανος λαός! Δεν τα χάβει αυτά εύκολα.

Γιατί όμως επιμένει η τροϊκανή Χίμαιρα να καταβροχθίσει ό,τι απέμεινε από τους μισθούς και τις συντάξεις; Από την αξιοπρέπεια της χώρας; Τι παιχνίδι παίζεται ένθεν και ένθεν, που μόνο τον έλληνα Δία εξασθενεί, και θα σωριαστεί κάτω εξαντλημένος; Γιατί αυτή η παράλογη εμμονή των δανειστών να επιβάλουν σε μιαν αριστερή κυβέρνηση τον νεοκαπιταλιστικό/νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό της χώρας της; Γιατί όμως και η δική μας διαπραγματευτική κωλυσιεργία; Οι Ελληνες αμφιβάλλουν πια για το αν γίνεται και κάτι σωστό σ’ αυτή τη χώρα∙ και σύντομα δεν θα τους ενδιαφέρει ποιος φταίει, η Δεξιά, το Κέντρο, η Αριστερά, η Χίμαιρα. Στο τέλος όλοι θα είναι εχθροί τους∙ ο πλήρης αποπροσανατολισμός, η τέλεια απολιτική πυξίδα, που μπορεί να θρέψει και εθνικές ματαιώσεις.

Γι’ αυτό πρέπει να αναλογιστούμε όλοι, πολύ πιο σοβαρά, αυτές τις υπαρξιακές ευθύνες μας∙ και να μην αναρωτιόμαστε τις και τι πταίει. Σίγουρα όχι το κακό το ριζικό μας, γιατί ήταν αξιοζήλευτο. Τότε; Το ότι όλοι έχουμε δίκιο, αλλά ο καθένας χωριστά το δικό του «ανώτερο» δίκιο; Ξεχνάμε ότι η χώρα μας κινδυνεύει από μια γελοία και ταυτόχρονα τραγική πτώση, αντί να κάνει επίδειξη και πάλι μιας καταπληκτικής πιρουέτας εθνικής διαπραγματευτικής σύνεσης και συναίνεσης, αντάξιας της ιστορίας της; Οτι ένας νέος εθνικός διχασμός θα ταπεινώσει πάλι τον «Δία» μας;

Ο κ. Σ. Ν. Αλαχιώτηςείναι ομότιμος καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών.