Σκόρπιες ειδήσεις µιας µπερδεµένης χώρας: Πριν από λίγο καιρό, κάτω από την επιφάνεια της Αττικής, δύο ελεγκτές, όπως λένε κάτι sites της συμφοράς, δέχθηκαν επίθεση από έναν τύπο που δεν είχε εισιτήριο και δεν ήθελε και να τον ελέγξουν. Προφανώς, όπως αποκαλύπτεται από τη φτηνή πλοκή των δημοσιευμάτων, πρώτα ήρθε ο έλεγχος, μετά ο λεκτικός διαπληκτισμός και στο τέλος ο ξυλοδαρμός του οξύθυμου ανέλεγκτου πολίτη που «ήξερε καράτε». Η είδηση ασφαλώς ελέγχεται, δεν έχει γίνει κάποια επίσημη καταγγελία, δεν υπάρχει οπτικό υλικό, αλλά με κάποιον περίεργο, μελαγχολικό τρόπο αυτό το ηρωικό αφήγημα της αριθμητικής υπεροχής του νόμου, που όμως φεύγει δαρμένος από τον ανένταχτο πολίτη, περιγράφει την κατάσταση γύρω μας. Την κατάσταση του όποιος δεν είναι με την ομάδα μου είναι θανάσιμος εχθρός μου. Του όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου.
Μιλώντας για ομάδες, λίγες ημέρες μετά την είδηση του ξύλου, είδαμε τον πρώην παράγοντα, πρώην ιδιοκτήτη, νυν απλό φίλαθλο του Παναθηναϊκού, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, να παραληρεί, να νιώθει αδικημένος, καταπιεσμένος, ανήμπορος, να ζητάει τη συνδρομή του Πρωθυπουργού, που είναι γνωστό πως δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει αυτή την εποχή από τον διαιτητή μιας παραθλητικής διαμάχης. Και μετά την οργή των καμερών, να βρίζει τον Βασίλη Σπανούλη όχι με βρισιές, αυτές είναι μέρος του γηπέδου, αλλά με βρωμερές κατάρες –ντροπιαστικές αν δεν τις ακούς από όχλο αλλά από άτομο. Αλλος ένας που δεν ήταν με την ομάδα του –κυριολεκτικά αυτή τη φορά –άλλος ένας που δεν ήταν μαζί του, άρα ήταν εναντίον του.
Μιλώντας για όχλο, πριν από λίγο καιρό, ο Γιάνης Βαρουφάκης δέχθηκε επίθεση στα Εξάρχεια, από ομάδα ανθρώπων που προφανώς έχουν ανδρωθεί στα ατσάλινα χρόνια της κρίσης, που έχουν μετατρέψει σε ιδεολογία το κυνήγι της διαρκούς νεότητάς τους, που έχουν κάνει τέχνη τον τσαμπουκά σε ό,τι δεν τους μοιάζει. Του είπαν «να μην ξανάρθεις στην περιοχή μας». Είσαι εναντίον μας. Σε μισούμε γιατί δεν μας μοιάζεις.
Λίγο μετά η ατζέντα άλλαξε. Η παιδοκτονία, για την οποία το μυαλό μουδιάζει, η σκέψη σταματά και τα λόγια περιττεύουν, αντί να γίνει σιωπή, πόνος, πένθος, μετατράπηκε σε θόρυβο καφενείου. Η κραυγή εμφανίστηκε στα social media, στο μέρος όπου η λογική πεθαίνει. «Να επιστρέψει η θανατική ποινή» είπαν οι επαγγελματίες σχολιαστές, ρουφώντας τον freddo τους, προσδοκώντας σε εύκολα like συναισθήματος. Και λίγο μετά, έπειτα από την αναμενόμενα απογοητευτική δήλωση του Θάνου Πλεύρη για «κώδικα τιμής φυλακών» που θα τιμωρήσει τον παιδοκτόνο, ήρθε και η κυβερνητική επιβεβαίωση. Με ένα διαφορετικό context, αλλά με την ανεμελιά του σχολιαστή και μακριά από τη σοβαρότητα του υπουργού, ο Γιάννης Πανούσης επανέλαβε όλη αυτή την τρομακτική λογική της αυτοδικίας. Οχι ως κάτι που πρέπει να αποφευχθεί, αλλά χαλαρά, σαν κάτι που θα συμβεί και –ποιος ξέρει; –ίσως πρέπει να συμβεί.
Ας το παραδεχθούµε. Εχουμε δίκιο αλλά και άδικο την ίδια στιγμή. Εχουμε και κάποια ψυχολογικά θέματα, νιώθουμε διαρκώς αδικημένοι και, ως γνωστόν, όταν φωνάζεις έχεις ήδη χάσει τη διαπραγματευτική σου αξία. Εχουμε μάθει από την τηλεόραση πως, αν τσιρίζεις, μάλλον κερδίζεις. Και το σημαντικότερο: Τα νεύρα μας δεν είναι καλά. Ισως όχι άδικα, οι κοινωνίες που μας κουνάνε το δάχτυλο τόσα χρόνια ίσως να είχαν καταρρεύσει με μεγαλύτερο κρότο αν είχαν δεχθεί τόση ψυχολογική και οικονομική επίθεση –η ελληνική επινοητικότητα μπορεί να φέρνει αυθαίρετες κατασκευές και κακογουστιά, φέρνει όμως και ανθεκτική επιβίωση.
Αλλά ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε δυο-τρία πράγματα για το υποσυνείδητο. Για το πώς ένας παλιός μας εφιάλτης που επιστρέφει σε λίγο στα δικαστήρια, ένας εφιάλτης που στρατηγικά κρατάει χαμηλούς τόνους στη Βουλή (πρόσφατα συμμετείχε σιωπηλά και υπάκουα για πρώτη φορά και στο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής), η Χρυσή Αυγή, έχει ύπουλα νικήσει.
Εχει επιβάλει την ατζέντα της, την οχλαγωγία της, τον πυρήνα της ύπαρξής της. Γιατί αν το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» το ακούς συνέχεια, στο τέλος –δεν γίνεται –θα το πιστέψεις. Και θα δέρνεις/καταριέσαι/καταδικάζεις σε θάνατο όποιον είναι εναντίον σου. Μόνο που δεν γίνεται να νικήσεις 10 εκατομμύρια αντιπάλους· όσο καράτε και να ξέρεις.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Μαΐου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
