Στο τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου οι ΗΠΑ αποφάσισαν να προωθήσουν τη σύζευξη των οικονομικών συμφερόντων κάποιων κρατών της Ευρώπης με παραδοσιακή μεταξύ τους εχθρότητα, όπως η Γαλλία και η Γερμανία ώστε να υπάρχει μια ενιαία αποτρεπτική δύναμη στην ήπειρο ικανή να αποθαρρύνει τυχόν απειλή της τότε Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του πολιτικού συστήματος του οποίου εκείνη ηγείτο. Ενθάρρυναν λοιπόν αποφασιστικά τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, αρχικά ως ζώνης ελευθέρων συναλλαγών. Στη συνέχεια όμως το διακρατικό αυτό σχήμα άρχισε να έχει βλέψεις οικονομικής και ίσως και πολιτικής ενοποίησης.
Για το δεύτερο οι προϋποθέσεις προς το παρόν δεν υπάρχουν. Στον οικονομικό τομέα όμως πραγματοποιήθηκε (μάλλον βιαστικά) ένα σοβαρό βήμα μετά από την ένωση των δύο Γερμανιών: η καθιέρωση του Ευρώ. Την ίδια περίοδο οι ΗΠΑ, ως αναμφισβήτητος τότε «Πλανητάρχης», προκειμένου να εξασφαλίσουν και τη μελλοντική τους κυριαρχία, αποφάσισαν να προωθήσουν την Παγκοσμιοποίηση καταργώντας όλους του περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Όμως, το παγκόσμιο οικονομικό ενδιαφέρον μετατοπίστηκε βαθμιαία από τον Ατλαντικό προς την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα, την οποία επίσης οι Αμερικανοί είχαν αναλάβει από το 1972 να βοηθήσουν να αναπτυχθεί για λόγους τόσο στρατηγικούς όσο και οικονομικούς. Μόνο που οι επιδόσεις της υπερέβησαν κατά πολύ τις αρχικές εκτιμήσεις των ΗΠΑ, οι οποίες τώρα έχουν απέναντί τους έναν οικονομικό γίγαντα, στον οποίο μάλιστα είναι και βαρειά χρεωμένες!
Η πρώην Σοβιετική Ένωση πέρασε μια περίοδο κατακερματισμού και μεγάλης αναστάτωσης. Εδώ και 15 χρόνια όμως η Ρωσία άρχισε να ανασυγκροτείται σε καπιταλιστικές βάσεις με κύριο οικονομικό κριό τα τεράστια αποθέματα ενέργειας που διαθέτει, σε αντίθεση προς τη σχετική έλλειψη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι καλές τεχνολογικές και οικονομικές επιδόσεις των βορείων χωρών της Ευρώπης με προεξάρχουσα τη Γερμανία κατέστησαν γρήγορα το Ευρώ υποψήφιο εναλλακτικό νόμισμα προς το Δολάριο, το οποίο άρχισε να υποτιμάται εξ αιτίας του διαρκώς αυξανόμενου χρέους των ΗΠΑ, κυρίως προς την Κίνα, της ανεξέλεγκτης δράσης Αμερικανικών χρηματοπιστωτικών οίκων στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης αλλά και για τη χρηματοδότηση στρατηγικών πολέμων, κυρίως στην Ασία.
Είναι ιδιαίτερα ελλιπής η έγκυρη πληροφόρηση για το τι επιδιώκεται στο παρασκήνιο. Κρίνοντας όμως από τα τεκταινόμενα θα μπορούσε κανείς βάσιμα να υποστηρίξει τα εξής:
Οι ρωσόφοβοι Αμερικανοί δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι ούτε την ισχυροποίηση του ανταγωνιστικού προς το Δολάριο Ευρώ ούτε το ενεργειακό φλέρτ Ευρώπης – Ρωσίας και τον αγωγό Burgas – Αλεξανδρούπολης. Και επειδή επιθυμούν να ελέγχουν την Ευρώπη έχουν εξαπολύσει πόλεμο κατά του Ευρώ, χρησιμοποίησαν ως κερκόπορτα την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου, συνέργησαν και αυτοί ώστε να μετατραπεί το Ελληνικό χρέος σε Κρατικό, πράγμα που δημιούργησε τριβές μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. και άναψαν εστίες πολέμου γύρω από την Ευρώπη και τη Ρωσία με σκοπό να αποκόψουν τη συνεργασία τους και να αποθαρρύνουν μη ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ πρωτοβουλίες. Στην περίπτωση μάλιστα της Λιβύης ανέθεσαν τους βομβαρδισμούς στους εκ των υστέρων μεταμεληθέντες Αγγλογάλλους!
Η διάλυση των εμπόλεμων χωρών δημιούργησε ή άφησε δρόμους ελεύθερους για μαζική μετανάστευση προς την Ευρώπη (κυρίως από χώρες Ισλάμ), διαδικασία που οδηγείται πλέον από οργανωμένα κυκλώματα με μεγάλα περιθώρια κέρδους ώστε να προσεταιρίζονται δωροδοκώντας ακόμα και επίσημες κρατικές αρχές. Πολλοί μεταφέρουν ναρκωτικά για να εξοφλήσουν τους δουλεμπόρους. Οι ενέργειες αυτές των Αμερικανών εξέθρεψαν και Τζιχαντικές ιδεολογίες, στις οποίες η Ευρώπη και η Ρωσία είναι περισσότερο εκτεθειμένες. Και πιέζουν παράλληλα όλους τους άλλους να συλλαμβάνουν τους «τρομοκράτες» πρωτού αυτοί φθάσουν σε Αμερικανικό έδαφος.
Η Ευρώπη μόλις τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί τις συνέπειες της λανθασμένης και μη έγκαιρης αντίδρασής της στο φαινόμενο της παράνομης μαζικής μετανάστευσης και στα αίτια που την προκαλούν, όχι όμως και την αξία της ευαίσθητης στρατηγικής θέσης της Ελλάδος, την οποία πιέζουν ανοήτως τιμωρητικά και εξουθενωτικά. Η χώρα μας, λόγω γεωγραφικής θέσης, είναι κόμβος και πύλη διελεύσεως των κυκλωμάτων αυτών της Ανατολικής Μεσογείου και της Ασίας και, με τη συνδρομή της Τουρκίας (Σχέδιο Ozal), υφίσταται τις ισχυρότερες πιέσεις. Και το κρίσιμο αυτό θέμα δεν αντιμετωπίστηκε επί 30 χρόνια με τη δέουσα σοβαρότητα ούτε από εμάς ούτε από την Ε.Ε. Αντίθετα, οι χώρες του Βορρά θεώρησαν ότι με τις Συνθήκες του Δουβλίνου θα κρατήσουν μακρυά τους το μεταναστευτικό ρεύμα μετατρέποντας το συνοριακό Νότο σε φράγμα ή ζώνη μεταναστών, προκαλούν όμως έτσι αντιπάθειες μεταξύ χωρών της Ευρώπης. Οι σπόροι για τη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν σπαρθεί, τόσο από χώρες εκτός Ευρώπης ή Ευρώ όσο και από τη στάση μελών της Ευρωζώνης που αντιδρούν σπασμωδικά και ανιστόρητα. Άραγε θα αφεθούν να ευδοκιμήσουν;
Έτσι, η μικρή μας χώρα, που επί χρόνια προκαλεί τη μοίρα της, κατακλύζεται όλο και περισσότερο από κύματα απρόσκλητων μεταναστών που «κλείνουν» πληθυσμιακά το κενό της μαζικής φυγής του άνθους της άνεργης νεολαίας μας αυξάνοντας περαιτέρω την ανεργία, γεμίζοντας τις φυλακές, υποβαθμίζοντας το ήδη φτωχό κοινωνικό μας κράτος και υποβιβάζοντας και το μέσο μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού. Πολλοί γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Και ενώ συμβαίνουν αυτά δραστηριοποιούνται «στο όνομα της ανθρωπιάς» στην Ελλάδα δυναμικές ομάδες προσκείμενες κυρίως στο κυβερνόν κόμμα, που θέλουν τη χώρα μας να φιλοξενεί μετανάστες άσχετα προς τον διογκούμενο αριθμό τους, την τελείως διαφορετική πολιτισμική και θρησκευτική κουλτούρα τους και με τα ανύπαρκτα οικονομικά μέσα και τις υποδομές που αυτή δεν διαθέτει. Έχουν μήπως σκεφθεί ότι η χώρα μας μπορεί να γίνει πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε διάφορες μουσουλμανικές σέκτες ή ακόμη και εστία ισλαμικών επιθετικών ομάδων; Χώρια η αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης που δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Άραγε οι κύκλοι αυτοί διέπονται μόνο από αφελή ιδεολογία;
Το χειρότερο όμως είναι ότι εξακολουθούν να παίρνονται μέτρα στο γόνατο διότι δεν υπάρχει ακόμη καμμία εθνική μεταναστευτική πολιτική που να στηρίζεται σε βαθειά μελέτη του θέματος, να έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και να έχει ψηφιστεί με μεγάλη πλειοψηφία ώστε να μην ανατρέπεται από τις κοσμοθεωρίες, τις προκαταλήψεις και τους λαϊκισμούς του εκάστοτε ερασιτέχνη Υπουργού.
Η Ελλάδα φαίνεται πως έχει πιαστεί και πάλι στα γρανάζια της διαμάχης μεταξύ μεγάλων, αυτή τη φορά χωρίς διορατικούς συμμάχους, δείχνει να αδιαφορεί για την τύχη της και μετασχηματίζεται συνεχώς επί τα χείρω και με απρόβλεπτον ορίζοντα. Έχουμε άραγε αντιληφθεί το προς τα πού οδηγούμαστε; Θα αρέσει άραγε στα λιγοστά παιδιά μας να ζούν σε μια τέτοια χώρα;
