Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, την οποία η κυβέρνηση –δυόμισι μήνες τώρα –αντιμάχεται και προσπαθεί να ανατρέψει, είχε μια σημαντική παραχώρηση προς τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Τσίπρα. Αναγνώριζε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 3% του ΑΕΠ (δηλαδή σχεδόν 6 δισ. ευρώ) το οποίο προέβλεπε το Μνημόνιο για το 2015 ήταν υπερβολικό. Ανέφερε χαρακτηριστικά η συμφωνία ότι «οι θεσμοί θα λάβουν υπόψη τους για το πλεόνασμα του 2015 τις οικονομικές συνθήκες στη χώρα».
Αντί η κυβέρνηση να «αρπάξει» αυτό το δώρο και να κλείσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα την τελική συμφωνία με τους δανειστές, ξόδεψε τον πολύτιμο χρόνο της σε επικοινωνιακά τεχνάσματα περί «ρήξης» με την ΕΕ σε μια προσπάθεια να φανεί συνεπής με τα όσα ανέφικτα και ανεύθυνα υποσχόταν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν θα πάρουμε υφεσιακά μέτρα, θα ανατρέψουμε τη συνταγή της λιτότητας, δεν θα δεχτούμε τα γερμανικά μνημόνια, η ΕΕ θα πρέπει να υποκλιθεί μπροστά στη δημοκρατική εντολή αλλαγής πολιτικής του ελληνικού λαού».
Το χειρότερο λάθος της: αρνήθηκε να διαπραγματευτεί απευθείας με την τρόικα και προτίμησε για συμβολικούς λόγους να μιλάει ξεχωριστά με τα τεχνικά κλιμάκιά της στην Ελλάδα και με τους εκπροσώπους της στις Βρυξέλλες. Επειδή όμως άλλοι είναι οι στόχοι και οι προτεραιότητες της ΕΚΤ, άλλοι της ΕΕ και τελείως άλλοι του ΔΝΤ, έπειτα από δυο μήνες διαπραγματεύσεων –τις παραμονές του τελευταίου Eurogroup –δεν υπήρχε καν κοινό κείμενο μέτρων που να αποδέχονται και οι τρεις θεσμοί της τρόικας. Η καθυστέρηση απέβη –φυσικά –σε βάρος της χώρας που «στέγνωσε» σιγά-σιγά από χρήματα, αλλά και της πραγματικής οικονομίας που επέστρεψε βήμα-βήμα στην ύφεση και στο απόλυτο τέλμα.
Τώρα η κυβέρνηση τρέχει να κλείσει όπως-όπως τη συμφωνία διακηρύσσοντας –ξανά για επικοινωνιακούς λόγους –ότι δεν πρόκειται να πατήσει τις κόκκινες γραμμές της ενώ στην πραγματικότητα τρέμει αφού ο πέλεκυς της χρεοκοπίας της 12ης Μαΐου επικρέμαται πάνω από το κεφάλι της.Αυτό που πρέπει να καταλάβει το Μαξίμου είναι ότι χάρη στις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού –σχεδόν 35 δισεκατομμυρίων ευρώ! –με μέτρα που πήραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και χάρη στα πρωτογενή πλεονάσματα των Σαμαρά – Βενιζέλου η χώρα βρίσκεται πολύ κοντά να πετύχει όλα τα κριτήρια που ζητούν οι δανειστές για να τη στηρίξουν, εφόσον ληφθούν κάποια αστεία –σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν –μέτρα.
Με μείωση 20 ευρώ των επικουρικών συντάξεων, μικρή αύξηση του Φόρου σε πλούσια νησιά, προώθηση κάποιων ιδιωτικοποιήσεων και πάγωμα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων των πενηντάρηδων η χώρα μπορεί να πάρει το τελευταίο πακέτο βοήθειας από την ΕΕ (20-30 δισ. ευρώ), να ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι και να βγει σύντομα στις αγορές και την ανάπτυξη.
Ο Πρωθυπουργός πρέπει να εκμεταλλευτεί την ευρωπαϊκή ευνοϊκή συγκυρία και τη δημοφιλία του στο εσωτερικό, να γυρίσει την πλάτη στην οπισθοδρομική κομπανία που τον καταδυναστεύει και να προχωρήσει –εδώ και τώρα –στη συμφωνία που είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει το κλίμα για τη χώρα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ