Έτσι μπαγιατεύει η … «νωπή» εντολή…

Έχει γίνει πλέον επωδός, δημοφιλές ρεφρέν το:

* Ο λαός μας έδωσε νωπή εντολή, που είμαστε υποχρεωμένοι να την υλοποιήσουμε. Δηλαδή, την προεκλογική μας επαγγελία: «Σκίζουμε τα μνημόνια», «Διαγράφουμε μονομερώς το χρέος». «Και αν τα κέντρα της εσωτερικής και διεθνούς συνομωσίας και αποσταθεροποίησης μας εμποδίζουν, ανοίγουμε και άλλες πόρτες, για χρηματοδότηση (Μόσχα, Πεκίνο, Δελχί, Τεχεράνη)». Σημ. συντ.: γιατί όχι Τίρανα ή και Μογκαντίσου (Σομαλία);

Και «ο θεός είναι μεγάλος», που λένε και οι φονταμεταλιστές του Ισλάμ. Γρήγορα θα έχουμε χαλάζι, από ρούβλια, γουάντ, ρουπίες και ριάλια. Γιατί όχι και «σκληρά» νομίσματα, όπως αλβανικά λεκ και σομαλιακά σελίνια! Γι’ αυτό,

καλού-κακού, έστω και στις λιακάδες του Απριλομάη, ας κρατάμε και κανένα αλεξιβρόχιο…

Και ναι μεν, τόσο η γνωστή ομάδα κρούσης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μας ξεκουφαίνει, με τις ομοβροντίες υποσχέσεων και απειλών. Ποιο ρόλο όμως παίζουν οι πανεπιστημιακοί (Γ. Σταθάκης με το τζιοκόντιο κατευναστικό χαμόγελο, Ευκλ. Τσακαλώτος με το αγγλοσαξωνικό αξάν, Γιώργος Κατρούγκαλος, ο επονομαζόμενος «κύριος του 12%», κ.α., που στο ζενίθ της διεθνούς απομόνωσής μας και με παντελώς άδεια τα ταμεία μας, από τη μια υπαινίσσονται… συνομωσίες και από την άλλη μας καθησυχάζουν, επί τρεις και πλέον μήνες, ότι «εντός των ημερών, αρχίζουν οι εκταμιεύσεις και η ρευστότητα στην αγορά» ;

Το πιο «περίεργο» όμως, σ’ όλην αυτή την κυβερνώσα πολιτική Βαβυλωνία, είναι τα αλληλογρονθοκοπούμενα μεγέθη των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, που στην «πρόθεση ψήφου» δίνουν μέχρι και 14% προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ποσοστό εξανεμίζεται, από τα πιο απτά στοιχεία μετρήσεων, για κακούς κυβερνητικούς χειρισμούς. Όπως

* Από το ΝΑΙ στην Ευρωζώνη (75,6%). Στο ποσοστό αυτό, οι δύο στους τρεις ερωτηθέντες είναι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Και όλοι τους βεβαίως το ξέρουν, ότι οι επικεφαλείς του Eurogroup αποδοκιμάζουν την αδυναμία της κυβέρνησης, να προχωρήσει σε δραστικές μεταρρυθμίσεις. Ενώ η ΕΚΤ, υπό το καθεστώς αυτών των καθυστερήσεων, δεν δίνει ούτε ένα λεπτό του ευρώ στην κυβέρνηση…

* Από την αποδοκιμασία της χαριστικής συμπεριφοράς, για την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού (74, 20% όχι και 22,6% ναι).

* Από την αποτυχία της κυβερνητικής πρακτικής στο μεταναστευτικό (61,9% όχι, 30% ναι).

* Από την αποδοκιμασία, στο χειρισμό του πανεπιστημιακού ασύλου (87,3% υπέρ της εκκένωσης από τους καταληψίες με επέμβαση της αστυνομίας, έναντι και μόνον 9,6% και… το 81% του ποσοστού αυτού αντιπροσωπεύει προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ)!

* Από την αποτυχία, στα μέτρα για την Παιδεία (53,7% όχι, 28,2% ναι).

* Από την αποδοκιμασία στους «μπαμπούλες» της προσφυγής στις κάλπες (εκλογές ή δημοψήφισμα).

Γιατί άραγε αυτή η δυσαρμονία ανάμεσα στην «πρόθεση ψήφου» και στα προαναφερθέντα άλλα σημαντικά μεγέθη; Για τον απλούστατο λόγο, ότι οι λαοί έστω και αν κάνουν λάθη οι κυβερνήτες, προτιμούν να τα έχουν καλά «με το γκοβέρνο» (κυβέρνηση), όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Θεοδ. Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του (Συμβάντα της Ελληνικής Φυλής, δια χειρός Γεωργίου Τερτσέτη 1836). Ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι:

* Οι ψηφοφόροι, που από εκδικητική διάθεση, αυτομόλησαν, από το παραδοσιακό δίπολο των κομμάτων εξουσίας, προς το ασύντακτο παζλ του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν, έστω και την ύστατη στιγμή (πρόθυρα χρεωκοπίας), να εμψυχώσουν την αυτοπαγιδευμένη στις ασυνέπειες και την όψιμη υποταγή της σε νέα μνημόνια, κυβέρνηση, να γλυτώσει το εθνικό σκάφος από την πρόσκρουση στα βράχια…

* Οι ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι διαφωνούν με την εν γένει κυβερνητική πολιτική, σε ποσοστό ολοένα και αυξανόμενο. Και θα ήταν διατεθειμένοι, να επανακάμψουν, στις προηγούμενες επιλογές τους, υπό την προϋπόθεση, ότι οι παραδοσιακές δυνάμεις του διπολισμού θα έδιναν το καλό παράδειγμα όχι,

απλώς μιας ποσοτικής ανασύνταξης, αλλά και ποιοτικής αναβάθμισης, σε ευρωπαϊκά κόμματα αρχών.

Δυστυχώς, μέχρι τώρα, αυτό το παράδειγμα (πλην ορισμένων εξαιρέσεων, σε μικρότερα νεοπαγή κόμματα με μεταρρυθμιστικές διαθέσεις, όπως π.χ. το «Ποτάμι»), δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Έτσι, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε με τις «επαναστατικές» διακηρύξεις του, ότι θ’ αλλάξει τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, αλλά και θα εμπεδώσει μια διεθνή νέα τάξη πραγμάτων, ακόμη λοιπόν και το σημερινό περίεργο και σκόρπιο κυβερνητικό μωσαϊκό, παραμένει ο καλύτερος μαθητής της σχολής ενός στενόμυαλου μικροαστικού και αναχρονιστικού παρελθόντος. Άλλο λοιπόν το ευρωπαϊκό κίνημα του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και Σιμόν Μπολιβάρ και άλλο οι επαρχιωτικής έμπνευσης ονειροπολήσεις της αγραβάτωτης προεδρικής φρουράς του κυβερνώντος κόμματος. Ή πιο λαϊκά: «Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας…».