Κάθε μέρα που περνάει, αντί να γίνεται πιο σαφής, πιο καθαρή η τακτική της κυβέρνησης απέναντι στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση γίνεται περισσότερο αντιφατική και αμφίσημη. Με αναπόφευκτη συνέπεια και η αβεβαιότητα στο εσωτερικό να διογκώνεται και οι όποιες πιθανότητες συμφωνίας να απομακρύνονται όλο και περισσότερο.

Με ποια λογική να εξηγήσει κανείς την τακτική του υπουργού Οικονομικών που την ίδια μέρα, υποστηρίζει ότι παρά τα όποια προβλήματα υπάρχουν, η κυβέρνηση εργάζεται για να επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές, γιατί οποιαδήποτε άλλο ενδεχόμενο θα είναι καταστροφικό. Λίγες ώρες αργότερα ο ίδιος υπουργός φτάνει στο άλλο άκρο, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα απειλείται με ένα πραξικόπημα, όχι σαν αυτό του 1967, αλλά από τις τράπεζες που μας στραγγαλίζουν. Ποια λογική να πιστέψουν και ποια διαπραγματευτική τακτική να εμπιστευθούν άραγε οι ευρωπαίοι, που κατακλύζονται καθημερινά από παρόμοιες αντιφατικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών;

Κομφούζιο δεν υπάρχει όμως με τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. Υπάρχει και με την καθημερινή διαχειριστική τακτική της, που οδηγεί τους πολίτες να αναρωτιούνται τι τους ξημερώνει. Γιατί είναι πέραν πάσης λογικής να βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός το πρωί και να δηλώνει ότι του λείπουν 400 εκατομμύρια για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και δυο ώρες αργότερα να το αναιρεί υποστηρίζοντας με περισσή αφέλεια, ότι τα βρήκε όταν πήγε στο γραφείο του.
Δυστυχώς την ώρα που οι πάντες προειδοποιούν ότι είναι καιρός να σταματήσουν τα μαθήματα ρητορικής και οι ανέξοδες δηλώσεις, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη που διαχειρίζονται το μέλλον της χώρας, επιμένουν σε παιγνίδια προσωπικής προβολής αγνοώντας τις συνέπειες των λόγων τους. Με τη χώρα να βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, να αναζητούνται μέρα με τη μέρα χρήματα από παντού, με νόμιμες η μη διαδικασίες, κάποιος πρέπει να αποφασίσει να βάλει τάξη σε αυτό το ατέλειωτο πανηγύρι δηλώσεων. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό που υποσχέθηκε στους έλληνες πολίτες μια καλύτερη και αποτελεσματικότερη κυβέρνηση. Είναι ώρα να το επιββάλλει, αν πραγματικά το εννοούσε.

ΤΟ ΒΗΜΑ