Εκλογές ή δημοψήφισμα; Είναι ένα κεντρικό ερώτημα σε πολλά κέντρα λήψης αποφάσεων, εντός και εκτός Ελλάδας. Η χώρα κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή και όλα τα σενάρια είναι στο τραπέζι…
Ποτέ κυβέρνηση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από την ανάληψη της εξουσίας δεν δέχθηκε τέτοια μεγάλη σε έκταση επίθεση και πίεση από πολλές πλευρές ταυτόχρονα.
Μέχρι στιγμής αντέχει, αλλά η απορία πολλών είναι μέχρι πότε…Εξάλλου οι αντοχές κάποια στιγμή εξαντλούνται…και τότε ο δυνατός κερδίζει εις βάρος του αδυνάτου!
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, αισθάνεται αρκετά πιεσμένος, καθώς το βάρος της ευθύνης, όχι για το κόμμα του, αλλά για την χώρα ολόκληρη, είναι πάρα πολύ μεγάλο. Ο ίδιος έχει στα χέρια του το «κλειδί» των εξελίξεων.
Το ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα, παρά τις ιδεοληψίες αρκετών εντός ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ που ήταν στο 4-6% πριν από τέσσερα και πέντε χρόνια, ότι θα έλυνε με ένα μαγικό ραβδί το ελληνικό πρόβλημα και θα άλλαζε τα πάντα. Ακόμα και σε…επαναστατικές περιόδους, οι καταστάσεις δεν αλλάζουν από…«τη μια μέρα στην άλλη».
Οι πολίτες είναι υπομονετικοί, αλλά θέλουν όμως και λύσεις, καθώς η οικονομία και η ίδια η κοινωνία είναι στο κόκκινο. Παράλληλα επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και στο ευρώ και ξορκίζουν το Grexit.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση, παρά τα λεγόμενα πολλών εντός Ελλάδας, έχει κάνει τις υποχωρήσεις της. Έδειξε ότι επιθυμεί τη λύση και θέλει τον έντιμο ή προωθητικό, όπως ήταν η αρχική έκφραση, συμβιβασμό, αλλά χωρίς να παραδοθεί και να συνθηκολογήσει όμως και άνευ όρων. Από την άλλη υπάρχουν συγκεκριμένα αιτήματα των πιστωτών και το ζητούμενο είναι η μέση οδός, η κοινή συνισταμένη.
Φθάνουμε όμως στο τέλος της διαδρομής και πρέπει άμεσα ο Πρωθυπουργός να λάβει αποφάσεις. Αυτός είναι ο ηγέτης.
Και όπως έχει γράψει και ο Μίμης Ανδρουλάκης στο βιβλίο του για την ηγεσία, «Μεγάλο ηγέτη δεν σε κάνει το αξίωμα….Μεγάλος ηγέτης γίνεται ένας κορυφαίος πολιτικός σε «κείνες» τις στιγμές, σε «κείνες» τις χρονικές περιόδους που το εσωτερικό του ρόλοι συγχρονίζεται με εκείνο της Ιστορίας, που το εσωτερικό του κάλεσμα συμπίπτει με το κάλεσμα της Ιστορίας».
Άρα, ο Πρωθυπουργός δεν έχει την πολυτέλεια να εξωραϊσει την κατάσταση και παράλληλα οφείλει να θυμάται και το μέγεθος των θυσιών που έκανε ο ελληνικός λαός.
Και δεν έχει την πολυτέλεια αυτή όχι μόνο απέναντι στους έλληνες πολίτες που αγωνιούν και προσπαθούν σήμερα. Αλλά και απέναντι στις επερχόμενες γενιές και πρώτα απ’ όλα στη νέα γενιά.
Οι πολίτες αυτοί είναι ο φυσικός σύμμαχός της και άρα πρέπει να είναι πρωταγωνιστές και συμμέτοχοι. Τι σημαίνει αυτό;
Εάν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν μπορεί να αντέξει και να σηκώσει το βάρος της όποιας συμφωνίας υπάρξει με τους πιστωτές, επιλέγει να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό…Τόσο απλά!
