Τελείωσαν προ πολλού τα επινίκια. Τελείωσε ακόμα και η γιορτή της Παλιγγενεσίας με τους Ο.Υ.Κ. να επιθυμούν να επιτεθούν σύσσωμοι προς άλωση του κουραδ…….ου στην Πόλη που αποδεδειγμένα, « πάλι με χρόνια με καιρούς πάλιν δικά μας θα’ ναι». Γιατί λοιπόν να μην γίνει εδώ και τώρα να τελειώνουμε πλέον ; Να μπούμε στην βασιλεύουσα νικητές και τροπαιούχοι. Μας θύμισαν αμυδρά τους άλλους αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόρους που πριν από πολύ λίγα χρόνια παρήλαυναν προκλητικοί στην Πανεπιστημίου γιατί ήθελαν να κάνουν ζακετούλες και γιλεκάκια από δέρμα Αλβανού και Σκοπιανού. Πώς παραμένουν ατιμώρητα αυτά τα παλικάρια της φακής και άλλων οσπρίων που προκαλούν όχι και τόσο εύοσμα αέρια, είναι μια άλλη ιστορία.
Ο μέσος πολίτης, ωστόσο, φοβάται νιώθοντας μια δαμόκλεια σπάθη πανω από το κεφάλι του, μήπως απολήξουμε σε ένα άλλο εξάμηνο απραξίας και δυστοκίας ωσάν αυτό-κακή ώρα- της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το μοιραίο φθινόπωρο του 2009, τις συνέπειες του οποίου θα πληρώνουμε επί μακρόν. Αλλά αυτό καθίσταται εκ των πραγμάτων αδύνατο λόγω πίεσης χρόνου, ΔΝΤ και άλλων παρενοχλήσεων. Ούτως ή άλλως λοιπόν «οι καιροί ου μενετοί» και η θηλιά σφίγγει το λαιμό μέχρι σημείου στραγγαλισμού. Γι αυτό και εξ αντικειμένου πρέπει να σπεύσουμε να αδράξουμε τη μέρα. Όχι για να απολαύσουμε τις χαρές της ζωής αλλά για βιώσουμε τις λύπες και τις ωδύνες του χρέους
Πρέπει να σταματήσει πια το σπορ της ρίψης εντυπωσιακών επικοινωνιακών βεγγαλικών που μας κάνουν μόνο κακό, όπως τα βεγγαλικά του Πάσχα και κατά πολύ χειρότερα. Δεν μπορούμε επ’ άπειρον να απειλούμε με λόγια, δηλαδή με πράξεις λόγου που δεν γίνονται ποτέ πράξεις. Οι ίδιοι οι ξένοι κατηγορούν την χώρα μας για ρητορεία και απραξία. Ειδικότερα, δεν μπορούμε να απειλούμε τους ήσυχους και αυτοϊκανοποιημένους Βορειο-ευρωπαίους με αποστολή μεταναστών μέσα στους οποίους θα κρύβονται επιμελώς και κάποιοι Τζιχαντιστές γιατί τότε γίνονται Τούρκοι από το θυμό τους και μας απειλούν με το καθιερωμένο μπαμπούλα της Grexit που τελευταία αποτελεί καθημερινή απειλή Τύπου και πολιτικών στο βαθμό που έχει αρχίσει να κουράζει.
Αφετέρου χάριν ομοψυχίας πρέπει να πάψει η φιλολογία της «μικρής παρένθεσης», ο ευσεβής πόθος της Δεξιάς και όχι μόνο, αφού βλέπουν οι υπέρμαχοι αυτής της άποψης πως ο λαός εγκρίνει( και ενίοτε επαυξάνει) την κυβερνητική θέση, που είναι βέβαια πολιτική -μνημείο ασάφειας, αντικρουόμενων απόψεων και δηλώσεων όπου η μία διαψεύδει την άλλη και που ενδεχόμενα να εξελιχθεί ακόμα και σε εμφύλιο εντός του ΣΥΡΙΖΑ που θα απειλήσει να δυναμιτίσει τα θεμέλια ενός αριστερού κόμματος που μόλις πρόσφατα και ύστερα από σκληρούς αγώνες, κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας και τώρα είναι εξουσία. Αν διαψευστεί το συλλογικό όνειρο για μια άλλη Ευρώπη (που είναι εφικτή) χάνεται πλέον κάθε ελπίδα της ευρωπαϊκής Αριστεράς η οποία έχει επενδύσει πάρα πολλά στην νίκη του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας ότι αυτή μπορεί να αλλάξει το κοινό μας μέλλον της και μπορεί να καταστεί ιστορικά η πρώτη λαϊκή νίκη , χωρίς δικτατορίες του προλεταριάτου, χωρίς βίαιη κατάληψη της εξουσίας, χωρίς εκλογές βίας και νοθείας, χωρίς ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά και χωρίς τα παραδοσιακά ανθυγιεινά σοσιαλδημοκρατικά πισωγυρίσματα που οδήγησαν τελικά την Ευρώπη στον θανάσιμο αγκάλιασμα τού νεοφιλελευθερισμού.
Οι λαός, όπως δείχνουν πρόσφατες δημοσλοπήσειςί δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη περίοδο χάριτος παίρνοντας υπόψη και ό,τι είπε σχετικά πρόσφατα ο Τσίπρας: ότι τουλάχιστον τα δύο πρώτα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Αλλά υπάρχει αφενός η ευρω-ελίτ που επείγεται να δει την Ελλάδα να συμμορφώνεται με μειώσεις μισθών και συντάξεων, αθρόες απολύσεις, εργαζομένων, «μεταρρυθμίσεις» στο ασφαλιστικό και προπάντων με ιδιωτικοποιήσεις των πάντων (συνήθως μπιρ παρά) για να μην έχει έγνοιες και φροντίδες το κουρασμένο και αποτυχημένο κράτος, όπως θα το έθεταν οι Friedrich von Hayek και Robert Nozik. Και το σπουδαιότερο, ταχεία αποπληρωμή του χρέους μας. Με άλλα λόγια, λιτότητα μέχρι τελικής πτώσεως. Τέλος-και σε αυτό υπάρχει ευτυχώς σύγκλιση απόψεων- πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, πρόβλημα οξύτατο και πολύπλοκο γιατί σε αυτό υπάρχει και άλλη «σύγκλιση απόψεων» ανάμεσα στους ελεύθερους επαγγελματίες και σε όσους άλλους μπορούν να αποφύγουν την εφορία με διάφορα κουτοπόνηρα τεχνάσματα ώστε να την πληρώσουν τα κορόιδα που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενα καταβάλλουν-κάθε άλλο παρά ασμένως-τους φόρους τους. Εχουμε καταντήσει κράτος φόρτου υποχρεώσεων των πολιτών που δεν ισοσταθμίζονται με σχεδόν καθόλου ανάλογη παροχή κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αφετέρου ο αφάνταστα ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός περιμένει τη λήψη φιλολαϊκών μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που επιτείνεται δραματικά από την συνεχόμενη αθρόα εισροή μεταναστών αλλά και προσφύγων τώρα από τη Συρία που «λιάζονται» πανευτυχείς στη φιλόξενη Ομόνοια και αλλού. Ο λαός περιμένει υπομονετικά μια μίνι σεισάχθεια για να ανακουφιστεί από τα βάρη που τον έχουν λυγίσει, ο λαός που ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τώρα περιμένει την «αμοιβή του». Γιατί φυσικά το ποσοστό του 36 % δεν το συγκροτούν αριστεροί –ή και αριστερούληδες- ιδεολόγοι αλλά και εργάτες, υπάλληλοι, κατώτερη και μεσαία τάξη, φτωχοί αλλά και φτωχοποιημένοι που έχουν γίνει ένα στο σωτήριο έτος 2015, όλοι θύματα ενός «θαυμαστού καινούργιου κόσμου».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαπράττει λάθη επικοινωνιακά μολονότι φαίνεται να αποδίδει μεγάλη σπουδαιότητα στην καλή επικοινωνία εντός και εκτός Ελλάδας. Κάποια θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ο Τσίπρας είχε επιβάλει μια στοιχειώδη εσωκομματική πειθαρχία.
Το άλυτο πρόβλημα των αποζημιώσεων και το δικαιότατο αίτημα εξόφλησης του κατοχικού χρέους τέθηκαν επί τάπητος σε ακατάλληλο χρόνο όπου η πλειονότητα των Ευρωπαίων θεώρησε ότι οι Ελληνες ήταν σαν πνιγμένοι που πιάνονται από τα μαλλιά τους. Μια κίνηση απελπισίας λόγω της άθλιας οικονομικής τους κατάστασης. Χάσαμε λόγω bad timing, παρόλο που είχαμε απόλυτα δίκιο.
Όμως όλα τα λάθη της παρούσης κυβέρνησης μπορούν να της συγχωρεθούν εκτός από το να ξεθάψει τη μάστιγα των αιώνων ελληνικής Ιστορίας, την αποκρουστική ευνοιοκρατία, την πλέον άσπονδή εχθρά της αξιοκρατίας μιας λέξης κενής σημασιολογικού περιεχομένου. Ακούγονται πολλά για αθρόους «διορισμούς». Θα επαναλάβει η Αριστερά τις παραδοσιακές αθλιότητες των μέχρι πρότινος κυβερνώντων; Δεν θα αλλάξουν τα πάντα όπως το υποσχέθηκε το κυβερνών κόμμα; Ο λαός δεν συγχωρεί πάντοτε.
