Η οθόνη χωρισμένη σε εννέα τετράγωνα, καθένα εκ των οποίων περιέχει μια λαμπάδα. Στόχος, να ανάψεις λαμπάδες κάνοντας τρίλιζα. Είναι το παιχνίδι που «κατέβασε» ο οκτάχρονος γιος της Αννας στο tablet που του δώρισε η νονά του (κάποτε έφερναν παπούτσια) και στο οποίο «έχει εθιστεί», όπως παραδέχεται η μαμά του. Χωρίς όμως να ανησυχεί που ο κανακάρης της ακόμη και το Πάσχα το ζει εικονικά, μέσω Διαδικτύου. «Κοίτα», μου δείχνει ο μικρός, «αν μπεις και εσύ στο Internet θα παίζουμε live». Ομως αυτού του είδους τα παιχνίδια δεν ήταν της γενιάς μου. Δεν τα έμαθα, δεν τα αγάπησα. Υποθέτω, βεβαίως, πως αν ήμουν νεότερος θα έπαιζα κι εγώ όλη μέρα. Οπως κάνουν πολλοί σε λεωφορεία, τρένα, καφετέριες και εστιατόρια. Τις προάλλες, το ζευγάρι που κάθησε δίπλα μας στην ταβέρνα με το που βόλεψε το ένα παιδί στο καρεκλάκι τού έδωσε το tablet. Και εκείνο έπαιζε με εντυπωσιακή επιδεξιότητα ένα παιχνίδι με πάπιες που έπρεπε να τις πετύχει με κάτι σαν πέτρα, σαν παντόφλα, δεν μπορούσα να διακρίνω. Ακρως εκπαιδευτικό! Ακολούθως, για να ηρεμήσουν το έτερο τέκνο τους που καθόταν στο καροτσάκι του τού έδωσαν το κινητό της μαμάς. Εκπληκτος παρατηρούσα πώς ένα παιδί που δεν μπορούσε καλά καλά να πει «μαμά», χειριζόταν το πληκτρολόγιο. Δεν μου άρεσε αυτή η οικογένεια. Ούτε ο τρόπος με τον οποίο οι ενήλικοι ψυχαγωγούσαν τα παιδιά τους (δηλαδή τα απασχολούσαν για να τους αφήσουν ήσυχους) ούτε η μεταξύ τους σχέση. Παρήγγειλαν και χάθηκαν στα δικά τους tablets και τηλέφωνα. «Επεσες –όπως συνηθίζεις –σε ακραία περίπτωση» είπε η Αννα.
Μετρώ όμως διαρκώς ακραίες περιπτώσεις τελευταία. Να παίζουν με μπίλιες που πρέπει να τις ενοποιήσεις, με κινούμενες πέρλες που πρέπει να τις βομβαρδίσεις, με πολυγωνικά σχήματα που πρέπει να τα ταιριάξεις. Αυτά είναι τα light παιχνίδια, γιατί υπάρχουν και τα hardcore: στο μετρό ένα κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά έλιωνε στην οθόνη του κινητού του βατράχους με ένα σφυρί και ένας νεαρός έκοβε με μια χαντζάρα κεφάλια γεμίζοντας την οθόνη του με αίμα. Επειδή είχα αρχίσει να αισθάνομαι εκτός μόδας που δεν έπαιζα ούτε ηλεκτρονικό «Φιδάκι», έψαξα στο Internet παιχνίδια διά αρχαρίους αλλά έπεσα πάνω σε δεκάδες επιστημονικά άρθρα που μιλούσαν για εθισμούς, για παιδιά που θεωρούν το κινητό προέκταση του χεριού τους και που αν τους το πάρεις αρχίζουν να τρέμουν, για ενηλίκους που δεν μπορούν να κοιμηθούν αν δεν παίξουν ή που δεν κοιμούνται γιατί θέλουν συνέχεια να παίζουν. Που σταματάνε ακόμη και να πλένονται (ναι, και αυτό!) καθώς δεν μπορούν να αφήσουν από το χέρι το tablet τους. «Το διάβασα κι εγώ, ως και ιατρική βοήθεια χρειάζονται για να απεξαρτηθούν» είπε η Αννα, ενώ δίπλα της ο γιος της κάνοντας («Yes! Yes! YES!») τρίλιζα περνούσε στην επόμενη λαμπαδοπίστα. «Τώρα τι πρέπει να ενώσεις, σοκολατένια λαγουδάκια;». «Επιτάφιους!». «Επιτάφιους;» αντέδρασα έκπληκτος. «Οχι, καλέ, χαζός είσαι;» έσκασε στα γέλια. Σκέφτηκα ότι μάλλον ανήκει στις τελευταίες γενιές που έχουν… συμβατική νονά ή νονό. Οσονούπω και διαδικτυακές νονές κατευθείαν μέσα από τα tablets, για το διαδικτυακό Πάσχα, αλλά και για το απαραίτητο διαδικτυακό παιχνίδι με το οποίο θα διασκεδάζουμε καθημερινά τη διαδικτυακή μας πλήξη. Στο μεταξύ (γιατί εξακολουθώ να το ψάχνω το θέμα) ανακάλυψα παιχνίδι όπου ο Ιησούς δραπετεύει από τη φάτνη και εσύ πρέπει να Τον βοηθήσεις να αποφύγει τους κακούς στην πορεία της ζωής Του ως τη Σταύρωση. Αντε και καλή διαδικτυακή Ανάσταση!
ΥΓ.: Ενισχύουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, μας εξοικειώνουν με την τεχνολογία, μας βοηθούν να αναπτύξουμε την ικανότητα απομνημόνευσης. Εχουν και τα καλά τους τα ηλεκτρονικά – διαδικτυακά παιχνίδια. Εμείς, πάλι, δεν έχουμε μέτρο.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino τo Μ. Σάββατο 11 Απριλίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
