Ούτε ο Φώσκολος δεν θα έγραφε τέτοιο σενάριο, σαν κι αυτό που εκτυλίσσεται τώρα στο Δρομοκαϊτειο, με πρωταγωνίστρια τη Βίκη Σταμάτη. Αίφνης η σύζυγος του πρώην υπουργού θυμάται πρόσωπα και πράγματα, για μίζες και εξοπλιστικά και ζητεί να μιλήσει με τον εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη, για να δώσει συμπληρωματική κατάθεση. «Τον εμπιστεύομαι» λέει. Το ερώτημα είναι ποιος εμπιστεύεται εκείνη πλέον.
Η Σταμάτη έχει καταστήσει εαυτόν αναξιόπιστο μάρτυρα. Με κάθε τρόπο θέλησε να δημοσιευτούν τεκμήρια διαταραχής κι έτσι φωτογραφήθηκε μέσα στον θάλαμο νοσηλείας στο ψυχιατρείο ώστε να φαίνονται τα παραληρηματικά συνθήματα που έγραψε στους τοίχους. Οργάνωσε μια αποτυχημένη απόδραση, κάτι που δεν αναγνωρίζεται ως συνεργάσιμη συμπεριφορά με το σύστημα. Και τώρα, όψιμα, ανακαλεί πληροφορίες τις οποίες απέκρυψε εν πρώτοις από το δικαστήριο.
Πέρα από το προσωπικό δράμα, το οποίο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει ανθρώπινα, προκύπτει ζήτημα τεκμηρίων. Έχει άραγε κάτι χειροπιαστό να καταθέσει η έγκλειστη ή θα μηρυκάσει αφηγήσεις της συζυγικής κλίνης; Αυτές οι αφηγήσεις τι απήχηση θα έχουν άραγε στην κοινή γνώμη; Λόγω της εγγύτητάς της σε πρόσωπα και καταστάσεις η Σταμάτη μπορεί να πει οτιδήποτε, για οποιονδήποτε και να σπιλώσει υπολήψεις επειδή κάπως έτσι θα τα θυμάται. Φυσικά δεν μιλάμε για αγγέλους ούτε για έντιμους_ στα εξοπλιστικά φαίνεται ότι οι απατεώνες ήταν πολλοί και τα χρήματα πολλά. Σημασία έχει να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι και όχι να αρχίσει η διακίνηση φαντασιοκοπημάτων.
Υπάρχουν δυο τρόποι για να αποκαλυφθεί η αλήθεια στα σκάνδαλα των εξοπλιστικών. Η παρουσίαση ντοκουμέντων (έγγραφα, ιδρύσεις εταιρειών, συμβολαιογραφικές πράξεις) και η παρακολούθηση της διαδρομής του χρήματος. Τα κλεμμένα κάπου υπάρχουν και κάπως ξοδεύονται. Όλα τα υπόλοιπα, οι μυθιστορίες, οι αναμνήσεις, οι εντυπώσεις, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας ή της υστεροβουλίας.
Ναι στην τιμωρία των ενόχων, όχι στη λάσπη και το κουτσομπολιό.
