Κοινή είναι η πεποίθηση ότι τα ελληνικά πράγματα δεν εξελίσσονται με τον καλύτερο τρόπο.
Πέρασαν δύο μήνες από τις εκλογές και όλα παραμένουν εκκρεμή και αβέβαια.
Η διαπραγμάτευση αέναη, χωρίς αποτέλεσμα ως τώρα, τα ταμεία άδεια, ο κόσμος στην ανασφάλεια, η οικονομία έτοιμη να βουτήξει ξανά στην ύφεση και η κυβέρνησή μας σε διαρκή ακροβασία μεταξύ «έντιμου συμβιβασμού» και «ρήξης».
Ο Πρωθυπουργός τα έδωσε όλα για τη λεγόμενη πολιτική διαπραγμάτευση, χωρίς να εκτιμήσει επαρκώς το τεχνικοοικονομικό σκέλος αυτής, ούτε βεβαίως τον κίνδυνο της ταμειακής ασφυξίας.
Χρειάστηκε να φτάσει στο αμήν, για να προκαλέσει την επταμερή των Βρυξελλών και τη συνάντηση του Βερολίνου προκειμένου να βάλει κάποια σειρά στις διαπραγματεύσεις.
Αλλά και αυτή η νέα προσπάθεια δοκιμάζεται εξαιτίας ακριβώς της έλλειψης προετοιμασίας σε τεχνικοοικονομικό επίπεδο.
Χωρίς επαρκή τεχνική επεξεργασία και προπαρασκευή, κινδυνεύει και αυτή η νέα προσπάθεια διαπραγμάτευσης να αποτύχει.
Ο υπουργός Οικονομικών φιλοδοξεί μέσω αυτής να κλείσει την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος και να επιτύχει την αποδέσμευση των χρηματοδοτικών πόρων, αλλά ουδέποτε έδωσε ευκαιρία συμμετοχής στα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια.
Το πιθανότερο είναι να εμπλακεί και πάλι σε νέο κυκεώνα αμφισβητήσεων ακριβώς από τα τεχνικά κλιμάκια που διαμεσολαβούν και προετοιμάζουν τις συνεδριάσεις του Euroworking Group και του Eurogroup.
Ισως οι πρώτες εκτιμήσεις των κοινοτικών εμπειρογνωμόνων για την ανεπάρκεια της λίστας να προκάλεσαν και τις τελευταίες αναφορές των ελλήνων αρμοδίων για σύγκρουση και ρήξη.
Οπως και να έχει, η κυβέρνηση συνεχίζει να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Με τα ταμεία του κράτους αδειανά, τη διαπραγμάτευση δύσκολη, τις απειλές να διεγείρουν τους πάντες και τα πάντα και τον λαό ανήσυχο για το ορατό μέλλον, τίποτε δεν εγγυάται σταθερότητα, πρόοδο και ανάπτυξη.
Αντιθέτως αναβιώνουν τα χειρότερα των σεναρίων. Χωρίς συμφωνία τα λεφτά του κράτους θα τελειώσουν, ίσως και πριν από το Πάσχα. Και όταν τελειώσουν, είτε τους δανειστές δεν θα πληρώσουμε, όπως απειλεί η κυβέρνηση, είτε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι θα πάρουν λιγότερα.
Αν δεν πληρωθούν οι δανειστές συντελείται πιστωτικό γεγονός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση της χώρας στον κόσμο, και αν το Δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών στο εσωτερικό τότε τίποτε δεν εγγυάται ασφαλή συνέχεια.
Και οι δύο λύσεις είναι προβληματικές και ανεπιθύμητες.
Η λύση του «έντιμου συμβιβασμού» που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός διετύπωσε είναι προφανώς η καλύτερη.
Ας την υπηρετήσει λοιπόν χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις. Και ας αναλάβει το όποιο κόστος, γιατί απλούστατα δεν του επιτρέπεται να οδηγήσει την Ελλάδα στα βράχια. Αυτή είναι και η μεγάλη ευθύνη του κ. Τσίπρα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ