Ελλάς – Γαλλία συμμαχία

Δεν είναι ωραίο να εμφανίζεται κάποιος ως προάγγελος κακών. Υπάρχουν όμως κάποιες αναλογίες στην Ευρώπη και δη στις εκλογικές συμπεριφορές Γάλλων και Ελλήνων τις τελευταίες δεκαετίες. Εκεί σοσιαλιστές; Κι εδώ σοσιαλιστές. Εκεί Δεξιά; Κι εδώ Δεξιά. Τα ίδια. Εκεί, κάπου στο άκρο αναπτυσσόταν μια φοβική Δεξιά, που πατούσε στην απειλή του ξένου. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία έχει άλλο λούστρο τώρα πια, με τη Μαρίν Λεπέν να προβάλλει όλα τα ζητήματα που ανέδειξαν και το εγχώριο φυλακισμένο μόρφωμα. Ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης, ευρωσκεπτικισμός, αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας.

Η Μαρίν Λεπέν έχει δηλώσει ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή, εν τούτοις οι δηλώσεις της δεν αποτρέπουν τις συγκρίσεις. Να έχουμε τον νου μας, δηλαδή, καθώς υπάρχουν εξελίξεις. Γίνονται δημοσκοπήσεις για τις τοπικές εκλογές στη Γαλλία και το Εθνικό Μέτωπο έρχεται πρώτο. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, σύμφωνα με την εταιρεία Odoxa, θα συγκεντρώσει το 31% στην αναμέτρηση που θα διεξαχθεί στις 22 Μαρτίου. Με αυτά τα δεδομένα θα αφήσει πίσω το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα και την κεντροδεξιά αντιπολίτευση.

Δημιουργείται μια προοπτική για το Εθνικό Μέτωπο το οποίο έλαβε 25% στις ευρωεκλογές. Καθώς πάει όλο και προς τα πάνω, διαμορφώνονται συνθήκες για διεκδίκηση στις προεδρικές εκλογές το 2017. Ακούγεται ακραίο, όσο ακραία ακουγόταν η υπόθεση στο καινούργιο μυθιστόρημα «Soumission» του Μισέλ Ουελμπέκ, το οποίο αποσύρθηκε από το εμπόριο.

Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο, το ανύπαρκτο μουσουλμανικό κόμμα προκρίνεται στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, μετά τη συμμαχία των υπόλοιπων κομμάτων που φοβούνται πιθανή επικράτηση του κόμματος της Λεπέν. Οι γυναίκες αρχίζουν να φορούν μαντίλες, νομιμοποιείται η πολυγαμία, ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μπεν Αμπές έχει επαφές με τα μουσουλμανικά κράτη της Μεσογείου στο πλαίσιο ενός γεωπολιτικού σχεδίου.

Θα πει κανείς ότι τα δύο αυτά σενάρια, το δημοσκοπικό και το μυθοπλαστικό, δεν έχουν καμία σχέση επειδή είναι εντελώς αντίθετα. Κι όμως, αναπτύσσουν παράλληλη επιχειρηματολογία που υπερασπίζεται τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής απέναντι στην επέκταση της ισλαμικής κουλτούρας. Να μην κρυβόμαστε πια. Οσο δεν υπάρχει απάντηση από την Αριστερά για τα βασικά κεκτημένα του δυτικού πολιτισμού, θα κερδίζει έδαφος η ισλαμοφοβία. Η αντίθεση είναι ζήτημα στην καθημερινή ατζέντα της Γαλλίας. Και πριν πιάσουμε τα περίπλοκα, μπορούμε να σταθούμε στα πολύ απλά, στις διενέξεις που σχετίζονται με απλές ρυθμίσεις.

Παράδειγμα. Η μουσουλμάνα πολίτις, εκείνη που καλύπτει πλήρως το σώμα, έχει άραγε το δικαίωμα να πηγαίνει στο δημόσιο κολυμβητήριο; Φυσικά και έχει. Τι γίνεται όμως όταν εκφράζεται αίτημα διαχωρισμού των φύλων, δηλαδή να κολυμπούν άλλη ώρα οι γυναίκες και άλλη ώρα οι άνδρες; Οι προηγούμενες γενιές που πάλεψαν για τη χειραφέτηση της γυναίκας θα πρέπει να αποδεχτούν μια επιστροφή στον Μεσαίωνα, προκειμένου να μη θιγούν τα ατομικά δικαιώματα που προκύπτουν από θρησκευτική πίστη;

Ακούγεται αστείο το παράδειγμα, εν τούτοις από τη συνύπαρξη δύο πολιτισμών που βρίσκονται σε άλλα σύμπαντα, αυτό είναι αντικείμενο τριβής. Οπως και με το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας. Ορισμένοι μουσουλμάνοι ζητούν ως ημέρα αργίας την Παρασκευή, επειδή αυτό επιτάσσει η λατρεία τους. Θα πρέπει μια επιχείρηση της ανεξίθρησκης Γαλλίας να προχωρήσει σε θεμελιώδεις αλλαγές ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι; Εάν η απάντηση της Αριστεράς και του Κέντρου στους προβληματισμούς είναι ότι όλα τούτα προκύπτουν από τη «ρητορική του μίσους», το ακροατήριο θα στρέφεται σε εκείνον που δίνει προβάδισμα στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, ακόμη κι αν αυτή υποθάλπει την ξενοφοβία.

Ας μην ψάχνουμε για τη στέρεα ιδεολογία και τη βαθιά πολιτική ανάλυση στους ψηφοφόρους της γαλλικής Ακροδεξιάς. Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή. Το αυτό ισχύει για την εγχώρια ένοπλη εγκληματική οργάνωση που διεκδικεί τη διάσωση της ελληνικής ταυτότητας. Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Μαρτίου 2015