Στις 10.2.2015 είχα εισήγηση σε επιστημονική εκδήλωση στην Αθήνα. Στις 11.2.2015, στις 7.30 π.μ. επεχείρησα να περάσω απέναντι, από τη διάβαση στην Κηφισίας που είναι σχεδόν δίπλα στην Αγία Τριάδα Αμπελοκήπων. Είναι κεντρική και πολυσύχναστη διάβαση με εμφανέστατο σηματοδότη και φυσικά περίμενε κι άλλος κόσμος. Ενώ ήμουν περίπου στη μέση του δρόμου, ένας οδηγός αυτοκινήτου που ανέβαινε την Κηφισίας, πέρασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με κόκκινο.

Τον απέφυγα κυριολεκτικά παρά τρίχα. Μια κυρία δίπλα μου (που κινδύνευσε κι αυτή) με συμβούλευσε να περνώ μόνον αφού βεβαιωθώ ότι οι οδηγοί όντως σταματούν στο κόκκινο (!). Μια άλλη κυρία με συμβούλευσε να ανάψω ένα κερί. Το ότι είχα Άγιο, είναι παραπάνω από βέβαιο (Συγκεκριμένα τον Άγιο Βλάσιο, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου).

Το παρ’ ολίγον ατύχημα όμως με προσγείωσε σε μια πραγματικότητα χειρότερη: Μέχρι σήμερα γνώριζα ότι οι Έλληνες οδηγοί δεν σταματούν στις διαγραμμισμένες λευκές διαβάσεις χωρίς σηματοδότη. Οι πεζοί πρέπει να περιμένουν να περάσουν όλοι οι οδηγοί και μετά αυτοί. Τώρα έμαθα ότι ούτε το κόκκινο σταματά ορισμένους οδηγούς.
Σε όλες τις χώρες, τουλάχιστον στην Ευρώπη, οι οδηγοί σταματούν, εμείς όχι. Σταματούν και σε περιμένουν, ακόμη και σε διάβαση δίπλα σε γωνία, όταν ο πεζός έχει «πράσινο» και ταυτοχρόνως έχει και ο οδηγός που ενδιαφέρεται να στρίψει στον δρόμο που έχει τη διάβαση. Δεν θα λησμονήσω πόσο ταπεινωμένη ένιωσα όταν άκουσα μια Ελληνίδα μεγαλωμένη στη Γερμανία να συμβουλέυει τα παιδιά της: -Προσέχετε, πάμε τώρα διακοπές στην Ελλάδα, όπου οι οδηγοί ΔΕΝ σταματούν στις διαβάσεις!
Πολλές φορές οι διαβάσεις είναι έξω από αρχαιολογικούς χώρους, από σημεία πολυσύχναστα, από παιδικές χαρές, από χώρους με ιδιαίτερη επισκεψιμότητα από τουρίστες που αγνοούν τις ωραίες ελληνικές συνήθειες. Κι όμως, σύμφωνα με τον ΚΟΚ, όταν η διάβαση ρυθμίζεται με φωτεινή σηματοδότηση, οι οδηγοί είναι υποχρεωμένοι να σταματούν όταν απαγορεύεται από το σήμα να προχωρήσουν.

Όταν απουσιάζει η φωτεινή σηματοδότηση, είναι υποχρεωμένοι να πλησιάζουν στη διάβαση με ταχύτητα τόσο μικρή ώστε να μην εκθέτουν σε κίνδυνο τους πεζούς που τη χρησιμοποιούν ή εισέρχονται σε αυτήν και, σε περίπτωση ανάγκης, να διακόπτουν την πορεία του οχήματός τους για να επιτρέπουν τη διέλευση των πεζών.

Αλλά βεβαίως η συμπεριφορά των οδηγών προς τους πεζούς δεν είναι μόνον θέμα ΚΟΚ. Είναι ζήτημα αγωγής, ευγένειας, σεβασμού και αυτοσεβασμού. Από την άλλη μερια και οι πεζοί έχουν ευθύνη. Ως οδηγοί ξεχνούν τα παράπονα που έχουν ως πεζοί. Και ως πεζοί δυσκολεύουν τη ζωή των οδηγών: Δεν χρησιμοποιούν τις διαβάσεις ή τις διασχίζουν με κόκκινο!
H διάβαση είναι υπόθεση δύο πλευρών και αυτού που τη διαβαίνει και αυτού που αναμένει. Και ο πολιτισμός των διαβάσεων είναι υπόθεση όλων μας. Για να μη θρηνούμε άλλα θύματα.
* Η κυρία Ρόη Δ. Παντελίδου είναι καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θράκης