Δεν συμβαίνει μόνον στην πολιτική, αλλά συμβαίνει κατεξοχήν σε αυτήν: οι άνθρωποι δεν ξέρουν να φεύγουν. Δεν έχουν την απαιτούμενη σοφία να αντιλαμβάνονται πότε είναι η στιγμή για κάτι τέτοιο και ότι αν δεν το πράξουν οι ίδιοι, τελικά (και κατά πολύ χειρότερο τρόπο) θα το επιβάλλουν άλλοι γι αυτούς.
Το πότε θα πρέπει κανείς να αποχωρεί δεν μπορεί εύκολα να μπει σε διατάξεις και κανονισμούς, δεν είναι απλό να το ρυθμίσεις μέσα από διαδικασίες, παρά το γεγονός ότι, λ.χ., οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από τη σχετική συνταγματική τους διάταξη η οποία επιβάλλει ανώτατο όριο δύο θητειών στους προέδρους της.
Όμως αυτή είναι η εξαίρεση και σίγουρα δεν αφορά εμάς. Σ’ εμάς, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όπως επίσης δεν υπάρχει και καμία μακρά και ισχυρή παράδοση στις αποχωρήσεις, στις «αποκολλήσεις» αρχηγών από την εξουσία και ότι αυτή σημαίνει και συνεπάγεται.
Ενας λόγος παραπάνω λοιπόν: να ξέρει κανείς να συμβάλλει στην εξέλιξη των πολιτικών ηθών μας, ξέροντας πότε πρέπει να φύγει.
Πολλοί θα πουν ότι όλα αυτά αφορούν τον πρόεδρο της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ο οποίος έχασε μεν με εκλογές την εξουσία στη χώρα, αλλά διατηρεί την διόλου ευκαταφρόνητη εξουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανεπηρέαστος από το αποτέλεσμα.
Όμως όλα αυτά δεν αφορούν μόνον εκείνον. Σίγουρα αφορούν πρωτίστως και κατεξοχήν εκείνον αυτή τη στιγμή και θα του πιστωθεί τελικά αν, έστω και τώρα, δείξει ότι το αντιλαμβάνεται και πράξει τα δέοντα.
Αλλά δεν πρόκειται μόνον γι αυτόν, δεν είναι ζήτημα προσωπικό, μα ζήτημα αρχής. Είναι ζήτημα αντίληψης για τα δημόσια πράγματα.
Η εξουσία δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ιδιοκτησία κανενός, ιδίως ανθρώπων που ζουν μαζί της δεκαετίες, ειδικά δε αφού αυτές οι δεκαετίες έφεραν μια τέτοια καταστροφή στον τόπο.
Να μην ξεχνάμε ότι αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, είναι ακριβώς επειδή για πολύ μεγάλο διάστημα η εξουσία λειτούργησε ως ιδιοκτησία στα πλαίσια μιας ιδιότυπης, ανεξέλεγκτα αυτοκαταστροφικής ελληνικής κομματικής κληρονομικής δημοκρατίας.
Αυτή υπήρξε η μεγαλύτερη ελληνική παθογένεια, μητέρα όλων των δεινών.
