Στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη νέας πολιτικής γραμματείας οι περισσότεροι βλέπουν τις ισορροπίες μεταξύ ομάδων. Μετρούν πόσους εξέλεξε ο αρχηγός, πόσους ο Λαφαζάνης, πόσους ο Παπαδημούλης. Υπάρχει κι άλλη σκοπιά, η έμφυλη, που περνά απαρατήρητη. Στα ένδεκα μέλη (δώδεκα με τον γραμματέα) μόνο δυο είναι γυναίκες. Εντούτοις τα ποσοστά συμμετοχής των γυναικών στη βάση δεν είναι αντίστοιχα. Οι γυναίκες στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λιγότερες αλλά όσο ανεβαίνει η ιεραρχία, τόσο λιγοστεύουν.
Την ίδια εντύπωση, της ανδρικής κυριαρχίας, δίνει η συμμετοχή των γυναικών στην κυβέρνηση, που αποτελείται από 41 πολιτικούς. Οι γυναίκες που καταλαμβάνουν υπουργικό θώκο (ως υπουργοί και υφυπουργοί) είναι μόλις έξι. Δεν ενοχλείται κανείς. Ούτε καν το τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν τις εκλογές ανακοίνωναν ότι θα πάρουν «Μέτρα για την ενίσχυση της πολιτικής συμμετοχής εκπροσώπησης των γυναικών στη Βουλή, σε υπουργεία, στην Περιφερειακή και Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε θέσεις ευθύνης, στα όργανα διοίκησης και λήψης των αποφάσεων».
Ο διορισμός ανδρών στο υπουργικό συμβούλιο είναι αυτονόητος, προφανής και αποδεκτός. Είναι μια πολιτική επιλογή από πάνω προς τα κάτω. Η εκλογή ανδρών στην πολιτική γραμματεία είναι αυτονόητη, προφανής και αποδεκτή. Είναι μια πολιτική επιλογή από κάτω προς τα πάνω. Ολα τούτα γίνονται με φυσικότητα. Αυτή είναι η υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων, η ανδρική τάξη. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο; Μάλλον ναι. Τα πρόσωπα φτιάχνουν τους θεσμούς. Να θυμηθούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, που προώθησε νόμο για την υποχρεωτική συμμετοχή των γυναικών, τον νόμο της ποσόστωσης. Ο,τι και να του προσάψουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ο ίδιος έθεσε σε άλλη βάση το ζήτημα.
Στις πρόσφατες εκλογές το ποσοστό των εκλεγμένων γυναικών στη Βουλή έφτασε το 23,3%. Φαίνεται χαμηλό αλλά είναι το ιστορικά υψηλότερο. Να το πούμε κι αυτό, είναι κάθε φορά καλύτερα. Ας δούμε κάποια νούμερα σε εθνικές εκλογές της εικοσαετίας. 1996, 19 γυναίκες στη Βουλή, ποσοστό 6,3%. 2004, 39 γυναίκες, ποσοστό 13%. 2012, 63 γυναίκες, ποσοστό 21%.
Πάμε όμως λίγο πίσω, λίγο παραπάνω από μισόν αιώνα, για να θυμηθούμε πόσο άργησε η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών. Ο νόμος που επέτρεπε το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι των γυναικών ψηφίστηκε το 1952, όμως δεν εφαρμόστηκε την ίδια χρονιά καθώς δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι. Το 1953, σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής, η Ελένη Σκούρα με τον Ελληνικό Συναγερμό. Υπήρχε μια ακόμη υποψήφια, η Βιργινία Ζάννα με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Καμία σχέση το τότε με το τώρα_ να τα λέμε κι αυτά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εικόνα που δίνει με τη νέα πολιτική γραμματεία, είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο κόμμα σε θέμα εκπροσώπησης των γυναικών στο Κοινοβούλιο. Από τους 149 βουλευτές του, οι 45 είναι γυναίκες. Στο άλλο άκρο είναι η Χρυσή Αυγή, με 2 γυναίκες σε κοινοβουλευτική ομάδα 17 βουλευτών. Η Νέα Δημοκρατία ανδροκρατείται, έχοντας εκλέξει 10 γυναίκες σε σύνολο 76.
Τι κρατάμε από όλα αυτά; Ότι η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική αυξάνεται. Αυξάνεται αργά αλλά αυξάνεται. Με αυτόν τον ρυθμό σε μισόν αιώνα από τώρα, θα υπάρχει ισότητα.
