Η αισθητικής «πουπέ του καναπέ» εμφάνισή της στην τελετή απονομής των Οσκαρ αποτέλεσε ένα από τα highlights της βραδιάς, με τους κριτικούς να την αποθεώνουν και με το διεθνές κοινό (έτσι όπως εκδηλώθηκε με σχόλια σε Internet, Skype κ.τ.λ.) να ανακαλύπτει όχι μόνο μια συμπαθητική κοπέλα που θα μπορούσε να είναι η (διακεκριμένη) κολλητή φίλη καθενός από εμάς αλλά και μια τραγουδίστρια με δυνατότητες και με σαγηνευτική σκηνική προσωπικότητα. Κατάφερε η Μαρία φον Τραπ (όπως λέγεται η ηρωίδα της «Μελωδίας») να βγάλει από την «εκτρωματική», «κακόγουστη», «παρανοημένη», «κακάσχημη», «φτηνή», «ατάλαντη», «απεγνωσμένη», για να χρησιμοποιήσω μερικά μόνο από τα επίθετα με τα οποία την έχουμε στολίσει κατά καιρούς, νεοϋορκέζα σταρ τον καλό εαυτό της; ‘Η τελικά είμαστε εμείς που έχουμε ανάγκη τη συντηρητική εικόνα της πρώην καλογραίας που γίνεται η ιδανική μητριά για επτά ορφανά, την ψευδαίσθηση της αγνής και άσπιλης δεσποσύνης, ως πρότυπο προκειμένου να αισθανθούμε προστατευμένοι από κακές επιρροές;
Οπως και αν έχει, η πολλάκις χαρακτηρισμένη ως ιέρεια του κακού γούστου Gaga (κατηγορία που της απευθύνουμε ξεχνώντας ότι η ποπ σκηνή όπου σταδιοδρομεί χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από το ακραίο, το μη συμβατικό) κέρδισε τις εντυπώσεις μεταμφιεσμένη για μερικά λεπτά στην πεντάμορφη του παραμυθιού και καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο να τέρψει τους οφθαλμούς αλλά και να ξεβουλώσει τα αφτιά μας: «Φωνάρα!» απεφάνθημεν άπαντες.
Επιβεβαιώνοντας ότι σε έναν κόσμο συντηρητικό, υποκριτικό και στενόμυαλο σαν τον δικό μας η εμφάνιση εξακολουθεί να μετρά πάνω απ’ όλα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
