Δύο από τις κύριες αρετές που γενικά μας λείπουν είναι απαραίτητο να επιδείξουμε σήμερα όλοι, κυβέρνηση και πολίτες, στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση πρέπει να δείξει επιμονή. Επιμονή στους στρατηγικούς στόχους και στις πεποιθήσεις της, επιμονή στην πίστη ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει πραγματικά πορεία, επιμονή στην υποχρέωσή της να αντιπροσωπεύσει αληθινά το πολύ μεγάλο τμήμα του λαού που την εμπιστεύθηκε και το ακόμα μεγαλύτερο που σήμερα μετρημένα τη στηρίζει στον αγώνα της.
Η επιμονή της δε πρέπει να είναι τέτοια ώστε να εκμεταλλευθεί το σημαντικό αυτό χρονικό διάστημα ακόμα και για να έρθει, αν χρειαστεί, από καλύτερη θέση η Ελλάδα αντιμέτωπη με τα πιο ακραία ενδεχόμενα σενάρια σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν.
Οι πολίτες όμως, πρέπει, ταυτόχρονα, να δείξουμε υπομονή – μια άλλη αρετή που δεν τη συνδυάζει κανείς χωρίς δεύτερη σκέψη με τους Ελληνες… Η βιασύνη πολλών να πετάξουν στην πυρά μια νέα κυβέρνηση που σήμερα μόλις κλείνει μήνα, είναι ολοκληρωτικά λανθασμένη και δείχνει μια βαθιά σύγχυση μεταξύ τακτικής και στρατηγικής.
Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αυτή τη στιγμή, το που και το πώς θα καταλήξουν τα πράγματα στο τέλος αυτής της διαπραγμάτευσης, που, πάντως, έχει ξεκινήσει. Δεν είναι φανερό ποια κίνηση είναι τακτική και ποια στρατηγική, δεν είναι καθαρό το που τελικά η κυβέρνηση θα κρατήσει και που θα οπισθοχωρήσει – γιατί η εθνική προσδοκία είναι να συμβούν αυτή τη φορά και τα δύο και όχι μόνον το δεύτερο όπως από το 2010 και έπειτα συνέβαινε.
Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν να βγάλουμε άμεσα συμπεράσματα. Υπάρχει ακόμα δρόμος στον οποίο πολλά μπορεί να ανατραπούν. Η χώρα κέρδισε χρόνο σε μία δύσκολη στιγμή και, είναι γεγονός, ότι για να τον κερδίσει «πλήρωσε» με κάποιες διατυπώσεις που θα ήταν πολύ καλύτερα να έλλειπαν. Όμως, όλα αυτά, είναι, τελικά, αντικείμενα πάνω στο τραπέζι, ότι κι αν επιμένουν πολλοί να λένε.
Η Ελλάδα ζει εδώ και πέντε χρόνια μέσα σε μία καταστροφή, με κυβερνήσεις που, με τη θηλειά στο λαιμό, αλλά ίσως και όχι μόνο γι αυτό, ξέχασαν ποια είναι η δουλειά τους, γιατί εκλέγονται, γιατί υπάρχουν.
Μια νέα κυβέρνηση, που ήδη έχει προκαλέσει διεθνή σαματά προσπαθώντας να αλλάξει τα πράγματα, δικαιούται να κριθεί στο τι θα κάνει σε τέσσερις κρίσιμους μήνες και το που αυτοί οι μήνες συνολικά θα καταλήξουν.
Μόλις αυτή η πορεία φτάσει στο τέλος της, κάτι που θα γίνει σύντομα, θα ξέρουμε και τότε μπορεί ο καθένας είτε να συμφωνήσει, είτε να διαφωνήσει, μερικώς ή πλήρως.
Όμως είναι εθνική ανάγκη να περιμένουμε μέχρι τότε. Και να τους αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά που τους ζήτησε ο ελληνικός λαός να κάνουν, να παλέψουν όπως κι όσο μπορούν, μέχρι να έρθει, είπαμε, σύντομα, εκείνη η ώρα που θα κριθούν. Κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προ/δικάσει. Πολλά παραμένουν ανοιχτά. Σε τέσσερις μήνες, όταν τελειώσει αυτός ο νέος κύκλος, τίποτα πια δεν θα είναι υπό ερώτημα: θα ξέρουμε τι πέτυχαν και τι δεν πέτυχαν, θα μπορούμε να κρίνουμε δίκαια, τίμια.
Υ.Γ.: Και μέχρι τότε, να μην ξεχνάμε κάτι: ότι, πάντως, η βιβλική καταστροφή με την οποία κάποιοι απειλούσαν τον ελληνικό λαό πριν τις εκλογές, τελικά ουδέποτε ήρθε στον τόπο…
