Το απευχόμουν. Δυστυχώς, ο Αρμαγεδδών εξωτερικού αλλά και εσωτερικού είναι πια εδώ και σε ραγδαία εξέλιξη. Οπως όφειλα, είχα προειδοποιήσει, αλλά ματαίως. Ο αγριότερος σε πλανητικό επίπεδο Αρμαγεδδών μετά το περιοδικό «Charlie» στο Παρίσι, χτύπησε δύο φορές στην Κοπεγχάγη με λιγότερους ευτυχώς νεκρούς. Με διαχεόμενο όμως πια φόβο στην ανοηταίνουσα και παραλογιζόμενη Ευρώπη που εν ονόματι της δήθεν ελεύθερης διακίνησης των ιδεών επιτρέπει να χλευάζονται ο Μωάμεθ και το Ισλάμ, όπως άλλωστε και ο Χριστός, αλλά απαγορεύει με βαριές ποινές φυλάκισης να αμφισβητείται το Ολοκαύτωμα και να εκδηλώνεται ο αντισημιτισμός.
Οπως άλλωστε άτυπη απαγόρευση ισχύει και για τυχόν γελοιοποίηση του Μαρξ ή του Λένιν. Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να κάνει ένα βιογραφικό φιλμ όπου να αποκαλύπτονται τα εξώγαμα του πρώτου ή οι εκτός γάμου έρωτες του Λένιν, ενώ για τους Στρος-Καν ή Ολάντ όλα στη φόρα με κάθε λεπτομέρεια. Και το χλευαζόμενο Ισλάμ, που αφέθηκε να θεριέψει παγκοσμίως, σφάζει on camera απίστους (κυρίως χριστιανούς), με πιο πρόσφατο όνειδος τη μαζική εκτέλεση 40 παλικαριών Αιγυπτίων, με μόνο τους έγκλημα ότι ήταν χριστιανοί. Και δυστυχώς δεν εξεγείρεται επιτέλους η δήθεν χριστιανική Ευρώπη, που χάριν της άρχουσας αθεΐας διευκολύνεται να εξισλαμιστεί. Και οι θρησκευτικοί ηγέτες της χριστιανοσύνης πανικόβλητοι σιωπούν, με μόνη δειλή εξαίρεση τον Πάπα της Ρώμης.
Ως προς τον Αρμαγεδδώνα εσωτερικού, αυτός βρίσκεται σε εξέλιξη. Η δογματική αγκύλωση και το παιδικό πείσμα της κυβερνώσας Αριστεράς και η εθελοτύφλωση των μαζών οδηγούν το πλοίο Ελλάς στα βράχια αν δεν προλάβουμε να στρίψουμε το τιμόνι. Και αυτό γιατί αναδείχθηκε σε ιερό δόγμα ο παραλογισμός ότι οι δανειστές μας οφείλουν να μας δανείζουν χωρίς όρους και να μας χαρίζουν τα χρωστούμενα.
Αραγε υπάρχουν έλληνες ιδιοκτήτες που να χαρίζουν τα ενοίκια στους νοικάρηδες; Υπάρχει έστω και ένας συνέλληνας που να δανείζει το αυτοκίνητό του ακόμη και στον αδελφό του και να δέχεται να μην του το επιστρέψει; Υπάρχει έστω κι ένας εστιάτορας να σερβίρει φαγητά στην πελατεία του και να αποδέχεται να μην τον πληρώνει; Ή μήπως οι τράπεζές μας δεν μας δανείζουν με όρους και υποθήκευση της ακίνητης περιουσίας μας με δική μας σύμφωνη γνώμη; Οταν είναι βέβαιο ότι δεν διαφωνεί κανείς στα όσα προανέφερα, πώς ξαφνικά υιοθετούμε τον παραλογισμό να ζητούμε μεν δανεικά από άλλους λαούς και μετά όχι μόνο να απαιτούμε να τα διαγράψουν, αλλά να ζητούμε να μας δώσουν κι άλλα;
Το πρόβλημα το έχουμε εμείς και όχι οι δανειστές μας. Αν δεν αποδεχόμαστε τους όρους του δανεισμού και αρνούμαστε να τους συζητήσουμε, τότε λεφτά τέλος. Και χωρίς λεφτά δεν ζουν ούτε και οι ζητιάνοι. Ενώ η επιστροφή στη δραχμή θα μας γυρίσει σε συνθήκες πενίας ανάλογης της πρώτης μετακατοχικής περιόδου, αλλά θα μας βρει και απροετοίμαστους, αφού η κυβέρνηση, πιστεύοντας αφελέστατα ότι οι δανειστές μας θα υποχωρήσουν, δεν έχει κάνει καμία προετοιμασία για τη μετάβαση, δεν έχει προβλεφθεί plan B. Εκτός αν ξυπνήσει εγκαίρως, που το ελπίζω.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
