Υπάρχει το προοδευτικό λεξιλόγιο, υπάρχει το ξενοφοβικό λεξιλόγιο. Ρήμα «θα απελευθερωθούν» ή «θα ξαμοληθούν». Υποκείμενο «όσοι δεν έχουν χαρτιά» ή «λαθρομετανάστες». Μιλάμε για την ίδια πολιτική απόφαση, για τους ίδιους ανθρώπους. Μιλάμε για το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας, δηλαδή του περίφρακτου οικοπέδου όπου στοιβάζονται σαν τα ζώα αλλοδαποί που εισήλθαν παρανόμως στη χώρα. Αλλος εστιάζει στα άθλια κέντρα κράτησης, άλλος φαντάζεται την πλατεία Ομονοίας γεμάτη άστεγα ρεμάλια.
Παραμένει ένα δεδομένο. Η προχειρολογία των υπουργών στα νούμερα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έλεγε «καθημερινά εισρέουν εκατοντάδες άνθρωποι και κάθε χρόνο χιλιάδες, περίπου 150.000». Βασιζόταν στη στατιστική δεξαμενή που λέγεται «η γκλάβα του» –ούτε καν το υπουργείο του, το υπουργείο Αστυνόμευσης δεν μπορούσε να τεκμηριώσει τα λεγόμενα με αριθμούς. Στην ίδια πρακτική καταφεύγει ο νυν υπουργός Αστυνόμευσης Γιάννης Πανούσης: «Εβδομήντα επαναπροωθούνται και 700 έρχονται, μας έλεγε ο υπεύθυνος στην Αμυγδαλέζα» –δηλαδή το άκουσε και το μπουμπουνίζει χωρίς να ελέγξει σοβαρά την πληροφορία.
Πήγε λοιπόν ο υπουργός Αστυνόμευσης στο άθλιο κέντρο κράτησης μεταναστών και ράγισε η καρδιά του. «Δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου ότι έκαναν εκατομμύρια χιλιόμετρα για να βρουν την ελευθερία και την ελπίδα και εμείς… δεν θέλω να πω τους σκοτώσαμε, θέλω να πω όμως πως τους αφήσαμε να πεθάνουν. Δεν μπορεί να είναι έτσι, η ελευθερία, η ισότητα, τελικά η αδελφότητα, δηλαδή η αλληλεγγύη». Ηταν πολύ συγκινητικός ο εγκληματολόγος, εν τούτοις θα ανασύρουμε ένα ανέκδοτο. Ηταν, λέει, ένας υπουργός και είχε ένα πιάτο φαγητό. Ηθελε να το μοιραστεί με κάποιον άστεγο. Ο άστεγος έφερε και τον φίλο του… και η αφήγηση ολοκληρώνεται με δεκάδες πεινασμένους ανθρώπους να θέλουν να μοιραστούν αυτό το ένα πιάτο φαγητό.
Ανατριχιάζει πιθανώς ο Γιάννης Πανούσης με τον κυνισμό. Οπότε αφήνουμε στην άκρη το ανέκδοτο με το πιάτο και πιάνουμε τα αληθινά δεδομένα. Μέσα σε εκατό ημέρες θα εξεταστούν οι φάκελοι και κατά τη δήλωση «Θα πάμε σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας ανθρώπων». Μια παρένθεση. Καλά θα κάνουν να εξετάσουν τους φακέλους, δεν αντιλέγουμε. Να διαπιστωθεί πόσοι έχουν συμπληρώσει το ανώτατο όριο κράτησης των 18 μηνών, πόσοι ανήκουν στην κατηγορία των μη απελάσιμων. Τα ερωτηματικά αφορούν τις δομές. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι χρειάζεται όταν δεν ξέρουμε πόσοι είναι οι μετανάστες σε ανάγκη. Οι αριθμοί προέρχονται από αναγωγές.
Καθώς στα σύνορα είναι δύσκολα τα πράγµατα, ας μείνουμε σε μια επιχείρηση. Κωδικός «Ξένιος Ζευς», έτος 2012, προσήχθησαν περίπου 60.000 άτομα έπειτα από έρευνες σε σπίτια. Από αυτούς το 7% (αδρομερώς) δεν είχε χαρτιά. Δεν θα πάμε παραπέρα, δεν θα πούμε ότι οι προσαγωγές ήταν ενδεικτικές και τα λοιπά και τα λοιπά. Να κρατήσουμε για τη συζήτηση τον αριθμό, δηλαδή ότι από την επιχείρηση βρέθηκαν κάπου 4.000 νοματαίοι να μην είναι νόμιμοι. Δεν έχει λογική να ιδρυθούν Aμυγδαλέζες για όλους, όμως να αναρωτηθούμε πού ακριβώς θα πάνε όσοι απελευθερωθούν τις επόμενες 100 ημέρες.
Ξενώνες υπάρχουν, πλην όμως δεν είναι όσοι νομίζουμε. Επικρατεί μια σύγχυση. Λέει δηλαδή ο Δήμος Αθηναίων ότι έχει υπνωτήριο στην Ακαδημία Πλάτωνος, λένε και οι Γιατροί του Κόσμου ότι έχουν δομή στην ίδια περιοχή. Δεν πρόκειται για δύο χωριστά κτίρια, είναι ο ίδιος ξενώνας, που φιλοξενεί 50 άτομα. Είναι μετρημένες οι κλίνες. Κάποιες δεκάδες από εδώ, κάποιες δεκάδες από εκεί. Δεν υποτιμούμε όσα λειτουργούν ούτε τη γενναιοδωρία των εθελοντών και δωρητών. Μας ενδιαφέρει ο ρεαλισμός. Μερικές εκατοντάδες ανθρώπων φιλοξενούνται σε δομές, πολλές χιλιάδες κοιμούνται στον δρόμο, πολλαπλάσιοι τρώνε στο συσσίτιο.
Εν ολίγοις, πολύ συγκινούμαστε με τη συγκίνηση του υπουργού, αλλά φοβόμαστε ότι οι κρατούμενοι της Αμυγδαλέζας θα φύγουν από το περίφρακτο κολαστήριο για να πάνε σε ελεύθερο κολαστήριο. Ούτε έτσι μπορεί να είναι «η ελευθερία, η ισότητα, τελικά η αδελφότητα, δηλαδή η αλληλεγγύη».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
