Από την περασμένη Κυριακή εισήλθαμε σε νέα εποχή. Οι πολίτες έδωσαν την πρωτιά στον κ.Τσίπρα, αλλά του στέρησαν την αυτοδυναμία.
Πράγμα που του επέβαλε τη συνεργασία με τον κ.Καμμένο, ο οποίος υπήρξε ο κοντινότερος σύμμαχός του στα χρόνια της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης.
Με αποτέλεσμα να προκύψει μια ιδιαίτερη κυβέρνηση συναποτελούμενη από αριστερούς και εθνολαΐκούς υπουργούς, οι οποίοι ωστόσο συγκροτούν ένα σχήμα καινοτόμο, με κύκλους, δομή και ιεραρχία, το οποίο λογικά επιτρέπει συντονισμό και έλεγχο.
Η κυβέρνηση καθοδηγείται από τον πρωθυπουργό, συντονίζεται από δεκαπενταμελές κυβερνητικό συμβούλιο,διαθέτει αντιπρόεδρο με ξεχωριστή αποστολή την παρακολούθηση του οικονομικού τομέα και επιπλέον στο Μέγαρο Μαξίμου συγκατοικούν με τον πρωθυπουργό πρόσωπα εμπιστοσύνης, ειδικών αποστολών για τα Media, τις πληροφορίες, τη διαφθορά, τα συμφέροντα και ότι άλλο μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνο για την ομαλή πορεία της διακυβέρνησης. Όλοι μαζί συνθέτουν ένα πανίσχυρο κέντρο ισχύος και εξουσίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ταυτόχρονα όμως παρατηρεί κανείς ότι το σχήμα περιλαμβάνει κι άλλα μικρότερα, αλλά όχι αδιάφορα κέντρα εξουσίας.
Το υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης του κ. Π. Λαφαζάνη, λόγω του εύρους των αντικειμένων και των αρμοδιοτήτων του, είναι από τα σημαντικότερα. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν λάβει κανείς υπόψιν τις πεποιθήσεις του κ.Λαφαζάνη και την ένταση των λόγων του.
Ο κ. Π. Καμμένος στον ευαίσθητο τομέα της εθνικής άμυνας συγκροτεί άλλο ένα ξεχωριστό κέντρο εξουσίας. Και εδώ εξαιρετική σημασία έχουν οι πεποιθήσεις κι οι αντιλήψεις.
Συνδυαζόμενο το κέντρο της εθνικής άμυνας με εκείνο της εξωτερικής πολιτικής, που ορίζεται από τον επίσης ξεχωριστό για τις αντιλήψεις του κ. Ν. Κοτζιά, λαμβάνει άλλες διαστάσεις.
Οι κκ Καμμένος και Κοτζιάς, παρ’ ότι ιδεολογικοπολιτικά απέχουν παρασσάγγας, συνθέτουν δίδυμο εκρηκτικό.
Ο κ. Ι. Βαρουφάκης από την άλλη είναι ένα κέντρο από μόνος του. Ως άλλος ροκ σταρ της νέας κυβέρνησης ήδη συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω του, με την άνεση που αντιμετωπίζει την πρόκληση της διαπραγμάτευσης. «Σε 15 μέρες θα έχουν τελειώσει όλα» διακηρύσσει με κάθε ευκαιρία. Για την ώρα πάντως τα μηνύματα που φθάνουν από τις Βρυξέλλες μόνο αισιοδοξία δεν μεταφέρουν, παρά μόνο καχυποψία και προβληματισμό για τη συνέχεια.
Από εκεί και πέρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η προοπτική εκλογής της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη θέση Προέδρου της Βουλής.
Όλοι αντιλαμβάνονται την αλλαγή και το πέρασμα σε μια άλλη εποχή. Και είναι συμφιλιωμένοι με αυτή. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν έχουν ακούσει μετριοπαθείς λόγους από τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό.
Ωστόσο, οι επιμέρους επιλογές και οι πρώτες δηλώσεις των νέων υπουργών δημιουργούν ατμόσφαιρα σύγκρουσης, πριν καν αρχίσουν οι διαβουλεύσεις με τους εταίρους.
Τίποτε για την ώρα δεν εγγυάται ότι η διαπραγμάτευση θα είναι ευτυχής και η χρηματοδότηση της χώρας απρόσκοπτη.
Οι προηγούμενες εμπειρίες δεν ήταν οι καλύτερες.
Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που ήλθαν σε ευθεία επαφή με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και κατελήφθησαν από το «σύνδρομο της ενόπλου επαιτείας» εφθάρησαν γρήγορα.
Θα ήταν κρίμα να συμβεί το ίδιο και με την κυβέρνηση Τσίπρα, στην οποία τόσα και τόσα έχουν επενδύσει οι επί πέντε έτη κατατρεγμένοι Έλληνες.
