Η συμπεριφορά την ηγετικών στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τις τελευταίες ημέρες, θυμίζει τους φοιτητές που καλούνται πρώτη φορά να φορέσουν κοστούμι.
Στην αρχή λένε στον πατέρα τους ότι δεν πρόκειται να φορέσουν ποτέ κοστούμι. Στην συνέχεια δέχονται να το φορέσουν, αλλά χωρίς γραβάτα.
Μετά φοράνε και την γραβάτα, αλλά νιώθουν άβολα, στενάχωρα, σαν να μην είναι ο εαυτός τους.
– Κοίταξε να το συνηθίσεις αν θέλεις να κάνεις καριέρα, τους λέει ο πατέρας τους και ξινίζουν τα μούτρα τους.
Μέχρι που έρχεται η ώρα που αντιλαμβάνονται, ότι θα πρέπει να το συνηθίσουν επειδή θα το φοράνε μια ζωή…
Αν τους δεις έπειτα από μερικά χρόνια, δείχνουν σαν να γεννήθηκαν με κοστούμι. Παίζουν μπάσκετ με κοστούμι, τρέχουν με κοστούμι, φλερτάρουν με κοστούμι, έρχονται μέρες που κοιμούνται με το κοστούμι.
Κάτι ανάλογο τραβάει και η ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Αντιλαμβάνονται σιγά σιγά ότι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με εκείνους που μέχρι τώρα κατήγγειλαν.
Συνειδητοποιούν όσο πλησιάζουν οι εκλογές, ότι δεν υπάρχει μέλλον, αν δεν μάθουν να συνεννοούνται με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης και τους κεφαλαιοκράτες του Δ.Ν.Τ.
Βλέπουν πως δεν μπορούν να δώσουν δώρο Χριστουγέννων στους συνταξιούχους αν τα έχουν καλά με τον Ντράγκι, ούτε να αυξήσουν το αφορολόγητο όριο στους μισθωτούς, αν δεν μιλάνε με την Μέρκελ και τον Γιούνγκερ.
Έτσι είναι και το κοστούμι της εξουσίας. Στην αρχή φαίνεται στενό. Μετά σου μπαίνει αλλά σε κόβει στις μασχάλες.
Από εκεί και πέρα έχεις δύο επιλογές. Ή να το συνηθίσεις και να κάνεις καριέρα, ή να το πετάξεις και να πουλάς λουκάνικα, έξω από το γήπεδο.
